Choinka rozświetlała duży pokój, zza szklanej ściany niebo mrugało gwiazdami, dziecko spało pod kocykiem w misie, a może miało zamknięte powieki. Za oknem cichły szybkie kroki i niosło się echo kolędy...
Na stole złota świeca kończyła swój żywot, a pięknie przybrane talerze czekały, aż głodny sięgnie po świąteczne smaki...
Kominek przygasał, a z krzesła obok właśnie spadł szal...
Jak tu pięknie, pomyślisz...
Tylko ta smutna w lustrze twarz, a na niej stróżka krwi...
Tylko ta dziwnie drżąca dłoń, a w niej przełamany kroplą krwi opłatek...

ZŁO ma zbyt zgorzkniałe RYSY,
by nie rzucało się w OCZY.

Żeby TRAFIĆ do niektórych ludzi, trzeba sprawić, żeby uważnie SŁUCHALI.

Mówili o miłości patrząc na polną ścieżkę zarośniętą chwastami, mówili o miłości nad brzegiem niespokojnej wody, mówili o miłości przed wiejskim kościołem i w szumie wielkiego miasta mówili o miłości...
Mówili, bo łatwiej MÓWIĆ niż KOCHAĆ...........

Rozbite lustro skrzy się na czarno, kawałek wbity w dłoń, tę dłoń, która jeszcze wczoraj trzymała życie za warkocze, gdzieś w kącie przyczaił się drwiący szept, szybkie kroki na schodach, przy drzwiach płacze pies....
Wejdź nadziejo , jeszcze ktoś oddycha...

W zaciszu starego strychu ukryły się zmęczone głodem ptaki, przekarmione nadzieją zapomniały odlecieć. Cierpkimi okruchami światła może ktoś jeszcze raz pozwoli zaufać skrzydłom.

Noc rozpycha się łokciami w mojej głowie, z nieba spadła ostatnia kropla deszczu i rozbiła swój los o zimny parapet, pisk opon za rogiem i ostatni krzyk. Kasztan upuścił jedyny liść. Nie, nie spieszę się do snu.

Ciemną nocą kołyszą się myśli, białe, czarne, obute w ciasne trzewiki. Gdzieś spadła gwiazda, parę osób czeka na spóźniony autobus, ale nikt nie usłyszał.

Szła za NIM kilka przecznic, rozpaczliwie trzymając synka za rączkę. Myśli nie chciały być spokojne, serce zadawało setki pytań, a dziecko miało twarzyczkę mokrą od łez. Nagle ze sklepu jubilera wybiegła szczupła brunetka w obcisłej kietce i rzuciła się JEMU na szyję. Nagle nadjechał samochód.........
Zdążyła szarpnąć chłopca za rączkę, na resztę życia już nie zdąży.

Nie chodzi o to, żebyśmy rozumieli się wzajemnie, musisz jedynie zrozumieć mnie, rzekł.

Coś podszepnęło : idź. Więc śmiało postąpił kilka kroków. Nie zdążył się odwrócić, a pod stopami nie było już nic. Echo jeszcze długo roznosiło trzask,
ten trzask............................................

Powagę miał we krwi, nawet nie zauważył, że życie obcięło mu spodnie, przydługie.