Wyje wicher w wentylacji
fałszuje swawoli
jakby był zamknięty
w matni na przekór-za karę
Porozrzucał suche listki
nie je nie zagryza
zgubił także swoje frytki
i przymiera glodem
Jakby mu ktoś ukradł
duszę -piszczy pojękuje
wodzi ciągle na katusze
w parku każdy konar
Wierzbie łzy zamienił w sople
brzozie wykradł wiotkość
werble ukrył na podeście
zefirkiem wyjąkał
Na polance zatañczyły
wszystkie leśne nimfy
pękło serce wentylacji
a on nadal gwiżdże
Woła krzyczy dokazuje
podrywa w oberki
w niebie włączył prezentację
pozamiatał piekło

Zatoka pooranej ziemi
to na niej posiane jest zboże
w skibach kiełkują ziarenka
zakola napełnione światłem
grają w zielone cienie
na źdźbłach zielonej trawy
tuż pod siwą linią horyzontu
oddzielającą cienką kreską
ziemię od potęgi niebios
następnego planu -spisanego

Tam na miedzy wyrastają
postrzępione pierzaste obłoki
a ty śnisz o kromce chleba
drżąc z zimna na tej łajbie
przedziurawionej -stojąc
u wrót zabitej deskami przystani
nieopodal pozbawionych drzwi
szklanych domów z Parkowej

Wielkanoc 2017

Już odleciały żurawie
bezprawiem z własnej Ojczyzny
na los tułaczy skazane
zwodzony most ich godności
za próg wykluczenia wyrwany
skrzydełka poderwane do lotu
bezmiarem przestrzeni
wieczną tęsknotą
pokonują pustkę na oślep
w bezmiarze przestrzennej
w podniebnej otchłani [...]

Osnuła wrzosy
płaszczem ochronnym
poranna rosa
we mgle spowite
radosnym świtem
znikają skrycie
rozstaje senne
okryło wokół
łany rzepaku
wschodzące słoñce
beztroskim trelem
gruchają w kniei
dzikie gołębie
w wysokiej trawie
na smyczkach
skrzypiec
świerszczyk niecnota
zaklina trele
wygrywa koncert

Szary lasek bukowy na zboczu
oliwkowym jeszcze cieszy oko
mroźnym wzrokiem popołudnem w kniei
na mchu w lesie listopad butwieje

W polu skiby przeorane cieniem
czas dopieszcza słonecznym zagonem
suszki pną się strzeliście ku niebu
w jarze gniją owoce buczyny

Tylko dęby szeleszczą na wietrze
w nagiej szacie buszuje powietrze
partytura w wąwozie zawodzi
król słowiański w kufrze wiezie mores

Dla Halinki dla Joli dla Stefki
dla Bożenki Tereski burleski

Mój zaczarowany kanion
leży na dnie popękanej historii
w wyschniętych na popiół
dziecinnych tęsknotach

Po jego prawej stronie
na zarośniętym dzikim winem
stromym lessowym zboczu
stoi samotna czereśnia
obsypana gorzkim kwieciem
[...]

Zadziwiły mnie dzisiaj chmury
wędrujące na łonie Natury
z wierzby lato zbierały garściami
czubki nosków leczyły balsamem

Kradnąc ziemi niebo jesienią
widnokręgi przytłaczały bielą
odbijały swoje fochy w lustrze
nad łąkami biegnąc w stronę źródła

Ktoś n a rynku zrobił sobie selfii [...]

Styczna chmury przecinała materią muślinu
rozświetlała jasnym światłem
pochmurne poranne sklepienie

Pod nią rozłożyła ramiona panorama
martwym kadrem Czarnej Perły
odmierzając linie paraboli na niebie

Ranek zastygł nad horyzontem
puch przysypał wyrzeźbione pole
drwal przy drodze ścinał garbatą sosnę
mróz dobrodziej malował na oknach
mroźny styczniowy poranek

Wschód w akacji
odkrył czar swój
malując pogodę
w niebie miesza
farby dziatwa
słońce później wschodzi
już opadły wszystkie liście
ściele wicher wkoło
nie mów magii
że już przyszły
dla wiewiórek-chłody

Wyzbierały wszystkie noski
ukryły pod runem
kiedy spadnie liść ostatni
one będą górą