z zamkniętymi oczami
budzą mnie spłoszone szpaki
a może to we mnie ten łopot
codzienność przeszywa skronie
srebrnoszarym strumieniem
kolejny dzień jak odpowiedź
na listy pisane do kosza
nocne sekwencje modlitw
szukam w ciemności Twej dłoni
zanim zaufam stopom
jeżeli Ty jesteś Drogą
ja przydrożnym kamieniem
klęska urodzaju
świt się przebija przez mgły
kalecząc serca pajęczyn
kolejna jesień
a my
dopiero rozkwitamy
zegar się zatrzymał na progu
a może
czas tylko nam się śni
gdy budzę się na twojej poduszce
mniej boli
że przemijamy
Znak czasów
świat się chwieje
i zapada w nas
wieża złudzeń w posadach drży
błysk jak rozpacz
i w ciemności spadam
czyichś ramion się chwytam
to krzyż
stoi tutaj niewzruszony
i trwa
nie trzeba go bronić
to On ochrania nas
i podtrzymuje na barkach
gdy wszystko się wokół rozpada
14.09.2019 PPK Włocławek
Tekst dnia 11 września 2019 roku
a conto
nie wiem jaki
wschodów słońca mam debet
ani ile mi kroków zostało
ale wiem, że niebo jest bliżej
o niebo
niż stąd do gwiazd
życie to cienka linia
między ramionami a krzyżem
przyglądam się tańczącym żurawiom
i wiem już jak Ci dziękować
za dłoń, która mnie budzi o świcie
i że spod ciężaru powiek
znowu pozwalasz mi wstać
Poddasze
nie liczę spalonych świec
ani rękawiczek od pary
pogubiłam się już
ile trosk
na sznurkach nerwów się suszy
nocą wychodzę z siebie
schodami wspomnień na dach
czasem niepostrzeżenie
pod rzęsami uśmiech przemknie
jak kot
zabłąkany gwieździstą nocą
na peryferiach duszy
Tekst dnia 25 sierpnia 2019 roku
lawendowy
na polach ścierniska i mgły
poranki pachną kawą i chlebem
wieczorem na poręczach werandy
plączą się sny fioletowe
i jakieś znajome szepty
chodzą mi od rana po głowie
takie w pajęczynach i mgle
to muszą być (zw)idy sierpniowe
łzy świętego Wawrzyńca
są takie szare godziny
gdy dzień jest czekaniem na noc
minuty spadają cichutko
na drewniane schody
stoję na szczycie tęsknoty
za plecami mam świat
czekam aż niebo się wzruszy
zadrży w oknach świeczkami gwiazd
zrzucając pył złoty pod stopy
wędrowcom szukającym drogi
Kati, a wszystkie prowadzą do domu w niebie i nawet, kiedy czasem gubimy kierunek, Pan Bóg stawia nam na drodze drogowskazy, raz spadającą gwiazdę, innym razem uśmiech dziecka, a jeszcze innym dłoń drugiego człowieka... Dziękuję za komentarz i pozdrawiam serdecznie.
Alice, jak miło Cię widzieć, od razu się uśmiecham:)
M., jak zwykle artyzm komentarza przerósł wiersz:)
Czasami ciemności są tak nieprzeniknione, że wydaje się, iż nie istnieją gwiazdy, ale ufność rozpala je nam pod powiekami i sprawia, że wracają prosto z nieba.
Ps. Ten św. Franciszek zostanie ze mną na cały dzień. :)
Ps.2 Dobrego dnia!:)
niezgłębiony
ta cisza jest jak mgła
a pod nią drzemie ocean
na długo zapomniałam
jak się pisze wiersze
w myślach powtarzam słowa
w których nic się nie mieści
jak w dłoniach
dotykamy tylko powierzchni
a głębia wciąż niezmierzona
na dnie kamienie i perły
czy rozpoznasz to miejsce?
09.08.2011
Blizny
leżę w prochu i pyle
świat znowu stanął na głowie
patrzę na Ciebie bezradna
choć to Ty masz przebite ręce
wpatrując się w Twoje rany
przestałam dbać o drzazgi
śnił mi się kiedyś w dzieciństwie
szelest anielskich skrzydeł
miałam być perłą w koronie
a jestem tylko cierniem
dolorosa
przepiękna Notre Dame
jak smutne okna twoje
gdzie świt zapalał świece
aniołów Bożych ręką
gdy cierń z korony Boga
zabrano z ręki twojej
jak cię musiało boleć
i załamałaś wieże jak Maryja ręce
nad ludem który umilkł
dzień wstaje
słońce krwawi
świat biegnie jakby ciszej
bo miastu nad Sekwaną
tej nocy serce pękło
Słońce moje
rozkochałeś mnie Panie
w rozgwieżdżonych miastach
oczarowałeś blaskiem
migoczących ścieżek
lecz kiedy patrzę przez zorzę
na tańczące żurawie
wiem, że każdy wschód słońca
więcej mówi o Tobie
więc z każdym krwawiącym zachodem
dniem - spadającą gwiazdą
coraz bardziej tęsknię
coraz mocniej wierzę
Duszo oziębła, czemu nie gorejesz...
Boża miłość żąda wcielenia. I w żadnych innych słowach nie brzmiałaby ta miłość bardziej przejmująco, bardziej wymownie, blisko, jak tylko w Twoich.
Wsłuchałem się w tą cichą modlitwę, która wykracza poza ten świat doświadczeń i wyobrażeń, zdumiewając ufnością zwykłą, ludzką a pełną gorliwości oraz oddania.
Pisane piórem wyrwanym z anielskiego skrzydła :)
M.
Noe(mi)
(*Noemi - moja rozkosz)
czasami miewam przebłyski
promieniejesz mi pod rzęsami
jak światło między świerkami
nad przełęczą mrok
dni biegną
a my się łudzimy
że tyle ich jeszcze przed nami
zatrzymaj się zanim dopłyniesz
i nigdy się nie spotkamy
dryfując pod jednym dachem
z oknami na gwieździsty most
Alice, z wzajemnością, buziaki:*
Art, brakowało mi Twoich pogróżek:)
A co do łez fajnie, że smocze, nie krokodyle;))
I Tobie cudnego roku, mój Smoku:*
M., cieszę się, że przyszedłeś.
Z Twojej perspektywy widać więcej gwiazd niż zdołałam przemycić w wierszu:)
Przyznaj się, znów łaziłeś po dachu nocą!;)
Oby... :*
Kati, miło Cię widzieć, nutkowa wróżko!:) Wszystkiego, co najlepsze! niech Ci się spełni w tym roku;)
znaki szczególne
dawno już wyblakły litery
na barowych serwetkach
w blasku latarni pisane
wielkie słowa przez małe "k"
ktoś na szybie namalował mi skrzydła
anioły chodzą swoimi drogami
skrzypią schody
kot się łasi pod drzwiami
tej nocy nie padał śnieg
to musiałeś być ty...
mówiąc przez sen
"Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie pól: Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej*, póki nie zechce sama." [Pnp 2,7]
bezsenność jest tajemnicą
tych którzy czekają na dzień
kolejny raz odkładając
pod lampką nocną nadzieję
i tylko rosa na dachu
najwięcej o gwiazdach wie
a słońce wschodzi tak cicho
żeby nie zbudzić mgieł
złoty promień na pustej poduszce
przekreślił kolejny sen
prysła mydlana bańka
i gdzie ja się teraz podzieję...
spiżarnia
odkładam na dnie szuflady
pomiędzy brzytwami kołnierzy
wspomnienia lila róż
pachnące wrześniowym powietrzem
życie jak dym gryzie w oczy
zima się czai za rogiem
spadają jabłka w sadzie
a ja cała zbieram się w sobie
by letnie sny przezimować
niemądre jak spóźnialskie róże
odsłaniające ramiona
przed marznącym deszczem
giulietka
Autor
Więc po cóż nam — jak gwiazdom zagubionym w mroku
Spalać się ogniem wiecznie, kiedy chłód nas czeka?
Po cóż świecą plejady i łzy w twoim oku,
Gdy je ogarnia czarna przemijania rzeka?
Jarosław Iwaszkiewicz
Zeszyty
Znajdują się tu myśli, które w jakiś sposób odcisnęły ślad w mojej głowie, na moim sercu.
Z przymrużeniem oka widać lepiej.
Proza, której nie mogłam się oprzeć...
Znajomi
Aza Seneka 18 rafsko90 Granda róża 7 Bogdan Z Marie Zeatix Lens motylek96 pusicho Cascade Kojak bez_imienna hotsugar TeczowaOna szukajacyaniola aeszka sherst Huaquero Cygan LiaMort Poison Anna,~miminka67 Papillondenuit Ellander korycki IKON Żelek microoo Akte IBELLA Piłkareczka* 2cherry5 Irracja Kejkej Reset andrea69 finder izula31 kiko moonlight efa torpeda10 szpiek R.A.K. Antonio anja341 Czarownica wyspiarka comatose mantaque dybus77 Dremm alinka241x Mateusz Sawczuk Maniulka Tygrys avaris Scyzoryk! anna kowalczyk satjow scarletegoism Lia sprajtka 13p słoneczniki Eufemia Lucas87 zugimihau Vergil Aka Asikkkk ....ktoś.... Oleeeek ciche myśli szary Elizabetta zlo282 eyesOFsoul Free_thinker No_One_ Gracjaa bodzo sciezkazawila Rekinsky kiss me sand darascs Adnachiel Adamo70 Radziem Wolfram wdech mill
• dzisiaj, godz. 17:02
• dzisiaj, godz. 16:57
• dzisiaj, godz. 16:49
• dzisiaj, godz. 11:06
• dzisiaj, godz. 9:52
• dzisiaj, godz. 8:48
• dzisiaj, godz. 7:50
• dzisiaj, godz. 7:42
• dzisiaj, godz. 7:42
• wczoraj, godz. 7:32
kamieniem, który milczy w temacie prawda i życie..
dobry wiersz
plus