Tekst dnia 22 stycznia 2022 roku
Tekst dnia 4 stycznia 2022 roku
To najostrzejsze ukłucie bólu, gdy wiem, że nie będę się już z nimi śmiał, nie będę czekał na odgłos ich kroków, nie poderwę się, by wybiec naprzeciw, gdy usłyszę, jak otwierają drzwi...
Lecz choć jest zima przeklęta, ja będę słońce pamiętać.
"W jednej z gwiazd będę żył, w jednej z nich będę się śmiał, i tak będzie, jakby wszystkie gwiazdy śmiały się, kiedy patrzysz w niebo w nocy... Ty, tylko ty... Będziesz mieć gwiazdy, które mogą się śmiać!"
Antoine de Saint-Exupér
Tekst dnia 1 stycznia 2022 roku
To moja ukochana pora roku, choć nieloty stronią od chłodu, a noce lubią ciepłe i świetliste, to mgły poranne - jak wskrzeszone dusze - snują się przy ławce w moim ogrodzie. A ja odmówić im towarzystwa nie śmiem :)
Wplotłaś w ten wiersz wszystko, co najpiękniejsze, co cenię i czego doszukuję się w obliczu gwiazd.
Jest przepiękny, magnifique!
Dawno chciałem napisać taki wiersz, ale moje słowa o Częstochowskiej Pani od zawsze wydają mi się zbyt małe. Być może dlatego, że mam o Niej tylko jedno, bardzo dalekie wspomnienie. Za to Tobie udało się przywołać obraz i podobieństwo. I oczy Jej wszechmądre, wszechwidzące, przesmutne, a przedobre...
Serce mi przeniknęłaś.
Tak wiele myśli, emocji i słów napływa mi do głowy i do serca, gdy czytam ten wiersz. I zupełnie nie wiem, od czego zacząć...
Nad rzeką naszych czasów, nad dziejów falami, Niebo odcisnęło Swe wszechpiękno. A Twoje słowa tylko pogłębiają blask Tego Słońca, które nigdy nie dozna zaćmienia.
Jestem zachwycony i urzeczony tym tekstem.
I teraz oczy muszę otrząsnąć z gwiazd! :)
Tekst dnia 20 sierpnia 2021 roku
Cieszę się, że jeszcze to czytasz, a skoro moje wersy wzruszają samego Nielota, to mimo upływu czasu, nie jest tak źle😉
Wszystko wokół i w nas się zmienia jak pory roku, drzewo jednak zrzuca tylko liście, pień i korzenie pozostają niezmienne.
A skoro przekroczyłeś próg, to ten dom już nie jest pusty...
Dziękuję za odwiedziny!
Tekst dnia 15 kwietnia 2021 roku
Z bliźnim prosta sprawa... 77 razy (co oznacza zawsze)
Jeśli idzie o siebie, to tu raczej trzeba patrzeć z perspektywy ciągłej poprawy. Dopiero wtedy wybaczanie sobie w nieskończoność ma sens. Inaczej mamy do czynienia z pobłażaniem sobie i raczej coraz gorszym uwikłaniem jak uwolnieniem.
Pozdrawiam ✋
giulietka
Autor
Więc po cóż nam — jak gwiazdom zagubionym w mroku
Spalać się ogniem wiecznie, kiedy chłód nas czeka?
Po cóż świecą plejady i łzy w twoim oku,
Gdy je ogarnia czarna przemijania rzeka?
Jarosław Iwaszkiewicz
Cytowanie, publiczne odtwarzanie, kopiowanie oraz wykorzystywanie w innej formie danych, informacji i opracowań zawartych w publikacjach autora jest dozwolone pod warunkiem podania źródła!
Zeszyty
Znajdują się tu myśli, które w jakiś sposób odcisnęły ślad w mojej głowie, na moim sercu.
Z przymrużeniem oka widać lepiej.
Proza, której nie mogłam się oprzeć...
W powrotach chodzi o to, aby ktoś nas czekał. Albo nie wraca się nigdzie i do nikogo, idzie się dalej... Bo wracać to odnajdywać.
"Najważniejsze jest, aby gdzieś istniało to czym się żyło. I zwyczaje, i święta rodzinne. I dom pełen wspomnień".
Nie mógłbym się powstrzymać aby nie dodać tu Mistrza: https://youtu.be/WyBcLh-fF_8
Przewspaniałe to Twoje tam i z powrotem! :)
Très magnifique!