Jeszcze słychać w porze równonocy
przesycone chwile barwą wzruszeń
odbijane głosem echa -hen w dali
zło które próbuje dobro równo ważyć

A już chowa Natura Matka
złotą tarczę tęsknot-
-letnich pragnień
przez zachodem słońca
który jest już coraz bliżej
[...]

Roztoczańskie korony
wirowały na wzgórzu
błękit nieba zlewał się
z ich stanem

Jedna cała w purpurze
inna w pąsy jak róże
listki trzeciej pochwycił
korowód

Barwny lekki namiętny [...]

Zakryła widoczność
zawiesiła krople
w niebycie żeglując
po morzu

Po wielkim bezkresnym
na widmie bermudzkim
w trójkącie jak w matni
-przestworzy

Zniknęła dolina [...]

Skrzypcowy koncert
na dwa świerszcze
rozbrzmiewa pod miedzą
latem w pełni

Zachodzące słońce
bawi się z horyzontem
w chowanego

Z cieniem nadchodzącej nocy
z wodą na pokuszenie [...]

Leniwy masyw kłębiasty
niczym wyniosłe Alpy
bolesne wspomnienie
rysuje cienką kreską
w zaprzeszłym czasie
na lazurowym niebie
zatrzymane w wyobraźni

Kiedy to matka rodziny
zieloną granicę przekraczała
aby zarobić kilka groszy
na czarno- u nieswoich
skradzione jej dzieciom
przy okrągłym stole sierpniowym
przez zakłamanego pozoranta
baora w białych rękawiczkach

Za Wenecją postraszył ją
zamojsko -janowski kanał
tatarzynem z Kocudzy

W przedziurawionej gondoli
było bardzo zimno i obco
słoneczne promienie [...]

Zamgloną szarość
na wielki piątek
czas ukrzyżował

Biały kontynent
Euroazji -w cieniu pod lasem
wzorzec zachowął

Zmoknięte deszczem
na szczycie sosny
gniazdują wrony [...]

W poprzeplatanej szkarłatem plamce
ukrywał się zasuszony rąbek wspomnień
na zakręcie drogi w cieniu kadru
przed spojrzeniem jesiennej rozłąki
umykały złote wstążki
-tam gdzie pasą się
białe owieczki- obłoczki

Na tle lazurowej łąki
pomiędzy niebem i ziemią
promienie słoneczne przecinały wolną przestrzeń
oświetlając wzgórze zwichrowane pochmurnej grani

Metalowy ptak zawieszony w powietrzu
trzepocząc skrzydełkami zatrzymał oddech
aby móc posłać pozdrowienia dyskretnie
odpływającemu zawstydzeniu
w znanej nam nieznanej parafrazie

Na tle jeszcze zielonych modrzewi
wyniosłe buki witają ciepłym brązem
zalotne spojrzenie jesieni

Zasuszone nasiona wrotyczu
łaskoczą wysokie trawy
samotne dmuchawce
odlatują w przestworza
na karmazynowym żalu

Tarnina mieni się amarantem
w tle wyblakłego wąwozu
towarzyszka lipa nałożyła
suknię z malachitu
w blasku wieczornej zorzy

Mizdrzy się wiotka brzózka
na podwyższonym stanie
przydrożnym jarzmem splątana
w odcieniu bahama yellow

Czas cichutko zapłakał
już pora - na powitanie jutra
czym prędzej pobiegła
blaskiem natchodzącego świtu
zachłyśnięta - tylko ten zegar
bez wskazówek

-Który odmierza nadzieję
sekunda po sekundzie
dawno temu zdradzoną
pod osłoną nocy
kulą w plecy

A Ona do tej pory
niepocieszona kona
nikt jej nie zapala znicza
przecież jest tylko tęsknotą
tą wyklętą-nikomu niepotrzebną
choć niezwykle piękną -Ona

Jeszcze nieopodal
nastoletni zagajnik
zielenią mami
chociaż na ścierniskach
już tylko wysuszone manowce
chichoczą w trawie

Odpowiedz mi babie lato
zawieszone na ramieniu
tonącego tataraku
tylko szczerze

Czy można wspomnieniem
błąkające się po rozdrożach
szczęście odczarować

Kiedy lazurowym błękitem
już tylko wyblakłe kartki
kalendarza - są pomalowane

Nocą gdy ziemia
spragniona cienia
z kropelek spija
smak deszczu
w blasku księżyca
wietrzyk dobrodziej
zmysłem dotyka
jej pieszczot

Wtedy w przestworzch
budzą się duszki [...]

Już tylko noski buczyny
muskasz delikatnie
pomrukując niedbale
w przestworzach

Niczym wiosną
zachłystujące się
roje pszczółek

Już nie plączesz
włosów małolaty
nie huśtasz wrzosowisk
kołowatych

Nie kusisz nad ranem
osamotnionych wspomnień
westchnieniem wirującym

Nie zrzucasz listków z impetem
- nie tęsknisz

Rzęsiste krople
przecięły ostrzem
zieloną przestrzeń
wędrują chmury
umytym niebem
raniąc powietrze

Wianki na wodę
obmyła z płaczu
Natura Matka
skinieniem dłoni
uległą pustką
swą łzą samotną

Na altocumulusie regularną kreską
znikającą tajemnicę malowała iryzacja
nad doliną różnobarwną
wyłaniała się zza zakrętu
ciemna farba -coraz dłuższym cieniem
wędrujące obłoki okrywając
u schyłku nadziei
w chylące się ku zachodowi
październikowe popołudnie

Czarne mury z tarniny
ciernistej oddanej
irokezy z modrzewi
wzgórze zapłakane
krople które siąpią
niczym bak dziurawy
listopad samotnik
przedostani stary
z każdej strony piękno
w szarości zaspanej
odarty z barw pejzaż
dróżki zapłakane
zatrzymany pośpiech
manowce zbutwiałe
jeszcze nam nie nadszedł
ten najkrótszy dzionek
a Ty juz przy oknie
gwiazdki wypatrujesz
nadzieja to siostra
stoi obok ciebie
czy grudzień czy czerwiec
ona jest na straży