Jeszcze do mnie idziesz szeptem, a już słyszę twoje kroki za drzwiami. Wymknęła się moja łza spod stęsknionych rzęs na myśl, że niesiesz mnie w sercu.

Najbogatszym jest ten, kto ma wielkie serce. Dziel się nim do ostatniego okruszka, bowiem wróci do ciebie chlebem miłości.

Nie potrafię obejść się bez twoich słów, dotykaj mnie ich bliskością. Sercem mów, tylko przy nim znajduję ukojenie.

Tak cudownie twoje oczy wędrują po mnie, język graweruje w sercu najczulsze słowa, zastygam w oczekiwaniu aż ujarzmisz moje biodra dziką furią podniecenia. Każdym drżeniem skóry zdejmujesz ze mnie tożsamość, a gdy przychodzę po bliskość twoich ust, przywłaszczasz mnie na wieczność.

Tak rozkosznie mi z tobą, gdy na spacerze zmysłów pulsujesz w mojej kobiecości,wnikasz w mój kolor oczu, wzruszonym językiem smakujesz mnie całą, zdejmując wstyd nieśmiałości. W oceanie gwiazd poimy swoje dusze nasyceniem z dala od chmur codzienności. Nie wiem już, czy biegniemy księżycem, czy umykamy słońcu, pochłonięci miłosnymi zaklęciami grzechu.

Płyniesz w mojej krwi kroplami tęsknoty, jesteś jak słowo jeszcze niewyszeptane. Tak mi ciepło, przyjemnie, kiedy wspominam twoje oczy płonące z pożądania, czas się gubi, nie istnieje. Szumisz we mnie jak morze, uderzasz o brzeg pragnień, na skraju twoich ust chcę być, na zawsze. Wpisz mnie atramentem miłości do swej pamięci.

W kolorze nieba utoniemy, poszybujemy wolni jak ptaki, zawołamy miłość skrytą w obłokach, niech będzie dla nas błogosławieństwem.

Gdzieś za horyzontem powiek, tam gdzie dotyk pieści duszę, są nasze marzenia. Wyjmuję wspomnia, żeby ogrzać zmarznięte serce. Znajdź dla nas miejsce wśród szeptu niedomkniętych ust.

Wymięte słowa zamykam mocno w dłoniach, kiedy umykasz mi z serca, nie wiem ile jeszcze mnie w tobie, a ciebie we mnie. Jacyś nie tacy sami. Na piasku piszę twoje imię, na czas, kiedy wrócisz.

Nie wiem, czy wystarczy nam sił, żeby tak kochać w zagubionych drogach życia, żeby w górskich potokach pisać imię miłości, nie wiem czy wystarczy nam sił, żeby dzielić się uczuciem jak chlebem, kiedy w oczach lśnią łzy nadziei, a w sercu brzmią kroki przeszłości.

Usta chylą się ku sobie, my, każdego dnia inni, czujemy bliskość złaknionych serc, nawet wiatr szeleści czule, prowadzi nas mową miłości coraz bliżej siebie. Nie spieszmy się, oswójmy tę miłość, niech nam w chłodne dni gorącą nutę gra.

Dotknij mojej duszy rozgrzanymi szeptem palcami, powiedz ustom jak kochasz, wejdź w mój świat słodką pieszczotą, a ja ułożę cię w wersach wierszy modlitwą o miłość.

Najciszej sercem milczeć nie możesz, ciszą nazwaną moim imieniem drżysz na wietrze, już tęsknię, chociaż jesteś blisko, a kiedy będziesz daleko moim zawstydzeniem będę czytać z echa twoich kroków. Przywrę do szyby marzeń nucąc kołysankę naszej miłości. A kiedy będziesz najbliżej, poczekam na szept ust, spiję go jak dojrzałe wino, nie zaprzeczę kroplom wysączonych uczuć.