pączek róży
kwiat wspaniały
marszczy kwiaty swe w jesieni

rzeka w górze kruszy skały
a u ujścia się już leni
drzewo co z nasiona rośnie
ptakom rosłym da schronienie
wiatr mu wschodni gałąź trzaśnie

brzdąc co biega wokół ciebie
dawne czasy przypomina

kiedyś błękit
dziś niebieski
kiedyś rozkwit
dziś zmarszczki

brzdąc co biega wokół ciebie
kubek wody da do picia...
jesień życia...

usiadł cicho słowik
na gałęzi drzewa
siedzi dobrą chwile
a jednak nie śpiewa

przyuważył ptaszynę
myśliwy bez serca
wymierzył, wystrzelił
i zabił morderca

żałował okropnie [...]

Wpuścili bogacza
w złote nieba bramy
drogi nie miał lekkiej
widać że zdyszany

Ujrzawszy wspaniałości
oczy mu zalśniły
bez cienia skromności
czuł się doskonały

Czekały na niego [...]

pies z pętlą na szyi
biegł przez wieś zdyszany
spragniony i głodny
na ciele miał rany

zmiłowania prosi
by mu powróz zdjęto
nie wie czego cierpi
za co go przeklęto

ktoś kamieniem rzuci [...]

szumi las bez drzew
i drzewa bez lasu
w lesie słychać śpiew?
nie głuchy jazgot czasu

leśne dusze posiadały
spalonych pniach
nicością płakały
odszedł nawet strach

maliny poczerniały
jagody zwęglone
wiatr już też nie wieje
nie wie w którą stronę

niebo już nie płacze
bo mu szkoda łez
polny już nie skacze
rudy odszedł też

kto na las nie spojrzy
ogarnia go trwoga
kiedyś taki piękny
dziś tylko pożoga

Piękna biała lilia
z pnia drzewa wyrosła
patrzy na świat z góry
jest bardzo wyniosła.

Duma ją przepełnia
bije od niej pycha
ślepa w swej obłudzie
nie wie że usycha.

Kochał się w niej storczyk [...]

Nad brzegiem rzeki
na żywej polanie
usiadłszy poeta
patrzył na świtanie

był ciepły poranek
powietrze krzepiło
mimo tego piękna
przykro jemu było

poranek się wydał [...]

Wyszedł księżyc biały
na bezchmurne niebo
gwiazdy zapłakały
nie wiedzieć dlaczego

Rzeka martwo wlecze
swego cielska wstęgę
nocny myszy siecze
gdzieś słychać przysięgę.

Szybko się zaczęła [...]

Dwa białe gołąbki
siadły obok siebie
więcej im nie trzeba
czują się jak w niebie

miłość ich uskrzydla
w powietrze ich wzbija
karmi się radością
nektar szczęścia spija

żyją tylko po to [...]

polne kwiaty stały
na obskurnym stole
urok ich wspaniały
widok mebla kole

stół tydzień cały
pięknem swym zdobiły
aż się zestarzały
na siano zasuszyły

stół jak stał stoi
wiosen już trzydzieści
choć go kornik kroi
lecz śniadanie zmieści

blask kwiatów odszedł
wodą z dzbana zmyty
stół obskurny został
obrusem przykryty

Raz się zbliża ciężko wolno
dając odgłos beczki pchanej
a raz szybko niczym kula
trafia w chwili niespodzianej

Czy ją widzisz gdy nam grozi?
Palcem ognia z niebios w drzewa
czy ją słyszysz jak w oddali
głosem ciężkim w deszczu śpiewa

Daje ziemi w chwilach suchych
wody lustra ukojenie
innym pali to co mają
siejąc smutek i zmartwienie

Skończy żywot swój przebita
strzałą słońca bladą chmurą
i zobaczysz jak w oddali
tęcza wzrośnie gdzieś za górą