giulietka

26 listopada 2020 roku, godz. 9:12 299,2°C

Tekst dnia 27 listopada 2020 roku

między piętrami nieba

jest takie miejsce na schodach
gdzie nocą zabliźniają się skrzydła
gdzie łzy są na wagę serca
a światło styka się z cieniem

przychodzę tam
gdy zbyt długo
nie słyszę rytmu twych kroków

czasem przychodzisz mi na myśl
piano
pianissimo
adagio
a jeśli reszta jest ciszą
cała jestem milczeniem

Adnachiel M.

27 listopada 2020 roku, godz. 20:45

Tak! Strona główna Cytatów to najlepsze miejsce dla tak pięknego utworu. Zaraz po sercu...
Co ja mógłbym, tutaj, pod nim napisać? Że przeszył mnie na wskroś, przeniknął. Wierzę każdemu słowu.
A to miejsce... Jakbym już tam kiedyś był, jakbym tam powracał, o kimś milczał, na kogoś czekał.
I doczekałem się...

Dobranoc :)

giulietka Wiersz

23 listopada 2020 roku, godz. 13:06 121,1°C

emigrantka

jestem tu jeszcze
ale błądzę myślami
coraz ciszej stąpam po ziemi
uchylając niewidzialne zasłony

a tu tyle spraw niezałatwionych
tyle rzeczy odłożonych na co dzień

stary szalik z troski utkany
rękawiczki wciąż nie do pary
czyjeś nieogrzane dłonie

a Ty co raz niecierpliwiej mnie wołasz

każda noc przybliża spotkanie
jak obietnica złożona w gwiazdach
śmierć to klucz zostawiony pod progiem
a grób to furtka w ogrodzie

PetroBlues Kociamber

25 listopada 2020 roku, godz. 19:52

"...grób to klucz zostawiony pod progiem
a śmierć to furtka w ogrodzie..."

...w tej kolejności w sumie też miałoby sens, hehe:)

Tak na poważnie, dobry tekst, dobry przekaz, widać, że przemyślane. Lubię sobie podumać pod takimi tekstami.

Pozdrawiam :)

giulietka Wiersz

27 października 2020 roku, godz. 9:40 188,1°C

przeszczep

gdybym mówił językami ludzi i aniołów
z zaciśniętymi pięściami pod stołem
na którym łamie się sumienia
zamiast chleba

gdybym posiadł wszelką wiedzę tajemną
a zgasił płomień knota wątłego
jednym bezdusznym słowem

gdybym miał dar prorokowania
i wiarę, co góry przenosi
bez serca
nawet gdyby urosły mi skrzydła
nie wzniosę się nigdy do nieba

Ellander Grzegorz

15 listopada 2020 roku, godz. 9:13

Tytanowi ludzie w stalowym świecie. Wilki bezduszne wśród ślepej zwierzyny. Doradcy codzienności, zabójcy niewinności. Ludzie. Hipokryci.

Na długo Twoje słowa zostaną ze mną :)

giulietka Wiersz

21 października 2020 roku, godz. 9:03 200,3°C

szklanka

stoisz na skraju siebie
odwrócona plecami do świata
dzień się kończy nieubłaganie
szarym palcem pisząc po zmarszczkach

wszystkie ścieżki na szybie zamarzły
zatrzeszczała furtka w ogrodzie
ale trudno nagle rozkwitnąć
gdy zbyt długo tu nikt nie wchodził

jakaś kropla drąży skałę od środka
załamuje kąciki przy wargach

giulietka M.

22 października 2020 roku, godz. 12:25

Bardzo Wam dziękuję, że zechcieliście wejść przez tą trzeszczącą furtkę i postać ze mną w tym deszczu!;)
A jak mawiał mój ulubiony bohater filmowy "nie może padać przez cały czas", może dlatego dziś z Wami przyszło słońce!
Pozdrawiam Was słonecznie!

giulietka Wiersz

4 października 2020 roku, godz. 14:02 125,9°C

Święty z pustymi rękami

który zapalasz słońce
w oczach zbitego psa
podnosisz sumienia
jak ważkę z wytartymi skrzydłami

skrywając zmęczony uśmiech
w ramionach świętej Klary
patrzysz na biedny świat

gdy zaciskamy pięści
upychając dziurawe kieszenie
złotym piaskiem neonowych gwiazd

Biedaczyno z Asyżu
módl się za nędzarzami

giulietka M.

5 października 2020 roku, godz. 9:42

Anno, Twój uśmiech rozwiał mgły, to ja dziękuję i odwzajemniam:)

Oney, bardzo bym chciała, ale raczej słabo mi to wyszło, biorąc pod uwagę wszechstronność cnót i zalet tego Świętego, który pozostaje najbliżej ziemi.:)
Tym bardziej dziękuję za zatrzymanie się właśnie pod tym tekstem. ;)

M., ach tak, przecież to także Twój Francesco!:) Ile on ma już lat... 5, 6...? :) Pięknego mu wybrałeś patrona! Zatem życzę, by Św. Franciszek prowadził go najpiękniej swoimi śladami, zapewne z jakimś czworonogiem u boku, aż na wyżyny świętości!:)

Bardzo dziękuję, że zechcieliście tu pobyć przy kapliczce mojego ulubieńca.
Dobrego tygodnia!

giulietka Wiersz

1 października 2020 roku, godz. 12:58 145,0°C

jutrznia

daj mi Panie jeszcze jeden dzień
bez smutku co gniecie jak żarna
bez pamięci o straconych szansach
bez żalu
i bez uniesień

przyjdź jak wschód słońca
nie bój się wejść
po spróchniałych schodach mej duszy

jeszcze wije się bluszcz po poręczach
a ja stoję w furtce i czekam
przesuwając paciorki jak dni

zatrzepotał Michał skrzydłami
rozwiały się mgły przy kapliczce
zgasły astry i świeczki w oczach
to już chyba kończy się wrzesień

giulietka M.

3 października 2020 roku, godz. 10:02

Malusiu, jesteś jednym z moich najwierniejszych czytelników, bardzo jestem Ci wdzięczna za czas i serce jakie tu zostawiasz.,

Rafał, mój świat jest zawsze dla Ciebie otwarty, bardzo doceniam to, że rozumiemy się nawet wtedy, gdy myślimy zupełnie odwrotnie, dziękuję, że chcesz być częścią mojej galaktyki:*

Złoty, Twoje przeprosiny absolutnie nie zostały przyjęte! Po pierwsze nie masz za co przepraszać, po drugie bardzo cieszę się, że wyraziłeś swoje zdanie, zwłaszcza, że tekst Ci nie pasuje, krytyka mile widziana, pozdrawiam serdecznie!

giulietka Wiersz

11 września 2020 roku, godz. 9:04 120,2°C

Tekst dnia 14 września 2020 roku

tyle zachodu

jeszcze snują się mgły nad rzeką
jakby chciały zatrzeć nasze ślady
pachną sny macierzanką i miętą
ale każda noc bez ciebie jest pusta

wspomnienia łaszą się jak kot
gdy o zmierzchu wychodzę na schody

siedzimy z kubkiem kawy
ramię w ramię
na przeciwległych brzegach

chcielibyśmy sobie tyle opowiedzieć
ale babie lato sznuruje nam usta

Adnachiel M.

27 września 2020 roku, godz. 17:32

Piękno w Twoich wierszach jest pewne, jak amen w pacierzu :))
Zawsze wzruszasz swoją subtelnością, ciekawisz niepokojem z jakim szukasz prawdy o świecie i człowieku, koisz nastrojem.
Dałbym się w słowach Twoich uwięzić :)

giulietka Wiersz

10 września 2020 roku, godz. 8:09 63,2°C

ujarzmiona

uwiodłeś mnie swoim wdziękiem
a ja pozwoliłam się uwieść
choć nie sypałeś mi płatków
jedynie drzazgi i ciernie

zgasiłeś zmierzchu lampę
zabrałeś światło gwiazd

gdy z opuchniętych powiek
świtem opada mgła
jak słońce wschodzi mi krzyż
i wiem już
że trzeba umrzeć
by żyć
nie nadaremnie

Adnachiel M.

27 września 2020 roku, godz. 18:02

Dzieło zanurzone jednym skrzydłem w niebie, drugim w ziemi.
Tak właśnie powinno się pisać wiersze.

giulietka Wiersz

5 września 2020 roku, godz. 10:46 110,6°C

Tekst dnia 7 września 2020 roku

(Nie) oczekiwany

ukryłeś się przede mną mój piękny
choć błądzi za Tobą mój wzrok
coraz trudniej wspinać się wzwyż
z sercem ciężkim od grzechów

czasem budzi mnie łopot serca
jakbyś do siebie mnie wzniósł
ale blizny mam zamiast skrzydeł

a o świcie znów widzę niejasno
przez szron i gęstą mgłę
ale kiedyś spotkamy się wzrokiem
rozpoznasz mnie po niepewnym uśmiechu

sprajtka Ala

8 września 2020 roku, godz. 9:38

Bardzo bardzo gratuluję:)

giulietka Wiersz

22 lipca 2020 roku, godz. 9:57 161,2°C

szczelina

to lato jest inne niż wszystkie
kończą mi się łzy
i czereśnie
tylko słońce pęcznieje mi w oczach
pławiąc się w urodzaju
nad rzeką

a ja wciąż żyję na przekór
oczekując nieoczekiwanego

latam zbyt blisko wody
malując skrzydła od wody błękitem
jak jaskółka przed deszczem

i tylko Ty znowu jesteś
o niebo za daleko

yestem yestem

26 lipca 2020 roku, godz. 20:30

Bardzo proszę mnie nie skreślać, tylko bezzwłocznie wziąć.
Na kolana. :D
Miłego wieczoru. :))

giulietka Wiersz

18 lipca 2020 roku, godz. 11:03 85,2°C

migawka

życie to wciąż od nowa rozpakowywany prezent

czyjaś troskliwa dłoń
co przed wyjściem z domu
wsuwa chleb do kieszonki

to śnieg co w czyichś snach
na nasze policzki spada

pacierz nad śpiącym szczęściem
półszeptem odmówiony

dwie kawy w pośpiechu wypite
z jednej filiżanki

yestem yestem

2 sierpnia 2020 roku, godz. 12:57

Kieszonki bywają różne. Madź nosi w swojej... piłę łąńcuchową. :P
Wsuwam do kieszonki Autorki cztery bochenki chleba... na metry. ;)
Pozdrawiam. :))

giulietka Wiersz

4 czerwca 2020 roku, godz. 10:12 102,1°C

żona (nie)Lota

nie ma we mnie nic z tamtej dziewczyny
zapisanej ci w gwiazdach
zostały tylko blizny w źrenicach
i znaki szczególne
o których nikt nie wie

stałam się jak słup soli
od niewypłakanych łez

i nie dowiesz się
czy tamtą kobietę
ocaliło jedno spojrzenie
czy to że patrząc w niebo
nie oglądała się nigdy za siebie

Ellander Grzegorz

26 czerwca 2020 roku, godz. 19:18

I za to zawsze Cię uwielbiam, kocham i zawsze wspominam! Cześć! :)

giulietka Wiersz

2 czerwca 2020 roku, godz. 10:25 51,3°C

córka króla

pamiętam jak kiedyś biegłam
do ciebie z rozbitym kolanem
wycierałeś mi nos
i mówiłeś
że jestem królewskim dzieckiem
i nawet kiedy upadnę
mam iść z podniesionym czołem

to było w czasach
gdy zawsze plątały mi się kwiatki we włosach
a myśli miałam takie niebieskie

dziś idę do Ciebie po zgliszczach
wypalonych gwiazd
z potłuczonym sercem
a Ty niewidzialną ręką
poprawiasz mi wianek na głowie

Adnachiel M.

5 czerwca 2020 roku, godz. 18:48

Taka jest rola ojców swoich córek, góry mogą się poruszyć i pagórki się zachwiać...
Byłaś MU jak cały świat. I poza Tobą nie szukał innego nieba.
Tak czuję.

Ten powrót do wspomnień, do wrażliwości dziecka, ma w sobie wyjątkową tkliwość i siłę zarazem.
Jesteśmy spadkobiercami naszych rodziców, którzy uczą nas radości, nawet jeśli z sercem jest przeczna.

Poruszyłaś niewzruszone serce zatwardziałego drania :)

giulietka Wiersz

13 maja 2020 roku, godz. 9:26 109,1°C

Tekst dnia 15 maja 2020 roku

Miasto ucieczki*

całe życie
a nie zostało mi nic
co zabrałabym na drugi brzeg

tylko tych kilka paciorków
nawleczonych na nić codzienności
i wiara której się trzymam
jak matczynej spódnicy

jedyne oparcie - krzyż
jak miłość
przed którą się klęka

poobijane kolana
i powszedni grzech
który rzucał mi kłody pod nogi

znów biegnę do majowej kapliczki
z fartuchem pełnym łez
bo jeśli się kiedyś rozsypię
to tylko na Twoich rękach

yestem yestem

18 maja 2020 roku, godz. 19:37

Powiało zimnym ogrodnictwem, ale już... wiosna wraca, podobno. ;)
Madź, o Ty, która mi od lat rzeźbisz serce piłą łąńcuchową, cóż mi możesz jeszcze uczynić? :P:D

giulietka Wiersz

5 maja 2020 roku, godz. 10:11 57,8°C

nieoczekiwanie

mówisz mi
że się nie zmieniłam
a to tylko maska
ta sama od lat
(na bezdechu też można żyć)

ile można w źrenicach mieć blizn
choć codziennie zamykasz mi oczy
tego przecież naprawdę nikt nie wie

dobrze że nie pytasz co u mnie
czasem serce nie chce nic słyszeć

i tylko gdy widzę w szybie
moje oczy rozmyte przez czas
myślę sobie że u mnie
nie zdarzyło się nic
prócz ciebie

yestem yestem

11 maja 2020 roku, godz. 18:35

Ooo nieee, smoki nie dacą się zakuć w łańcuchy. :P
Tyś to uczyniła, Niewiasto na wskroś bezlitosna,
piłą łańcuchową, ale odrośnie, bo... wiosna :D
Miłego popołudnia. :))

Następna strona

« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 58 59 »

Autor

Więc po cóż nam — jak gwiazdom zagubionym w mroku
Spalać się ogniem wiecznie, kiedy chłód nas czeka?
Po cóż świecą plejady i łzy w twoim oku,
Gdy je ogarnia czarna przemijania rzeka?
Jarosław Iwaszkiewicz

Cytowanie, publiczne odtwarzanie, kopiowanie oraz wykorzystywanie w innej formie danych, informacji i opracowań zawartych w publikacjach autora jest dozwolone pod warunkiem podania źródła!

Konto utworzone 18 marca 2010 roku