Osnuła wrzosy
płaszczem ochronnym
poranna rosa
we mgle spowite
radosnym świtem
znikają skrycie
rozstaje senne
okryło wokół
łany rzepaku
wschodzące słoñce
beztroskim trelem
gruchają w kniei
dzikie gołębie
w wysokiej trawie
na smyczkach
skrzypiec
świerszczyk niecnota
zaklina trele
wygrywa koncert

Szary lasek bukowy na zboczu
oliwkowym jeszcze cieszy oko
mroźnym wzrokiem popołudnem w kniei
na mchu w lesie listopad butwieje

W polu skiby przeorane cieniem
czas dopieszcza słonecznym zagonem
suszki pną się strzeliście ku niebu
w jarze gniją owoce buczyny

Tylko dęby szeleszczą na wietrze
w nagiej szacie buszuje powietrze
partytura w wąwozie zawodzi
król słowiański w kufrze wiezie mores

Dla Halinki dla Joli dla Stefki
dla Bożenki Tereski burleski

Mój zaczarowany kanion
leży na dnie popękanej historii
w wyschniętych na popiół
dziecinnych tęsknotach

Po jego prawej stronie
na zarośniętym dzikim winem
stromym lessowym zboczu
stoi samotna czereśnia
obsypana gorzkim kwieciem
[...]

Zadziwiły mnie dzisiaj chmury
wędrujące na łonie Natury
z wierzby lato zbierały garściami
czubki nosków leczyły balsamem

Kradnąc ziemi niebo jesienią
widnokręgi przytłaczały bielą
odbijały swoje fochy w lustrze
nad łąkami biegnąc w stronę źródła

Ktoś n a rynku zrobił sobie selfii [...]

Styczna chmury przecinała materią muślinu
rozświetlała jasnym światłem
pochmurne poranne sklepienie

Pod nią rozłożyła ramiona panorama
martwym kadrem Czarnej Perły
odmierzając linie paraboli na niebie

Ranek zastygł nad horyzontem
puch przysypał wyrzeźbione pole
drwal przy drodze ścinał garbatą sosnę
mróz dobrodziej malował na oknach
mroźny styczniowy poranek

Wschód w akacji
odkrył czar swój
malując pogodę
w niebie miesza
farby dziatwa
słońce później wschodzi
już opadły wszystkie liście
ściele wicher wkoło
nie mów magii
że już przyszły
dla wiewiórek-chłody

Wyzbierały wszystkie noski
ukryły pod runem
kiedy spadnie liść ostatni
one będą górą

W Szczebrzeszynie
chrząszcz brzmi w trzcinie
kpina wciska kit satyrze
siwy dym na rynku śmierdzi
w krzakach syczą dzikie węże
pies bezpański biega luzem
kajak płynie wpław kulturze
na plenerze widok mierzwi
w perspektywie wzrok mitręży
pańczyk w górze strzępi chmury
dziury wierci sęp przy murze

Nisko kłania się obłokom
z liścia dębu strzepnął rosę
brzózki tańcem zauroczył
wiotką talię wziął fokstrotem

Gryka wirem kołysana
w kwiatki dzieci swe ubrała
jędrne kłosy w pszennym transie
wychwalają lato w pełni

A ty synku maminsynku
niedorobiony pupilku
tyczkę z kresów przygruchałeś
że ty książę ci się zdaje

że jej sięgasz aż po pępek
do zydelka przyrośnięty

W Rymanowie rzeka szemra
ze wodziła kiedyś wieszcza
pod sosenką na polance
skrobał on ci rymy zgrabne
ale kto by tam szukał jej tęsknot
kiedy wolność od nich lepsza
i kto by się tam pieścił w wersach
kiedy młodość kusi zewsząd
kawalera rżnie Gdańszczanin
tudzież krajan spod Motławy
podpytuje pań Warszawiak
podrywając z Biszczy łanię
byle spódnic jak najwięcej
byle było coraz prężniej
byle w ręku wodzę dzierżyć
przed kolegą i w oberży

Szarej tarninie
spowitej w ciernie
jeden raz w roku
gra Mandelsona
Matka Natura

Białe koronki
ubrane w ponczo
na splot nakłada
kwiecień dobrodziej

Krótko trwa radość
gdy chłodny powiew
stęskniony rankiem
zmrozi korowód

Niemym splątaniem
w owoce cierpkie
jesień wyblakła
zdobi bezdroża

Na rybkę przy stawie
w królewskim rydwanie
czekały dostojne łabędzie
lustro parowało
oddechem skraplało
zmrożone zimowe
powietrze
on jej głaskał lotki
w wodzie pluskał płetwy
ona mu ziarenka łuskała
oboje tak wierni
dla siebie bezmiernie
brzydkiemu kaczątku
śpiewali
o tafli bezkresnej
o nimfie przepięknej
o krętych szuwarach
pod lodem
o szkwale przybrzeżnym
o ciepłym wiaterku
o glonach w grobelce
przy brzegu

Niczym w p antonimie z kryształu
nie moje akacje szlochały
wśród nagich gałązek z konfetti
na wietrze tańczyły baletki
w bezruchu czekały na mrozie
ubrane w sklepienie korony
na szczycie gdzie z szadzi gorsety
skostniałe drętwiały orzechy
i w stanie skupienia zasnęło
wspomnienie majowej zieleni
i nikt już nie pytał nikogo
gdzie może być piękniej na wschodzie
gdzie lustro paruje od mrozu
gdzie łzy zamarzają na brzozie
gdzie sosna okryła swe łono
gdzie słowo w refrenie dojrzewa

w tak błogiej słowiańskiej nostalgii
ubogiej siostry Świtezianki

Na roztoczańskim szlaku
niczym na Piotrkowskiej
szukałam weny na rozstajach
napotkałam zająca w zamian
który skakał rozradowany po drodze
zamiast pod miedzą cicho siedzieć
jakby usiłował wejść
na wieżę wspomnień
szpak za nim wzrokiem błądził
obok muru który wąwóz przecina
drogą mleczną w czasie przeszłym [...]

Na dworze plucha
wiatr w kominie
od czasu do czasu zastuka
albo puszczyk
na wieży kościelnej
zaskrzeczy
w sieć pajęczą
schwytana muszka
pomiędzy okiennicami
zabzyczy
ech życie
omotane wspomnieniami
cóż jeszcze możesz mi
podarować o świcie
wiem starasz się nie szkodzić
zwłaszcza wtedy
kiedy nawet ty
nic już nie potrafisz pomóc
zegarom z powyłamywanymi
wskazówkami

Ciche niebo sunie chmurnie po zachodniej stronie
słońce skryło promyk lutni przy wzgórzu za rogiem
już nie grają w niebie chmurki na szczerym pustkowiu
nie wygląda zza nich tarcza przyćmiona zachodem

Przestrzeń pustkę ogarnęła swym ciemnym ramieniem
w głębi lasu wilcy wyją zające truchleją
noc spowiła wszystko wokół nawet nagość koron
skiby straszą czarnym strachem zamierają miedze

Puszczyk zbudzi się na wieży nawołując sowy
nietoperze zawiśnięte przy stropie u pował
na jemiole usiadł spokój sen okrył refrenem
powtarzają chórem strofy najeżone jeże