Nie kocham Cię wcale, tylko moja dusza jakaś taka smutna, kiedy przechodzisz obok obojętnie.
~ K.K. Baczyński

I nie oczekuję już, że porozmawiamy kiedyś tak po prostu, o rzeczach błahych, nieistotnych czy o tym, co nas trapi. Nie wypatruję już Ciebie w tłumie innych zamyślonych twarzy przechodniów. Nie zastanawiam się co zrobić, by Cię móc chociaż zobaczyć na jeden krótki moment. I gdy leżę w łóżku, nie myślę, że byłoby cudownie, gdybyś leżał obok. Parząc kawę, nie zastanawiam się czy Ty też byś chciał. Nie marzę już o tym, żebyś trzymał mnie za rękę lub żebym poczuła zapach Twoich perfum.

Jednak przychodzi wtedy noc. Razem z nią sen, w którym powracasz. I wszystko, o czym tak starałam się nie myśleć.
Zawsze powracasz.

Chciałabym coś zrobić. Cokolwiek. Chciałabym umieć zdecydować, co wybrać. Czy czekać na Twój ruch lub na to, kiedy łaskawy los nas ze sobą połączy (o ile ma zamiar to zrobić) czy może wziąć sprawy w swoje ręce i działać? Zrobić ten pierwszy krok. Po raz kolejny z resztą.

Jak mam dokonać takiego wyboru, kiedy podjęcie decyzji w sprawach błahych sprawia mi trudności? No jak?

Kilka sekund odwagi wystarczyłoby, żeby przeżyć najpiękniejsze chwile w życiu. Wybranie numeru. Naciśnięcie zielonej słuchawki. Słowo. Uśmiech. Jakikolwiek gest oznaczający, że nam zależy, że spróbowaliśmy walczyć o to, czego pragniemy, że sie nie poddaliśmy, że mamy odwagę brać życie we własne ręce.
Wystarczy chwila, by zmienić swoje życie na lepsze.

najczęściej nie robimy nic

Jakaś cząstka mnie nadal wierzy. Wierzy, że kiedyś nasza historia będzie miała dalszy ciąg, bo nie może ona się tak skończyć. Bez żadnego wyjaśnienia, powiedzenia wprost tego, co czujemy. Ty i ja.
Tak długo marzyłam o tym, żebyś był obok mnie. Żebym mogła usłyszeć Twoje bicie serca, poczuć dotyk Twoich rąk. Twoich - nikogo innego. Miałam to tylko na chwilę. I chociaż to była tylko chwila, to i tak jestem za nią wdzięczna Bogu. Wiem, że to jeszcze nie koniec. Wierzę, że kiedyś się spotkamy. Twarzą w twarz. [...]

W życiu chyba chodzi o to, żeby iść naprzód. Nawet jeśli ktoś lub coś usilnie próbuje nam w tym przeszkodzić. I to nie ważne czy idziemy robiąc małe kroki czy te duże. Nie wolno jest nam się zatrzymywać. Jeśli się zatrzymamy, istnieje duże prawdopodobieństwo, że zaczniemy się cofać. Wtedy nie wiemy czy będziemy mieli wystarczająco sił, żeby znowu postawić ten pierwszy krok do przodu. Przecież doskonale zdajemy sobie sprawę ile wysiłku kosztowało nas rozpoczęcie tej drogi. Nie warto jej przerywać.