Ty który ukrywasz się latem
w nienarodzonych pąkach piwonii
i w majestacie róży
zadziwiasz kroplę rosy

doskonałością mistrza
malujesz plamkę słońca na dojrzałych czereśniach
i w pełnych pszenicy kłosach
kołyszesz nasze tęsknoty

i choć Imię Twe zaczyna się w gwiazdach
i anioły wymawiają je z drżeniem
nie wahałeś się upaść jak ziarno
w jałową serc naszych glebę

i choć widzę jakby niejasno w zwierciadle
utkałeś mnie tak cudownie
że wszystko co we mnie piękne
mam Ojcze niebieski po Tobie

i z każdym nowym dniem
rozlaną jak krew Golgoty
wyznajesz mi swoją miłość
poranną łuną zorzy

budzą mnie jak rozsypane kryształki
tupot stópek na drewnianej podłodze
i dźwięczny perlisty śmiech
ich lepkie od łakoci paluszki
gładzą mnie czasem po twarzy
gdy szare kruki trosk
spędzają mi z powiek sen

ktoś mi kiedyś powiedział
że to tylko kłopoty
a ja już od tylu lat
wpatruję się jak w niebo
w ich twarze

i się nie mogę nadziwić
jak bardzo zaufał nam Bóg
że zechciał się podzielić
melodią którą usłyszał
kiedy stwarzał gwiazdy i morze
a potem ją na wieczność zapisał
w rytmie bicia ich serc

kim jestem
że dla mnie zostałeś
w powszednim jak codzienność chlebie
który się kruszy i spada
jak szron z niebieskich łąk

ja proch patrzę na słońce
lecz nie mam sił by wzlecieć

i tylko gdzieś w oddali
słyszę rozdzierający szum skrzydeł
jezioro drży poruszone
rozpoznaje Twe kroki
to głębia szumem swych fal
przyzywa do siebie głębię

znajdujesz mnie w sitowiach
podnosisz z kałuży błota
i jak pelikan pisklę
karmisz własną krwią

młodość gnała mnie zawsze pod wiatr
przekraczając nieprzekraczalne
szłam jak burza na wysokich obcasach
najlepiej do taktu walca

a później przyszła Miłość

nauczyła mnie sznurować usta
i mówić szeptem do ucha

domykać cichutko drzwi
zasłaniać bezszelestnie rolety
wychodząc jak najciszej na palcach

noc jest po to by szukać
tego co poza zasięgiem
im bardziej niewidoczny dla oczu
tym mocniej bije mi serce

pogubiłam się
i czasem myślę
że nie trafię już do tego ogrodu

gubię kroki i myśli
i błądzę już nie tylko wzrokiem

ale wiem że czekasz tam na mnie
zaledwie kilka kroków od grobu

biegnę więc znajomą ścieżką
choć wiem już jak bolą powroty

i nagle wszystko jaśnieje
tylko Ty tak wymawiasz me imię
Mario...
promieniem łzy mi ocierasz
Rabbi...
jak dobrze że jesteś

ostrym jak gwoździe dlaczego
przebijam znowu Twój bok
ale Ty udźwigniesz ten ból
i wszystkie moje podłości
zrzucone na jedno na ramię

wyryłeś mnie na obu dłoniach
i dłuższą belką na piasku
przekreślasz cały mój dług

a gdy staniesz znowu przede mną
rankiem trzeciego dnia
nie śmiem dotknąć Cię mą niewiernością

podniesiesz mnie jednym spojrzeniem
a ja siebie
i cały mój świat
ukryję w tej jednej ranie

jeszcze tu jesteś a jednak
masz takie nieziemskie oczy

pytałam czy jesteś zmęczona
mówiłaś że tamtej nocy
zakopywałaś gwiazdy za domem

wierzę że wyrosną z nich kwiaty
przebiją skostniałą skorupę
może nawet jeszcze tej wiosny

pytałaś czy już widziałam żurawie
a ja tylko przełykam milczenie

a tam słońce krwawi na wschodzie
i tylko żelazne ptaki
skrzydłami uderzają w niebo
i posypią nam głowy popiołem

trzy gwoździe
wiązka cierni
i belka
z mojego oka

tylko tyle wystarczy
by skazać Boga na śmierć

dwie łzy
jedno spojrzenie
nim kur trzy razy zapieje

garść srebrników
na ziemi i sznur

pięć ran
jedno serce
i dwie niewiasty
na krzyż

dziś nie boję się wilków
i śpię przy zgaszonym świetle
a jednak jest taka ciemność
która okrada mi sny

stoję w oknie blada jak wosk
i widzę jak biegniesz do mnie
przez ośnieżone pola

choć ze świecą dziś szukać człowieka
co nie zamyka drzwi

zapalasz w progu serca
pachnącą miodami gromnicę
i wszystko staje się jasne
jak niegasnące okna

a Ty patrzysz na mnie takim błękitem
że beztrosko zasypiam
patrząc jak zapalasz lampiony
wchodząc po gwieździstych schodach
wokół Ciebie łaszą się wilki
i bezpańskie psy

tam gdzie w styczniu zrywałam czereśnie
twój ogród był moim królestwem
mimo że nosem nie sięgałam do studni
rzęsami dotykałam gwiazd

chodziłam w diademie ze szronu
z moim szambelanem kotem
szukając kwiatu paproci
w gąszczu malowanym na szybie
w malutkim domku pod lasem
ze skrzydłami niebieskich okiennic

dziś wracam tam
gdy nie mogę znaleźć nigdzie miejsca dla siebie

skrzypi furtka obietnicą powrotu
czepiam się jak nadziei poręczy
wysokich starych schodów

przetrwały tylko piwonie
i twój uśmiech zaklęty w progu
zawieszam wzrok na makatce
utkanej twoimi palcami
z moich najlepszych lat

za chwilę zacznie się spektakl
na przeciwległym brzegu
gdy wyjmiesz słońce z kieszeni
by je umieścić dla mnie
na Giewontu szczycie

a nocą gwiazdy na niebie
jak szkło z rozbitego serca rozsypiesz

nie mogę się nadziwić
tym którzy zerkają w niebo
a jednak Ciebie nie widzą

klękam myśląc Kim JESTEŚ
gdy patrzę przez mikroskop
na zwykłe płatki śniegu

kim jestem
że Ty
co z niczego
stwarzasz tyle arcydzieł
na zwykłym kawałku drewna
oddałeś za mnie życie

nauczyłaś mnie śmiać się przez łzy
i dzielić się niedostatkiem
że błędy swoje trzeba długo naprawiać
a innych szybko rozgrzeszać

i choćby pękło serce
tańczyć na rozbitym szkle

i nie pamiętać złego
bo dobrym trzeba być zawsze
zwłaszcza gdy wszystko jest źle

życie wtedy nie było łatwiejsze
i budziły mnie nieraz złe sny
ale nikt inny jak ty
tak mnie nie umiał pocieszać

ta zima jest surowsza niż inne
jesienią już zgasło niebo
a ja nie zdążyłam się przejrzeć
w zieleńszych od nadziei oczach

i śni mi się tupot stópek
na niekończących się schodach

zostało tylko echo
bez serca

i słońce
które uparcie od miesięcy nie wschodzi

może się zaplątało
bez pamięci
jak ja
w twoich anielskich lokach

wiatr jak skończoną księgę
zamyka okiennice

ostatnia noc w tym roku
świat się stroi na bal
a mnie nikt nie prosi do tańca

ze zgrzytem sprężyn zegara
i we mnie z jękiem coś pękło
więc nim wybije północ
jak kopciuszek biegnę przed siebie

ktoś wykradł mnie z twoich ramion
to jakieś nieporozumienie

wznoszę więc pusty kieliszek
w głowie mi szumi sprzed roku twoje:
jeszcze będzie przepięknie...

życie nam dopisało post scriptum:
do zobaczenia w niebie

Zawsze dobrze Wam życzę, ale dzisiaj tak jakoś szczególnie <3

niby jesień
a dalie coraz czerwieńsze
babie lato zarzuca sieci
na traw wyblakłe ramiona
rozpaczliwie wplątane w siebie

jesteśmy jak dzikie wino i róża
które rozstać się nie potrafią
a umierać za wcześnie

a ja rzęsy mam jak łąki podmokłe
i serce pokryte szronem

i jeśli mam kiedyś uciekać
to tylko w jedną stronę
prosto w załamane dłonie
Matki Bożej Bolesnej