najpierw wysoko się wznosi
by później długo opadać
jak mgła
w ramiona ziemi
rozmienia się na drobne
oktylionami kropli
jak pelikan karmi swą krwią

nie może nic posiadać
bo nie szuka swego
tylko otwiera dłonie [...]

chyba znowu przyszłam za wcześnie
na cmentarzu snuje się mgła
i jakiś bezbrzeżny szept
między snem a milczeniem

i znicz jak list w butelce

nie ma Go tu
zmartwychwstał

w kącie oka lampka się tli
jak kwiat który zakwitł wbrew wszystkim
w pękniętej szczelinie muru
za którym zaczyna się wieczność

trzeba nam jak ziarno obumrzeć
by zacząć naprawdę żyć

tej prawdy nie da się ukryć
choćby pod najgrubszym kamieniem

łatwo jest wierzyć i ufać
gdy ze wszystkich stron widać niebo
pod parasolem gwiazd
kałuże zapraszają do tańca

na wszystko jest czas pod niebem

dziś z trudem podnoszę głowę
i uczę się od słoneczników
za wszystko wielbić Boga

gdy jesień strąciła korony
one poczerniałymi twarzami
kłaniają się w stronę wschodu
choć we mgle nie widać jeszcze słońca

gdzieś w tle uliczny zgiełk
i wyzwisk głuchy łoskot
i ja u Twoich stóp
z twarzą pochyloną ku ziemi

ogniem pałające policzki
i tylko Twój tkliwy głos
"nie potępił cię nikt?"

prawo Ojca zapisane masz w sercu
nasze grzechy palcem na piasku

podnoszę nieśmiało wzrok
nade mną rozjaśnia się niebo
bicie serca zagłusza tłum

podnosisz mnie z taką z czułością
nie ma nikogo prócz nas

chyba zabrakło kamieni

idę Panie za Tobą
choć czuję że tonę w tym mroku
unosi mnie Twój głos nad wodami
przez plusk fal
wiosła łodzi
i mgłę

i nigdy nie zapomnę tej nocy
gdy do policzka podniosłeś mnie z prochu
stwarzając mnie jak konstelację
zrodziłeś mnie wtedy na nowo [...]

stąpasz boso po grudach
choć Cię nazywają Królową
czekają na Ciebie siewcy
jak jaskółki przed deszczem

kłaniają Ci się żurawie
zbierając złote ziarno na niebie
gęsi przywołują krzykiem

i moja biedna dusza
jak spękana ziemia

przyjdź
i zasiej nadzieję
w przeorane serce

idziesz z bukietem trosk naszych
tak lekko że nie dotykasz murawy
nadłamanej trzciny nie złamiesz
opatrując ją bandażem mgły

kłaniają ci się wyniosłe mimozy
i proste słoneczniki
święcisz zioła i ziółka
swoim niebiańskim uśmiechem

przekraczasz progi rozpaczy
gdzie śpią niczyje dzieci
zamieniasz w chleb aniołów
ciężkie jak chmury popiołu
ich ołowiane sny

lubię chłodne poranki
ciepłą ręką poprawiony pled
uśmiech podany z chlebem
zapach kawy i dumne dalie
pochylone z czułością nad stołem

coś się kończy
ale nie przemija w nas to
co ma w wieczności początek

na spopielałych ścierniskach
zbierają się do odlotu żurawie
i tylko te kalekie zostają
użyczyły już skrzydeł aniołom

Ty który ukrywasz się latem
w nienarodzonych pąkach piwonii
i w majestacie róży
zadziwiasz kroplę rosy

doskonałością mistrza
malujesz plamkę słońca na dojrzałych czereśniach
i w pełnych pszenicy kłosach
kołyszesz nasze tęsknoty

i choć Imię Twe zaczyna się w gwiazdach
i anioły wymawiają je z drżeniem
nie wahałeś się upaść jak ziarno
w jałową serc naszych glebę

i choć widzę jakby niejasno w zwierciadle
utkałeś mnie tak cudownie
że wszystko co we mnie piękne
mam Ojcze niebieski po Tobie

i z każdym nowym dniem
rozlaną jak krew Golgoty
wyznajesz mi swoją miłość
poranną łuną zorzy

budzą mnie jak rozsypane kryształki
tupot stópek na drewnianej podłodze
i dźwięczny perlisty śmiech
ich lepkie od łakoci paluszki
gładzą mnie czasem po twarzy
gdy szare kruki trosk
spędzają mi z powiek sen

ktoś mi kiedyś powiedział
że to tylko kłopoty
a ja już od tylu lat
wpatruję się jak w niebo
w ich twarze

i się nie mogę nadziwić
jak bardzo zaufał nam Bóg
że zechciał się podzielić
melodią którą usłyszał
kiedy stwarzał gwiazdy i morze
a potem ją na wieczność zapisał
w rytmie bicia ich serc

kim jestem
że dla mnie zostałeś
w powszednim jak codzienność chlebie
który się kruszy i spada
jak szron z niebieskich łąk

ja proch patrzę na słońce
lecz nie mam sił by wzlecieć

i tylko gdzieś w oddali
słyszę rozdzierający szum skrzydeł
jezioro drży poruszone
rozpoznaje Twe kroki
to głębia szumem swych fal
przyzywa do siebie głębię

znajdujesz mnie w sitowiach
podnosisz z kałuży błota
i jak pelikan pisklę
karmisz własną krwią

młodość gnała mnie zawsze pod wiatr
przekraczając nieprzekraczalne
szłam jak burza na wysokich obcasach
najlepiej do taktu walca

a później przyszła Miłość

nauczyła mnie sznurować usta
i mówić szeptem do ucha

domykać cichutko drzwi
zasłaniać bezszelestnie rolety
wychodząc jak najciszej na palcach

noc jest po to by szukać
tego co poza zasięgiem
im bardziej niewidoczny dla oczu
tym mocniej bije mi serce

pogubiłam się
i czasem myślę
że nie trafię już do tego ogrodu

gubię kroki i myśli
i błądzę już nie tylko wzrokiem

ale wiem że czekasz tam na mnie
zaledwie kilka kroków od grobu

biegnę więc znajomą ścieżką
choć wiem już jak bolą powroty

i nagle wszystko jaśnieje
tylko Ty tak wymawiasz me imię
Mario...
promieniem łzy mi ocierasz
Rabbi...
jak dobrze że jesteś

ostrym jak gwoździe dlaczego
przebijam znowu Twój bok
ale Ty udźwigniesz ten ból
i wszystkie moje podłości
zrzucone na jedno na ramię

wyryłeś mnie na obu dłoniach
i dłuższą belką na piasku
przekreślasz cały mój dług

a gdy staniesz znowu przede mną
rankiem trzeciego dnia
nie śmiem dotknąć Cię mą niewiernością

podniesiesz mnie jednym spojrzeniem
a ja siebie
i cały mój świat
ukryję w tej jednej ranie

jeszcze tu jesteś a jednak
masz takie nieziemskie oczy

pytałam czy jesteś zmęczona
mówiłaś że tamtej nocy
zakopywałaś gwiazdy za domem

wierzę że wyrosną z nich kwiaty
przebiją skostniałą skorupę
może nawet jeszcze tej wiosny

pytałaś czy już widziałam żurawie
a ja tylko przełykam milczenie

a tam słońce krwawi na wschodzie
i tylko żelazne ptaki
skrzydłami uderzają w niebo
i posypią nam głowy popiołem