Wiersze — giulietka

nie ma we mnie nic z tamtej dziewczyny
zapisanej ci w gwiazdach
zostały tylko blizny w źrenicach
i znaki szczególne
o których nikt nie wie

stałam się jak słup soli
od niewypłakanych łez

i nie dowiesz się
czy tamtą kobietę
ocaliło jedno spojrzenie
czy to że patrząc w niebo
nie oglądała się nigdy za siebie

pamiętam jak kiedyś biegłam
do ciebie z rozbitym kolanem
wycierałeś mi nos
i mówiłeś
że jestem królewskim dzieckiem
i nawet kiedy upadnę
mam iść z podniesionym czołem

to było w czasach
gdy zawsze plątały mi się kwiatki we włosach
a myśli miałam takie niebieskie

dziś idę do Ciebie po zgliszczach
wypalonych gwiazd
z potłuczonym sercem
a Ty niewidzialną ręką
poprawiasz mi wianek na głowie

całe życie
a nie zostało mi nic
co zabrałabym na drugi brzeg

tylko tych kilka paciorków
nawleczonych na nić codzienności
i wiara której się trzymam
jak matczynej spódnicy

jedyne oparcie - krzyż
jak miłość
przed którą się klęka

poobijane kolana
i powszedni grzech
który rzucał mi kłody pod nogi

znów biegnę do majowej kapliczki
z fartuchem pełnym łez
bo jeśli się kiedyś rozsypię
to tylko na Twoich rękach

mówisz mi
że się nie zmieniłam
a to tylko maska
ta sama od lat
(na bezdechu też można żyć)

ile można w źrenicach mieć blizn
choć codziennie zamykasz mi oczy
tego przecież naprawdę nikt nie wie

dobrze że nie pytasz co u mnie
czasem serce nie chce nic słyszeć

i tylko gdy widzę w szybie
moje oczy rozmyte przez czas
myślę sobie że u mnie
nie zdarzyło się nic
prócz ciebie

szukasz dźwięku na strunach wspomnień
i palce kaleczysz o ciszę
ale serce nie milknie nawet
gdy przyjdzie mu bić bezszelestnie

zapomniałam już jak tańczą ulice
w rytmie naszych stóp
zagłuszanych deszczem

a kiedy już nie rozpoznasz
w szumie miasta mych kroków

połóż rękę na piersi jak smyczek
wtedy będziesz wiedział
że jestem

Stacja czternasta
Maryja jeszcze tuli ciało Jezusa
Ale już musi owinąć je w chustę
Tak czule jak kiedyś w Betlejem

I wydaje się że nie ma już nic
Tylko w sercu wykuty grób
I śmierć która zasunęła kamień

Tej nocy pobladłe anioły
Zbierały po całym niebie
Jej zamarznięte łzy

Poczekam tu z Tobą Matko
Bo Tylko przy Tobie wierzę
Że On przyjdzie trzeciego dnia
Mimo że zamknięto nam drzwi

Jak słońce stanie w progu
Przebitą dłonią wskaże na krzyż
I wtedy zrozumiem
Że miłość tkwi w najgłębszej ranie

Jezu konający w Ogrójcu
zamkniętej kamienicy

przybity do łóżka boleści
samotności gwoździami

szukający Cyrenejczyka
zmęczonym wzrokiem siostry
na szpitalnej Kalwarii

płaczący łzami Matki Bolesnej
w opustoszałej kaplicy

ślepą włócznią niewiary
w białej hostii przebity

zmiłuj się
nad nami

i przebacz
nie tak
jak my odpuszczamy

czasem widuję jej cień
jak się pochyla nad kwiatkiem
ale go nigdy nie dotknie
żeby słońce nadal pieściło
jego nadłamane ramię

a potem jakaś nić niewidzialna
cienka jak babie lato
snuje się w moich snach
i łączy mnie z tamtą dziewczynką

ale gdy wieje zły wiatr
coś w środku jak trzcina się gnie
patrzę na nią jak w wieczność
bo wiem
że nic jej nie złamie

zbyt długo czekałam w progu
gdy uchyliłeś drzwi
ale odkąd mnie nauczyłeś odchodzić
znam tysiące powodów do rozstań

raz tylko się chciałam osiedlić
na skraju twoich brwi

już nigdy się tam nie zatrzymam
kiedy powiesz mi 'idź'
albo już nie odejdę
na jedno twoje 'zostań'

wybacz że każdym spojrzeniem
rzucałam ci kłody pod nogi
w twoich oczach odbija się świat
ale tam
nie ma już mnie

chciałam dotknąć palcami tej blizny
ukrytej pod butonierką
ale jest przyszyta do serca

jestem zimą
co przy chłodnej szybie
topnieje na twoich policzkach

i tylko ja jedna
nie wierzę że to śnieg

czekałam na ciebie na skraju świata
ale ty byłeś jego granicą

obiecałeś mi wszystkie poranki
a ja nie mogłam ich udźwignąć
od tej pory gdy słońce wschodzi
przygniata nas ramionami do ziemi

choćby przyszło mi iść na kolanach
nie zapomnę
że nauczyłeś mnie latać

i jeśli się kiedyś zatrzymam
to tylko na progu twych dłoni

potknęłam się o drzazgę w oku
a miałam dosięgnąć gwiazd
przybity moją niewiarą
czekałeś bezwzajemnie

kiedy spadałam na dno
dźwigałeś mnie i mój krzyż

kalecząc palce w ciemności
uparcie pytałam "gdzie jesteś?!"
opłakując rozbite kolano
i lamentując nad cierniem

zapomnieć o tobie jak zima
zapomniała o śniegu
jak trawa co palców szronu
dotyku już nie pamięta

dopóki pod skórą nadgarstków
pulsujesz w moich w żyłach

i nawet liście na drodze
nie zatrą naszych śladów

gdy niebo zamknie mi oczy
ostatnim płatkiem śniegu

pod zamarzniętą rzeką
nawet na drugim brzegu
nadal będę pamiętać

byłeś tym co we mnie najlepsze
ale nigdy nie chciałam cię mieć
gdy pytasz czego mi żal
największą zbrodnią pamiętać

nie mogłam ciebie zatrzymać
żebyś nie nazwał mnie cierniem na drodze

myśleć o tobie przekleństwo
patrzeć na ciebie grzech
dotykać stokrotnie grzech

kiedy miłość się rodzi
jest czysta jak pierwszy śnieg
aż się boisz oddychać
i tak niemożliwa
że święta

nikt nie wie jak w jednym ręku
utrzymać dwa światy
a jednak
dano nam jedno serce
dwa ciała
różne adresy
i odesłano na ziemię

twoje imię jak ból w nieskończoność
wypisane na moich nadgarstkach

odchodziłeś stąd tak zwyczajnie
otwierając szeroko ramiona
tak jak do domu się wraca

chciałeś rzucić mi do stóp cały świat

ale po co mi on
jeśli nie ma tu ciebie