Otworzył oczy, nie wiedział gdzie jest, rozejrzał się po pomieszczeniu. Leżał na wysokim łóżku podłączony do jakiejś aparatury. Co ja tu u diabła robię, skąd tu się wziąłem? Próbował się poruszyć, ale nie mógł, nie miał siły nawet podnieść ręki. I naraz przypomniał – Basia umarła na jego rękach. Znowu zrobiło mu się słabo. W tej chwili pojawiła się osoba w białym kitlu, odezwała się męskim głosem.
- O, widzę, że pan nareszcie otworzył oczy, miał pan szczęście, że pana tak ekspresowo dostarczyli do nas. Inaczej byłoby kiepsko. Jestem doktor Nowakowski, jestem kolegą męża Ani. To ona pana uratowała, proszę jej podziękować. To bardzo dzielna kobieta. Stawski podświadomie słuchał tego wszystkiego, nie mógł się skupić, zmusił się do spojrzenia na [...]

Nie zabrało mu to wiele czasu, do torby włożył zapasową bieliznę, parę koszul, piżamę i kosmetyki. Już miał zamykać torbę, gdy w nagłym impulsie wyjął z biblioteczki schowany tam skoroszyt. Zabiorę go, zabiorę – mruknął po nosem, nigdy nic nie wiadomo i wsunął go na spód torby. Pora spać, jeść nic nie będę, łyknę tylko herbatę, która stoi na biurku, dobrze, że zimna, w sam raz do popicia leków. Rano tylko zatankować samochód i w drogę. Zjem coś po drodze.
Źle spał tej nocy, śniły się mu się jakieś koszmary, co chwilę budził się z kołaczący sercem. Z trudem dotrwał rana, koło szóstej był już na nogach, szybko ogolił się i ubrał wygodne podróżne ubranie. W międzyczasie wypił szklankę herbaty, [...]

- Wybaczy pan moje zachowanie – odezwała się nieśmiałym głosem - ale jestem w bardzo niezręcznej sytuacji. Pozwoli Pan, ale jeszcze zapytam o jedno, czy nazwisko Barbara Niemirska jest Panu znane?
- Przepraszam, czy pani powiedziała - Barbara Niemirska?
Zapytał po chwili, dziwnie drżącym głosem..
- Tak, dokładnie tak, Barbara Niemirska – powtórzyła już pewniejszym głosem.
Stawski usiadł ciężko, na fotelu stojącym przy zawalonym papierami, biurku. Z trudem łapał oddech, co za dziwny zbieg okoliczności, Basia – dopiero, co o niej myślałem, Boże, to już tyle lat.
Nagle odezwał się zaniepokojony głos w słuchawce.
- Halo – jest Pan tam jeszcze?
- Jestem, jestem – odpowiedział szorstkim głosem, - Oczywiście, nazwisko to jest mi znane, ale, kim pani jest i [...]

Za oknem był wietrzny, wilgotny, późno jesienny wieczór. Porywiste podmuchy wiatru podrywały opadłe, pożółkłe liście, kręcąc nimi, niczym w jakimś szalonym tańcu. Latarnie rzucały na zamgloną ulicę, niewyraźne światło. Nielicznych przechodniów, bez-litośnie przeganiał do domów, panujący ziąb.
Stojący za oknem mężczyzna, patrzył nieruchomym wzrokiem, przez dawno niemyte szyby w jakiś nieokreślony punkt. Sprawiał on wrażenie, człowieka będącego całkowicie w innym świecie.
Kim był ów mężczyzna?
Lekko przygarbiony, głowa mocno przyprószona siwizną, na szczupłej twarzy, schowanej w cieniu wiszącej lampy, można dostrzec lekki błąkający się uśmiech. Palce rąk opartych o parapet wybijały podświadomie jakiś nerwowy rytm.
Pikowany, jedwabny, ciemnozielony szlafrok, mający za sobą już dawno czasy świetności, okrywał krępą, niewysoką postać.
Panującą ciszę, przerwał natarczywy dźwięk dzwonka telefonu.
Po dłuższej chwili, [...]