Kama szedł wolnym krokiem ulicami Venomanii. Chemiczny zapach włosów drażnił jego nos, przez co ciągle przystawał i kichał, ściągając na siebie wzrok ludzi. Wszyscy, bez wyjątku, szturchali się wzajemnie i wskazywali na niego palcami. Dotychczas każde jego wyjście przechodziło bez echa, ludzie widzieli w nim kolejnego dzieciaka z "dobrego domu". Teraz patrzyła na niego cała ulica.
"Wszyscy muszą się napatrzeć na moje włosy."
Spojrzenia ludzi odprowadziły go do Tirsem. Wiedział, że przekracza granice dzielnic, gdy równa kosta brukowa zamieniła się w twardą, gdzie niegdzie popękaną ziemię usłaną ostrymi kamieniami. Wzdłuż "ostrej drogi" stały domki jednorodzinne. Niektóre były w opłakanym stanie, drugiemu domowi po lewej stronie brakowało fragmentu dachu, pierwszemu po prawej waliła się ściana boczna... Mimo wszelkich niedogodności była to [...]

Od pewnego czasu jesteśmy zalewani sztucznością. Media wciskają nam nawet podświadomie coraz to nowsze kanony piękna i kult plastikowego ciała bez żadnej skazy. Nastolatki (zresztą, nie tylko), które nie pasują do ogólnie przyjętego "kanonu", obserwują to wszystko z myślami, że coś w ich ciele nie gra. Ci bogatsi robią sobie operacje plastyczne, są szczęśliwi z nowego wyglądu. Budzą się rano, spoglądają w lustro i mówią " Wow, to ja!".
Co mają zrobić biedniejsi ludzie, którzy nie zarabiają kokosów a chcą coś zmienić? Sięgają po ogólnodostępną i tańszą alternatywę - photoshop.
Taki delikwent budzi się rano, spogląda w lustro, stwierdzając, że jest źle. Jednak nie szkodzi, photoshop i przyjaciele blur, liquify i filtry zaraz to poprawią. Wyszczuplą nosek, zwężą twarz, zakryją pryszcze, które pojawiły się wczorajszej nocy. Zrobią z niego człowieka odpowiadającego obecnym standardom piękna. Ów osóbka ze swoją idealnie zrobioną, plastikową buzią i odpowiednio zmienionym życiorysem może już iść podbijać wszelkie portale społecznościowe. Może zbierać fanów, stać się autorytetem i wzorem i dalej pokazywać swoje przerobione zdjęcia, na które patrzą kojelne nastolatki z kompleksami. Patrzą i wpadają na genialny pomysł, że przecież też można coś zmienić, przybliżając się tym samym do ideału.
Ideał pokazuje mały ekran smartfona lub duży ekran komputera i wszystkie konta na portalach społecznościowych. Lustro pokazuje niewygodną prawdę i źródło frustracji, która po obróbce zniknie na jakiś czas, bo kolejne tabuny ludzi uwierzą w kłamstwa grafiki i będą podziwiać idealną personę.
Nieistniejącą personę.