Gdzie Ona jest? Może gdzieś zabłądziła może stoi w korku a może jest u kogoś innego. Nie odzywa się ani słowem nawet listu nie napisze a ja tylko czekam, co chwile do okna zaglądam i niecierpliwie w fotelu się wiercę. Zadaje sobie ciągle te same pytania gdzie Ona jest? kiedy przyjdzie? nocą czy dniem? jak będzie wyglądać? czy się uśmiechnie a może szyderczo zaśmieje? nie wiem tego wszystkiego ale jednego jestem pewien kiedyś na pewno Ją spotkam i razem pójdziemy przed siebie.

Jak sprawdzić czy moje życie jest tak naprawdę moje? Czy nie jest to tylko reakcją na kogoś rozkaz, który wykonuje nieświadomie? Czy jestem marionetką do zabawy w deszczowe dni a może sługą, który dzień i noc pracuje dla swego ?pana?? Kim tak naprawdę jestem? Czy jeszcze chodź trochę sobą?

Marzenia są po to, aby je spełniać, ale czy aby na pewno? Każdy ma jakieś marzenia dąży do ich spełnienia albo nie, ale jeśli już osiągniemy cel to czujemy brak czegoś, co wcześniej dawało nam szczęście i uśmiech na twarzy. Myślę, że to walka do ostatków sił, godziny ciężkiej pracy, przez które spełnialiśmy marzenia dawały to szczęście i uśmiech to dzięki nim czuliśmy się tak naprawdę dobrze. Wygrana daje zadowolenie, ale tak naprawdę wszystko, co daliśmy z siebie by do niej dotrzeć daje nam szczęście. Czy każde marzenie warte jest spełnienia?

Mam już dość tego świata cięgle atakuje, nęka nie daje nawet minuty wytchnienia. Tylko, dlaczego??? Czy jestem aż tak bezużyteczny, beznadziejny a może to tylko taka zabawa ile jeszcze ciosów przeżyje? Codzienny wybór czy jeszcze walczyć czy może już się poddać??? Czy jest jeszcze jakiś sens tego życia??? Czy to w ogóle jest jeszcze życie???

Boje się, że tam moja samotność robi się zbyt przesadna, że potrzebuje jej coraz bardziej i bardziej bez żadnych zahamowań. Ludzie przeszkadzają mi coraz bardziej ciężko mi to znieść te wszystkie sztuczne uśmieszki, wyimaginowane problemy i bezsensowny bełkot. Zawsze mnie to denerwowało, ale teraz to jakiś horror. Uzależniłem się od samotności, ale czy tak do końca przecież ja jej nienawidzę od samego początku a teraz okazuje się, że nie mogę bez niej żyć. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie czułem w sobie nawet nie da się tego opisać i stwierdzić czy jest dobre czy złe. Co to jest??? Czy iść z tym dalej a może zawrócić??? Co robić???

Biec tak po prostu przed siebie jak Forrest Gump to prawdziwe szczęście. Biec tak bez celu, do nikąd, po prostu. Nie oglądać się za siebie tylko cieszyć się tym, co właśnie oglądany. Nie rozpamiętywać burzy z wczoraj ani dzisiejszego wschodu słońca nie myśleć o tym co zobaczymy za zakrętem tylko spokojnie przyjmować to, co teraz i tu. Tak po prostu biec i być szczęśliwym.

Ludzie pokazują i robią ostatnio rzeczy, których nie chce zobaczyć ani doznać, ale czy to wystarczający powód żeby się poddać i zostać jednym z nich, aby dać się zniewolić. Jestem absolutnie pewien, że NIE. Zawsze trzeba walczyć tak mocno jak tylko się da przyjmować kolejne ciosy i nie odpuszczać ani na sekundę, bo to jedyna rzecz, jaką można zrobić. W życiu trzeba stoczyć wiele bitew w różnych sprawach, ale walka o prawdziwego siebie jest absolutnie najważniejsza i w niej nie można się poddać. Większości z Was wydaje się to kolejną bzdurą, ale ja wieżę, że właśnie ta walka nadaje sens ten sens, którego tak wielu brak.

Jestem dziwakiem, jakich mało ludzie mnie nie akceptują, szydzą i niszczą na każdym kroku, ale zawsze, kiedy jestem im potrzebny, bo sami sobie z czymś nie radzą to jestem ich "najlepszym przyjacielem". Tak właśnie tacy są ludzie zakłamani zapatrzeni w siebie i zawsze dbają tylko i wyłącznie o swój interes. A ja to tylko ja i jest mi z tym bardzo dobrze, bo jestem sobą i nie musze niczego udawać. Kiedyś bardzo mnie to wszystko bolało, ale teraz po tylu latach udręki przyzwyczaiłem się i bardzo się cieszę, że "ci ludzie" mnie nie zmienili.

Są takie okresy, kiedy tak bardzo potrzebuje się do kogoś przytulić, pomilczeć czasami porozmawiać o głupotach i się pośmiać czasami chciałbym żeby komuś na mnie zależało żebym był potrzebny. Są takie okresy, ale zdarzają się coraz rzadziej i trwają coraz krócej. Z dnia na dzień robi się coraz bardziej chłodno i ciemno. A jeszcze tak niedawno słyszałem:
"Czemu nie może być tak jak kiedyś? To jest za trudne. Nie umiem sobie tego wytłumaczyć. Nie chce tracić kogoś takiego jak Ty."
"Czemu mi tak bardzo na Tobie zależy? Czemu? Dlaczego ja? Ja chce tylko Ciebie...Proszę bądź przy mnie!"
Właśnie te słowa i wiele innych dają mi te okresy dają malutkie promyki i odrobinkę ciepła. Ale jak długo jeszcze będą mi to dawać??? Kiedyś podjąłem parę decyzji niektóre dobre niektóre złe, ale dalej nie wiem czy ta najważniejsza była słuszna??? Kiedyś się dowiem, ale kiedy??? Czy nie będzie za późno???

To tak bardzo boli jak osoba, która znaczy dla Ciebie tak wiele nie ma dla Ciebie czasu. To przecież nie musza być godziny poświecone tylko Tobie wystarczy 5 minut żeby napisać coś miłego coś, co pomoże przetrwać kolejny dzien. Każdy ma swoje problemy, ale czy w tym całym zamieszaniu nie można znaleźć jednej malutkiej chwili żeby ktoś, kto o nas myśli codziennie poczuł się, choć troszkę potrzebny żeby, choć na sekundę się uśmiechnął i nie był sam??? W życiu jest wiele bardzo ważnych spraw, ale ja myślę ze najważniejsza jest przyjaźń.