Padał deszcz
Siedziałam przy oknie popijając kawę
Jak co dzień
Wiedziałam, że zaraz sąsiadka wyjdzie na spacer z psem
Jak co dzień
Wiedziałam, że przejedzie tędy mężczyzna czerwonym samochodem
Jak co dzień
Wiedziałam, że w pobliskim domu zapali się światło, bo domownicy zaraz wrócą
Jak co dzień
I wtedy przyleciał
Malutki, zupełnie pospolity, ale niezwykły
Słowik
I przysiadł na oknie razem ze mną
I przyglądałam się jemu
I on przyglądał się mnie
Zaczął śpiewać i śpiewał
A ja przyglądałam się jemu popijając kawę
Ale po chwili przestał
Zapadła zupełna cisza
Podleciał do niego drugi słowik
Tak samo malutki i równie niezwykły
Ale on już nie przysiadł na oknie
I odleciały razem
Usiadły na gałązce mojej brzozy
A ja już nie widziałam
Ani sąsiadki biegnącej z psem
Ani mężczyzny w czerwonym samochodzie
Światło w pobliskim domu już dawno się paliło
A ja siedziałam przy oknie popijając kawę
Jak co dzień

Kiedy Twoje niebo jest zachmurzone
A Twoje wnętrze jest opustoszałe
Kiedy żyjesz przeszłością i przyszłością
A teraźniejszość przemyka Ci koło nosa
Wstrzymaj się
Spójrz głębiej
Mocniej
Dostrzeż serca i umysły
Blask i mrok
Powiew wiatru
Doceń
Poranną kawę
Dobry uczynek
I goń
Teraźniejszość
Zanim znowu Ci ucieknie

Żyjmy tak, aby być ludźmi dla ludzi. Koniec końców jesteśmy tacy sami, jakkolwiek trywialnie to nie brzmi. Zatrzymajmy się na chwilę. Przestańmy patrzeć na innych z góry - bycie człowiekiem ma swoje powinności.