GONYA

...mokre cząsteczki dryfują łagodnie
milknie wokół wszystko...
tylko szum
jednoczy
przemęczone oczy
Ziemi
w strugach deszczu nie odczytasz
czy to szczęścia i miłości
czy wzruszenia i radości
taniec...
woda zmywa wszystko...

...zdrapałam swój czar ze ścian,
malowany kredką
pamiętam ten czas
beztroski
wszystko mną poskromione,
bajeczny
- wyskakany na skakance,
- wybujany na huśtawce
-wykręcony na trzepaku
beztroską osnuty dzieciństwa czas
jest we mnie
mam go w sobie
...czarem objętą podróż do wnętrza
zamykam w szkatułce duszy...

… dusza napotkała osobowość
szaloną, zwiewną i miłością rozedrganą
uczyła się jej co dnia od świtu do zmierzchu
i siadała
na brzegu nadziei myśląc, że to na wieki jej życie odmieni…
i obdzielona ufnością, przeszyta wzrokiem na wylot,
w ciszy brzmieniem słów i uśmiechami karmiona
zamierała z zachwytu jak posąg
a radość
i oka lśnienie, pod niebo ją unosiło wysoko,,,
ona już tylko marzyła jak to dusza młoda,
nim dostała się w głodne ręce
zmiażdżona niczym jagoda i na deser zjedzona,
wykwintna strawa…
słodka …szczebiotka
naiwnością napiętnowana
taka jedna dusza zakochana…
wierzyła,że miłość życia spotkała…

a… nie?…stety…tak...

…moje ścieżki cierniste i kręte,
czuły szept przez gardło ściśnięte,
zapomniany szał,,,
na rozdrożach porzucony,
szelest listów nie wysłanych
wstążką przewiązanych
czerwoną
i wiersze w czułość oprawione,
wszystko to leży w kąt rzucone,
niepotrzebne nikomu,,,
bezpańskie słowa
stoją na progu nadziei…

...nie jestem
........jeszcze gotowa,bo to zbyt ważne,
odważne to słowa...
nie jakaś dziecięca zabawa
tylko wyznanie
co rzuca na kolana i w bezruchu
zostawia
niby nic a taka udręka
powiedzieć co Cię
nęka...
nie jestem na to gotowa...
znikam mgłą otulona
to taka bezpieczna zasłona,
mojej niedojrzałości...
dlaczego się lękam?
przecież

to tylko ...słowa...

...wycieczka wyobraźni
skończyła się nad ranem
błądząc jeszcze po ciele,
szukała przygód,
pomiędzy
ustami a dłońmi,
wzrok rozjaśniała rozkoszą nie syta,
szczerze płakała w dłoniach ukryta
jak szczęśliwa chwila,
na śmierć zakochana...

w gęstej materii,jest zaprzeczenie
istnienia mojej rozbuchanej wyobraźni,
potykając się o własne archetypy,
rozszczepiam ją na miliony
doznań i uniesień,
zalewając strumieniem świadomości
i półprawd o sobie,,,
moje mistyczne światy,są pół jawą,pół snem...
jak w transie odnajduję drogę siebie...