Wiersze — giulietka

Jezu konający w Ogrójcu
zamkniętej kamienicy

przybity do łóżka boleści
samotności gwoździami

szukający Cyrenejczyka
zmęczonym wzrokiem siostry
na szpitalnej Kalwarii

płaczący łzami Matki Bolesnej
w opustoszałej kaplicy

ślepą włócznią niewiary
w białej hostii przebity

zmiłuj się
nad nami

i przebacz
nie tak
jak my odpuszczamy

czasem widuję jej cień
jak się pochyla nad kwiatkiem
ale go nigdy nie dotknie
żeby słońce nadal pieściło
jego nadłamane ramię

a potem jakaś nić niewidzialna
cienka jak babie lato
snuje się w moich snach
i łączy mnie z tamtą dziewczynką

ale gdy wieje zły wiatr
coś w środku jak trzcina się gnie
patrzę na nią jak w wieczność
bo wiem
że nic jej nie złamie

zbyt długo czekałam w progu
gdy uchyliłeś drzwi
ale odkąd mnie nauczyłeś odchodzić
znam tysiące powodów do rozstań

raz tylko się chciałam osiedlić
na skraju twoich brwi

już nigdy się tam nie zatrzymam
kiedy powiesz mi 'idź'
albo już nie odejdę
na jedno twoje 'zostań'

wybacz że każdym spojrzeniem
rzucałam ci kłody pod nogi
w twoich oczach odbija się świat
ale tam
nie ma już mnie

chciałam dotknąć palcami tej blizny
ukrytej pod butonierką
ale jest przyszyta do serca

jestem zimą
co przy chłodnej szybie
topnieje na twoich policzkach

i tylko ja jedna
nie wierzę że to śnieg

czekałam na ciebie na skraju świata
ale ty byłeś jego granicą

obiecałeś mi wszystkie poranki
a ja nie mogłam ich udźwignąć
od tej pory gdy słońce wschodzi
przygniata nas ramionami do ziemi

choćby przyszło mi iść na kolanach
nie zapomnę
że nauczyłeś mnie latać

i jeśli się kiedyś zatrzymam
to tylko na progu twych dłoni

potknęłam się o drzazgę w oku
a miałam dosięgnąć gwiazd
przybity moją niewiarą
czekałeś bezwzajemnie

kiedy spadałam na dno
dźwigałeś mnie i mój krzyż

kalecząc palce w ciemności
uparcie pytałam "gdzie jesteś?!"
opłakując rozbite kolano
i lamentując nad cierniem

zapomnieć o tobie jak zima
zapomniała o śniegu
jak trawa co palców szronu
dotyku już nie pamięta

dopóki pod skórą nadgarstków
pulsujesz w moich w żyłach

i nawet liście na drodze
nie zatrą naszych śladów

gdy niebo zamknie mi oczy
ostatnim płatkiem śniegu

pod zamarzniętą rzeką
nawet na drugim brzegu
nadal będę pamiętać

byłeś tym co we mnie najlepsze
ale nigdy nie chciałam cię mieć
gdy pytasz czego mi żal
największą zbrodnią pamiętać

nie mogłam ciebie zatrzymać
żebyś nie nazwał mnie cierniem na drodze

myśleć o tobie przekleństwo
patrzeć na ciebie grzech
dotykać stokrotnie grzech

kiedy miłość się rodzi
jest czysta jak pierwszy śnieg
aż się boisz oddychać
i tak niemożliwa
że święta

nikt nie wie jak w jednym ręku
utrzymać dwa światy
a jednak
dano nam jedno serce
dwa ciała
różne adresy
i odesłano na ziemię

twoje imię jak ból w nieskończoność
wypisane na moich nadgarstkach

odchodziłeś stąd tak zwyczajnie
otwierając szeroko ramiona
tak jak do domu się wraca

chciałeś rzucić mi do stóp cały świat

ale po co mi on
jeśli nie ma tu ciebie

nie mówcie mi
że nadal kręci się ziemia
(to jakieś nieporozumienie)

dotykam twoich powiek na zdjęciach
zaglądam majakom w oczy
ale ciebie tu nie ma

byłam perłą w koronie
w twoich rękach
bez ciebie jestem jak jałmużna

nie zostawiaj mnie obcym dłoniom

kładę głowę na na pustej poduszce
jak los na twoich kolanach
gdy obudzę się uboższa o twój uśmiech
będę już tylko z kamienia

bez serca też można żyć
na pochylonych ramionach
dźwigać czyjeś skrzydła jak krzyż

rozmienić swój żal
za twój uśmiech
choć pod żebrami coś gniecie

a nocą odejść na palcach
w bezsenność na jednym bezdechu
zamykając snom okiennice
żebyś ty miał powietrze

na palcach jednej ręki
zapisałam twój uśmiech
tupotem bosych stóp
wystukane kredo

mogę nie wierzyć w siebie
ale pięknieję na zewnątrz
gdy twoje ufne spojrzenie
osiada mi na policzku

i te bezchmurne oczy
wpatrzone we mnie
jak w niebo

nie wiem
czy jestem z tobą
bo zapisano tak w gwiazdach
ani czy pod twój adres miałam trafić na ziemię

ale gdy kładę głowę
jak brzemię na twoich barkach
wiem
że wróciłam do domu

dlatego
gdy choćby w myślach
odejdę zbyt daleko
zapal mi światło na schodach
i
nie przekreślaj mnie jednym spojrzeniem

siedzę wtulona w codzienność
księżyc zagląda mi w oczy
dni jak ziarenka maku
przebieram zdrewniałymi palcami

czasami widuję nas w szybie
chociaż nie podchodzę do okna

podnoszę swój los do ust
jak filiżankę gorzkiej herbaty
niech nigdy żadna zima
nie stanie między nami

wtapiam się w analogowy cyferblat
ale nikt nie zwróci nam czasu
piasek z pękniętej klepsydry
rozsypał się między nami

"na zawsze"
gdzieś wyryte na stacji
a jednak wieczność nas dzieli

oddalam się od ciebie codziennie
ale kiedyś pokonam zegary

i zanim spadną gwiazdy
będę spełnionym życzeniem
i jak wskazówki na tarczy
w swoim czasie znów się spotkamy

Niech to będzie piękny Rok, Kochani, rozwijajcie skrzydła, nie smutki, ostrzcie pióra, nie zęby i zarażajcie optymizmem jak dotąd!