Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

Do niektórych miejsc wracamy
ale tam nie ma już nikogo

krótko ostrzyżeni
z wiarą między palcami
zaglądamy niebu
w zamurowane okna kamienic

a gdybym był liściem
śpiewałbym na wietrze i kradł
ptakom twarze
malowałbym piegi ulicznym latarniom
gdybym był księżycem

gdybym był człowiekiem gdybym
Boże gdybym

- szumem stłuczonej muszli
a czasem cierniem w twojej koronie
jestem
wracam tam, gdzie zimą płoszą się motyle

Za granicami mojego czasu
rośnie lęk
szarozielony, iglasty

często tam chodzę
i zbieram go do cebra
jak deszcz

a potem niknie z oczu las
w tym lesie wiszą martwe ptaki
do góry nogami
jak matczyne łzy
ociekają z piór

dalej...
dalej nie ma już nic
i wszystko jest
samotny ból
polną ścieżką zmierza do celu

Moje lepsze pół
ma osiem obietnic

wciąż próbuję ustalić
która milczy najciszej

i ciemnieję w sobie
jak rumieniec na licu ukochanej
ulepionej z chleba
tak dawno

i w pierwszą wierzę
pierwszej błogosławię
- stając się wiecznością
legnę

na ciepłych piersiach nieba

Mówią
patrz przed siebie więc patrzę

a przeszłość
jak porzucona kochanka
chwyta za ramię i szarpie
długimi palcami

na zgrabne nogi
zakłada czerwone szpilki
i kopie dół w moim sercu

krzywym spojrzeniem
otwiera pudełko moich marzeń

a w nim tylko gruda ziemi
zielonej od uczuć

gotowa na pogrzebanie

Wmawiam sobie
że niczego nie potrzebuję
wystarczy księżyc
i parę gwiazd

ale czasem
tak, tylko czasem
czuję się jak puste naczynie
do którego ciepłe
jeszcze nienazwane
troskliwie dłonie
włożą serce

a wtedy moje wątpliwości
zapomną o mnie
na zawsze