Wiersze — giulietka

jeszcze snują się mgły nad rzeką
jakby chciały zatrzeć nasze ślady
pachną sny macierzanką i miętą
ale każda noc bez ciebie jest pusta

wspomnienia łaszą się jak kot
gdy o zmierzchu wychodzę na schody

siedzimy z kubkiem kawy
ramię w ramię
na przeciwległych brzegach

chcielibyśmy sobie tyle opowiedzieć
ale babie lato sznuruje nam usta

uwiodłeś mnie swoim wdziękiem
a ja pozwoliłam się uwieść
choć nie sypałeś mi płatków
jedynie drzazgi i ciernie

zgasiłeś zmierzchu lampę
zabrałeś światło gwiazd

gdy z opuchniętych powiek
świtem opada mgła
jak słońce wschodzi mi krzyż
i wiem już
że trzeba umrzeć
by żyć
nie nadaremnie

ukryłeś się przede mną mój piękny
choć błądzi za Tobą mój wzrok
coraz trudniej wspinać się wzwyż
z sercem ciężkim od grzechów

czasem budzi mnie łopot serca
jakbyś do siebie mnie wzniósł
ale blizny mam zamiast skrzydeł

a o świcie znów widzę niejasno
przez szron i gęstą mgłę
ale kiedyś spotkamy się wzrokiem
rozpoznasz mnie po niepewnym uśmiechu

to lato jest inne niż wszystkie
kończą mi się łzy
i czereśnie
tylko słońce pęcznieje mi w oczach
pławiąc się w urodzaju
nad rzeką

a ja wciąż żyję na przekór
oczekując nieoczekiwanego

latam zbyt blisko wody
malując skrzydła od wody błękitem
jak jaskółka przed deszczem

i tylko Ty znowu jesteś
o niebo za daleko

życie to wciąż od nowa rozpakowywany prezent

czyjaś troskliwa dłoń
co przed wyjściem z domu
wsuwa chleb do kieszonki

to śnieg co w czyichś snach
na nasze policzki spada

pacierz nad śpiącym szczęściem
półszeptem odmówiony

dwie kawy w pośpiechu wypite
z jednej filiżanki

nie ma we mnie nic z tamtej dziewczyny
zapisanej ci w gwiazdach
zostały tylko blizny w źrenicach
i znaki szczególne
o których nikt nie wie

stałam się jak słup soli
od niewypłakanych łez

i nie dowiesz się
czy tamtą kobietę
ocaliło jedno spojrzenie
czy to że patrząc w niebo
nie oglądała się nigdy za siebie

pamiętam jak kiedyś biegłam
do ciebie z rozbitym kolanem
wycierałeś mi nos
i mówiłeś
że jestem królewskim dzieckiem
i nawet kiedy upadnę
mam iść z podniesionym czołem

to było w czasach
gdy zawsze plątały mi się kwiatki we włosach
a myśli miałam takie niebieskie

dziś idę do Ciebie po zgliszczach
wypalonych gwiazd
z potłuczonym sercem
a Ty niewidzialną ręką
poprawiasz mi wianek na głowie

całe życie
a nie zostało mi nic
co zabrałabym na drugi brzeg

tylko tych kilka paciorków
nawleczonych na nić codzienności
i wiara której się trzymam
jak matczynej spódnicy

jedyne oparcie - krzyż
jak miłość
przed którą się klęka

poobijane kolana
i powszedni grzech
który rzucał mi kłody pod nogi

znów biegnę do majowej kapliczki
z fartuchem pełnym łez
bo jeśli się kiedyś rozsypię
to tylko na Twoich rękach

mówisz mi
że się nie zmieniłam
a to tylko maska
ta sama od lat
(na bezdechu też można żyć)

ile można w źrenicach mieć blizn
choć codziennie zamykasz mi oczy
tego przecież naprawdę nikt nie wie

dobrze że nie pytasz co u mnie
czasem serce nie chce nic słyszeć

i tylko gdy widzę w szybie
moje oczy rozmyte przez czas
myślę sobie że u mnie
nie zdarzyło się nic
prócz ciebie

szukasz dźwięku na strunach wspomnień
i palce kaleczysz o ciszę
ale serce nie milknie nawet
gdy przyjdzie mu bić bezszelestnie

zapomniałam już jak tańczą ulice
w rytmie naszych stóp
zagłuszanych deszczem

a kiedy już nie rozpoznasz
w szumie miasta mych kroków

połóż rękę na piersi jak smyczek
wtedy będziesz wiedział
że jestem

Stacja czternasta
Maryja jeszcze tuli ciało Jezusa
Ale już musi owinąć je w chustę
Tak czule jak kiedyś w Betlejem

I wydaje się że nie ma już nic
Tylko w sercu wykuty grób
I śmierć która zasunęła kamień

Tej nocy pobladłe anioły
Zbierały po całym niebie
Jej zamarznięte łzy

Poczekam tu z Tobą Matko
Bo Tylko przy Tobie wierzę
Że On przyjdzie trzeciego dnia
Mimo że zamknięto nam drzwi

Jak słońce stanie w progu
Przebitą dłonią wskaże na krzyż
I wtedy zrozumiem
Że miłość tkwi w najgłębszej ranie

Jezu konający w Ogrójcu
zamkniętej kamienicy

przybity do łóżka boleści
samotności gwoździami

szukający Cyrenejczyka
zmęczonym wzrokiem siostry
na szpitalnej Kalwarii

płaczący łzami Matki Bolesnej
w opustoszałej kaplicy

ślepą włócznią niewiary
w białej hostii przebity

zmiłuj się
nad nami

i przebacz
nie tak
jak my odpuszczamy

czasem widuję jej cień
jak się pochyla nad kwiatkiem
ale go nigdy nie dotknie
żeby słońce nadal pieściło
jego nadłamane ramię

a potem jakaś nić niewidzialna
cienka jak babie lato
snuje się w moich snach
i łączy mnie z tamtą dziewczynką

ale gdy wieje zły wiatr
coś w środku jak trzcina się gnie
patrzę na nią jak w wieczność
bo wiem
że nic jej nie złamie

zbyt długo czekałam w progu
gdy uchyliłeś drzwi
ale odkąd mnie nauczyłeś odchodzić
znam tysiące powodów do rozstań

raz tylko się chciałam osiedlić
na skraju twoich brwi

już nigdy się tam nie zatrzymam
kiedy powiesz mi 'idź'
albo już nie odejdę
na jedno twoje 'zostań'

wybacz że każdym spojrzeniem
rzucałam ci kłody pod nogi
w twoich oczach odbija się świat
ale tam
nie ma już mnie

chciałam dotknąć palcami tej blizny
ukrytej pod butonierką
ale jest przyszyta do serca

jestem zimą
co przy chłodnej szybie
topnieje na twoich policzkach

i tylko ja jedna
nie wierzę że to śnieg