Tam gdzie wzrok tęskny biegnie za szarości horyzont
W odmęcie srebrnym błękitów tli się obietnica,
Wieczności, co się w sercu już tu narodziła,
Która wciąż ścieżki przenika doczesnego życia.

A tu, gdzie wzrok powraca niknąc w pyle drogi
Z trwogą opuszczam oczy widokiem krzyża zdumiona.
Przyklękam przed tą prawdą, co mi otwiera oczy
Widząc gdzie tylko znajdę zawsze otwarte ramiona.

Słyszę dźwięk życia melodii, co rwie się ciągle i gubi,
Samotność do tanga gestem czułym znów zaprasza.
I nie ma już wokoło żadnych bliskich ludzi,
Gdzie pryzmat krzyża nagle światło dnia rozprasza.

A jeśli kiedyś jednak spotkamy się przypadkiem,
Na schodach gmachu świątyni doczesnego życia,
Twarz mą rozpoznasz wtedy nawet po omacku,
Bo serce mieć nie będzie przed tobą nic do ukrycia.

Przypomnę wtedy nagle wszystkie ścieżki nieba,
Po których mleczną drogą biegłeś nocami do mnie,
Niczego więcej do szczęścia nam nie będzie trzeba,
Prócz roziskrzonych świateł komet naszych spojrzeń.

A gdy noc nagłym mrokiem powieki mi przysłoni
I pójdę dalej samotnie dawnych cieni śladem,
W ciemności będę szukać uparcie twojej dłoni,
Która wplatała we włosy gwiezdnych nocy diadem.

A jeśli nasze drogi nigdy tu się nie zbiegną,
jak linie brzegów tworząc dwie proste równoległe,
Tam gdzieś za horyzontem będziemy znowu jedną
Linią co złączy brzegi, choć dziś są tak odległe.

Gdy wiatr na duszy firankach
ostatnią melodię zagra,
i delikatnym tchnieniem
ostatnią łzę osuszy,
biedne zmęczone serce w podróż ostatnią wyruszy

Nie będzie przy nim nikogo,
choć za nim tyle oczu osnutych żałobą.
I nic ze sobą zabrać nie będzie potrzeba,
Prócz jednego wspomnienia błękitnego nieba.

I jeszcze tylko światła ten maleńki promień,
Co przeprowadzi cichutko przez dolinę wspomnień
Twoje samotnością przekreślone serce,
I świt co będzie tlił się w zgubionych dni iskierce.

Lecz nim stanę przed Panem na progu domu mej duszy
Chcę, by ostatni szept wiatru łzy na ziemi osuszył,
By Bóg promieniem jasnym tęczę namalował
Dla tych, którym po mnie pozostaną te słowa.

Pomiędzy nami a snem
Jest nieodgadniona przestrzeń.
Jest w niej niebo zepsute dniem
i w gwiazd wspomnieniu ty jesteś.

Pomiędzy serca uderzeniami,
A nocy bezsennych ciszą
Jest szept zaklęty między nami,
Który tylko aniołowie słyszą.

Pomiędzy przedświtu szarością,
A blasku dnia rozkwitem
Jest takie tajemne przejście,
Gdzie marzenia żyją swym życiem.

Pomiędzy ziemią a niebem
Błękitnych zasłon granice
Są znakiem, że nasze istnienie
Dopiero tam będzie życiem.

To nie prawda, że ten ogród we mnie wymarł,
Choć snów cieniem się motyli blask kołysze,
Choć na płatkach róży uśmiech nagle zamarł,
Chłodem wiatru, który jękiem przerwał ciszę.

Ale jeszcze gdzieś w powietrzu drży barw tęcza,
Rozproszony w smudze światła cień motyli.
Jeszcze w tafli szklanych dłoni, jak w objęciach,
Głowy kwiatów w zamyśleniu mróz pochylił.

Jeszcze tańczy srebrna łza na trawy rzęsie
i odbija się w niej promień słońca blady.
I nadziei resztka na gałązce wciąż się trzęsie,
Przeczuwając zimy martwej chłodne ślady.

Ale jeszcze gdzieś w pajęczyn korowodzie
Kropla słońca życia barwą wciąż się mieni.
Gdy szron na ziemi pocałunek zimy kładzie,
Barwy lata mróz przypomni w róż czerwieni.

Istnieje na mapie dusz naszych taki maleńki świat,
Którego granice na sercu wiodą blizn zakrzepły ślad.
Jego współrzędne błękitem oczu twych wyznaczone
i archipelagiem życzeń, co jeszcze nieodgadnione.

Tam milon gwiazd tylko dla nas zawisło pod sklepieniem,
By zawsze były pod ręką, gdy pomyślimy życzenie.
Tam każda z polnych ścieżek spod naszych stóp zrodzona
I każde pasmo górskie pokryte wspólnych trosk szronem.

Jest tam pustynia duszy, gdzie wiatr piaskiem w oczy wieje.
I błękitna smuga oazy, gdzie w mirażach zaklęte nadzieje.
Kilka głębokich łez jezior ze stopniałych wód serca lodowców
I w lesie zwątpień samotnia, do której trafiam niemal po omacku.

I choć nie jest to świat idealny i bardzo czasem doległy,
Gdy wszędzie szaleją burze, a każdy ląd inny niepewny,
Biegną tam nasze dusze do siebie po moście tęczy...
Tam, gdzie otwarte ramiona, i port serca zawsze bezpieczny.

Szłam długą drogą gubiąc często rytm kroków.
Ścieżką losu stromą, krętą i trudną.
Przez mgły snów, przez rzekę złudzeń głęboką,
Tonąc w wirze złych szeptów, że idę na próżno.

Świt promieniem złotym do celu mnie prowadził.
Ranek poił wspomnienia srebrzystymi łzami rosy.
Żar południa chłód wiatru zwątpienia łagodził,
Piasku ciepłem otulał boleść ran stóp bosych.

Zieleń traw nieśmiertelna pieściła tęsknotę oczu.
Srebrny pył gwiazd rozświetlał gęste zwątpień mroki.
Błękit wód obmywał resztki kurzu z szat sumienia.
Melodia drzew w rytm serca kołysała kroki.

Wiatr niepokoju znaki na rozdrożu pozamieniał.
Błądziłam długo wśród cierni nieprzebytych gąszczy.
Księżyc bladą z trwogi twarz przede mną osłaniał.
Ciemności ptak kręgi smutku nad głową zatoczył.

Lecz oto jestem, dotarłam, u drzwi twoich stoję.
Z drżącą ku głowie kołatki uniesioną ręką,
Która martwotą ogłuchła, przerwać ciszę się boi,
Bo trudniej drzwi otworzyć, niż dojść drogą krętą.

Widzę w lustrze pamięci jedynie sylwetek cienie
I twarzy zarysy rozmyte, otulone w mroki.
Uśmiechów świetliste smugi, listków dłoni drżenie
I strzępki słów z piosenki przedostatniej zwrotki.

Dymy kadziedeł zasłoną kiedyś czas rozdzieliły
Unosząc nagle ku niebu waszą lekkość bycia.
A jednak widzę wszędzie ślady tak sercu miłe
I słyszę najbliższe głosy w cichości serca bicia.

Czas nasze światy zbliża, a każda chwila coś zmienia.
Gubiąc siebie w gwiazd mroku, zdumiona spotrzegam porankiem
Widzę was w każdym uśmiechu, w tęsknych ku niebu spojrzeniach,
W sposobie, w jaki podnoszę do ust, pełną łez filiżankę.

I choć każdy dzień pustką głuchy mijając bez imienia
A liczba dni w nieskończoność oddziela myśli granicę
Spotkam was, słyszę czasem, i nie wiem czy szept to złudzenia,
Czy nieśmiertelności serca odwieczna obietnica...?

A gdy zostaną ci już tylko wyblakłe, drżące słowa
Nawet najstarszej wyszeptanej spowiedzi,
Przerazi cię kiedyś serca własnego cisza grobowa.
Gdy czas rozproszy listy, nie szukaj w nich odpowiedzi.

W strzępach wyznań, co zwątpień szronem oprószone,
We wstęgach dymów świec modlitw dawno wypalonych,
W zamarzniętych przedwcześnie łez świetlistej koronie,
Nie szukaj spokoju oazy w śmierci oczach szalonych.

Nawet księżyc dziś obcym marzeń twych złodziejem.
Każda gwiazda niewzruszonym tęsknot złych strażnikiem.
I choć noc świadkiem serca, że wszytsko to złudzeniem,
Świt bolesnym świadectwem , że jesteś jego drżeniem.

Spadła z nieba marzeń gwiazda
Spójrz aksamit się kołysze
Blasku smuga dźwięk ten skradła
I przerwała mroczną ciszę

Marzeń sennych karuzela
Mlecznej drogi mknie śladami
Tęsknych tonów dźwięk rozdziera
Mrok ciemności między nami

Niebo nagle się otwiera [...]

Czasem sen najpiękniejszy, ten co się wcale nie śnił
Postać, co na jawie przychodzi, także bywa wyśniona
Czasem najwierniej czeka, ten co nie przyrzekał,
A najbliższa dusza oceanami błękitu oddalona.

Pustka przychodzi często, gdy róg obfitości w dłoni
Tęsknota trzyma za rękę pospełniane marzenia
Goryczą szczęścia toast nie raz wypełniony
A najgłośniejsza cisza, pełna słów bez znaczenia.

Niejedna uśmiechu gwiazda smutku mgłą spowita
Niejeden pocałunek z cudzych ust skradziony
Czemu tak jest, nie wiem, o nic miłości nie pytaj
Serce nie przez przypadek ze znaków zapytania złożone.

Na mojej duszy łące wyblakły już motyle
Zieleń soczysta dawno szronem łez pokryta
A słońce twych uśmiechów maluje rzęs pokłonem
Koronki kruche wspomnień welonem mgły osnute.

I choć w serca komnatach tlą się jeszcze świece,
Które zapłonęły żarem modlitwy w ciszy zwątpienia
Jak gwiazdy lśnią dziś słowa na myśli pustym niebie
I wskazują mi drogę, tam gdzie wyjścia nie ma.

Mróz świtu palcem na szybie maluje dni mych kwiaty,
Które spłyną do ciebie z pierwszą wiosny rosą
I połączą się w tęczy kropli deszczu dwa światy
Ku niebu mgieł nowenną wspólne sny zaniosą.

Tylko w bezgwiezdne noce przychodzą takie słowa
Które z natury swej płoche, rozum przed świtem chowa
Tylko gdy mnie nie słyszysz, mogę je głośno powtarzać
Bo w samotności ciszy najlepiej się serce spowiada

Kiedy mrok miasto duszy owładnie, ciemności stają się domem
Są bowiem takie chwile, gdy serce uwiera jak kamień
Zwątpienie murem obronnym, i oczu dwie ostre wieże
Na straży stoją z rozumem, uparcie szepcząc: 'nie wierzę'

I nagle na horyzoncie, brzasku świetlista lawina
Zatapia warownię smutku, w oczu błękitu lagunach
I choć się jeszcze broni, mój wzrok nieprzywykły do światła
Zanurzam twarz bez wahania, w słów twoich fali ciepła.

Kiedy gubię rytm kroków serca, co przyspiesza
Gdy nie znam kierunku dni w cieniu rozproszonych
Przychodzi nagle chwila jasności, co serce wzrusza
I staje się odpowiedzią dla pytań niepostawionych

Czasem lepiej w pokorze oddać ciszy pokłonem
uwielbienie dla światła co duszy mrok rozproszy
Gdy niebo rozsiewa dary swych dłoni nieboskłonem
Słowa nic nie pomogą, wszystko wyrażą oczy

Bywa, że nie znasz nawet dotyku dłoni, co pociesza
Najwięcej czasem treści w listach niewysłanych
Najwięcej ciepła w oczu przygaszonych świecach
Najwięcej prawdy w wierszu co chciał być zmyślony...

Jak złote ziarnka piasku mego serca klepsydra
Uroniła chwilą jego miarowe bicie
I czuję jak każdy oddech z jasności duszę okrada
I odchodzi by dom mój budować w błękicie

Czas, bliski kuzyn wiatru, zboża mych dni kołysze
I ku błękitom marzeń ciemne chmury przygoni
A ja w tym pejzażu niknę, wtulona w purpury ciszę
Zmierzch obietnicę świtu pocałunkiem składa na skroni.

Mój piękny kochanek księżyc, najczulszym promieniem
Zanurza poświatę dłoni we włosów pszenicy
I pocałunkiem namiętnym spija nektar nad ranem
Gorycz dnia co zasnęła łzą na rzęs granicy.