Spadła cichutko łza
ciężka jak kamień

nikt nie widział
zajęty każdy swoimi
sprawami...

dlaczego więc trzymasz bielutkie pióro
w małej smutnej dłoni...

Choinka rozświetlała duży pokój, zza szklanej ściany niebo mrugało gwiazdami, dziecko spało pod kocykiem w misie, a może miało zamknięte powieki. Za oknem cichły szybkie kroki i niosło się echo kolędy...
Na stole złota świeca kończyła swój żywot, a pięknie przybrane talerze czekały, aż głodny sięgnie po świąteczne smaki...
Kominek przygasał, a z krzesła obok właśnie spadł szal...
Jak tu pięknie, pomyślisz...
Tylko ta smutna w lustrze twarz, a na niej stróżka krwi...
Tylko ta dziwnie drżąca dłoń, a w niej przełamany kroplą krwi opłatek...

ZŁO ma zbyt zgorzkniałe RYSY,
by nie rzucało się w OCZY.

Żeby TRAFIĆ do niektórych ludzi, trzeba sprawić, żeby uważnie SŁUCHALI.

Mówili o miłości patrząc na polną ścieżkę zarośniętą chwastami, mówili o miłości nad brzegiem niespokojnej wody, mówili o miłości przed wiejskim kościołem i w szumie wielkiego miasta mówili o miłości...
Mówili, bo łatwiej MÓWIĆ niż KOCHAĆ...........

Rozbite lustro skrzy się na czarno, kawałek wbity w dłoń, tę dłoń, która jeszcze wczoraj trzymała życie za warkocze, gdzieś w kącie przyczaił się drwiący szept, szybkie kroki na schodach, przy drzwiach płacze pies....
Wejdź nadziejo , jeszcze ktoś oddycha...

W zaciszu starego strychu ukryły się zmęczone głodem ptaki, przekarmione nadzieją zapomniały odlecieć. Cierpkimi okruchami światła może ktoś jeszcze raz pozwoli zaufać skrzydłom.