lato gaśnie mi w oczach
choć uginają się od kolorów ogrody

i z każdym chłodniejszym porankiem
na przekór jaśnieje coś we mnie

wśród poplątanej trawy
nie szukam już naszych śladów

a jednak przychodzisz czasem
zawodzą mnie oczy
i schody

zanurzam się w niepamięci
jak w lodowatej wodzie

przed ostatnim pokosem
kwiaty pachną najpiękniej
choć wokół ścierniska i ciernie

dalej musiałeś pójść sam
nie pytając jak mi się żyje

kładę się nim zgaśnie nadzieja
wstaję przed ostatnią gwiazdą

dotykam rozżarzonego świtu
pierwszych drozdów skrzydłami

czasem rzeka mnie bierze na świadka
jak słońce kłania się czaplom

zatrzymuję się często pod krzyżem
ale staram się iść dalej prosto

choć jak on
z każdym dniem chylę się bardziej

i tylko potykam się czasem
o mogiły twej kamień

(z serii: Listy z drugiej strony ogrodu)

Ile razy trzeba sobie wybaczyć
Żeby zapomnieć innym
I jak udźwignąć tę Miłość
z sercem które wypadło mi z dłoni
pustym i zamkniętym jak sezam

Przychodzisz
mimo zwątpienia
i drzwi zatrzaśniętych na skobel

"Wystarczy Ci mojej Łaski"

Po mojej stronie krzyż
I wyciągnięte gwoździe
Po Twojej tylko niebo
Miłosierdzia niezgłębiony ocean

wybacz mi
że tak bezmyślnie
kładłam ci na ustach słowa
z których nie mogłam nic stworzyć
tylko światy naznaczone tęsknotą
niewinność jak raj utracona

tyle razy zamykałam Ci niebo
które otwierałeś z zamkniętymi oczami

dziś nim spojrzę Ci w oczy
przeglądam się w oczach Boga
żeby nie kłaść się cieniem
na twoje ramiona

Kiedyś zakwitnie ten krzyż
Wbity cierniami w serce
Kiedyś ptaki uwiją gniazda
W serca najgłębszej ranie

I te zadawnione blizny
Owinięte w płótna

Wypuści młode pędy
Miłości pusty grób
I prawda przytłoczona kamieniem

Staniesz zdumiona w ogrodzie
I już rozpoznasz ten głos
Niewiasto czemu płaczesz. ..
On spojrzy na Ciebie
Jak wtedy
Gdy na piasku przekreślił twe grzechy
I łzę ostatnią obetrze
To będzie już Zmartwychwstanie

dwa tysiące lat później
a nie rozumiemy wciąż krzyża
przybijamy niewiarą do ściany
mijamy obojętnie
nie zatrzymując się nawet
na rozstajach dróg

zajmując pierwsze miejsca przy stole
nie potrafimy Go dostrzec
w białej kruszynie chleba

dziwimy się takiemu Bogu
który się wciąż uniża
aż do naszych nóg

kiedyś chodziłem z Tobą
jasnymi, prostymi ścieżkami
na których nie rosły ciernie

mówiłem że Cię nie zostawię
dziś bliżej mi do Piotra

kur pieje
mgły opadły
a w sercu drży pytanie
[...]

nie chciał niczego widzieć
ten skazaniec pokrzyżował mu plany
tylko wrócić spokojnie do domu
i oprzeć o czoło żony
swoje spracowane ręce

nie wiedział
że został dotknięty
w chwili gdy dotknął krzyża
i że to nie on dźwiga
ale że jest dźwigany

i że ten ciężar
który wbijał się w ramię
ukształtował mu serce

nikt nie zatrzymał w locie
twoich stóp
którym wyrosły skrzydła

ni krzyki uzbrojonych straży
ani gapiów drwiące uśmiechy
ani ból który zaciskał krtań
ni złowrogi gwar na ulicach

odnalazłaś go wzrokiem w tłumie
jak by był tam jeden
jedyny

i nie pamiętasz
czy otarłaś twarz chustą
czy tylko czułym spojrzeniem

ale wiesz
że Go rozpoznasz
w każdym napotkanym skazańcu
bo tamto Święte Oblicze
odbiło się w twoich źrenicach

kiedyś broniłaś od wilków
zasypane śniegiem domostwa
idąc z płonącą świecą
nietkniętymi ludzką stopą drogami

dziś coraz trudniej nam dostrzec
bestię
przed którą nasz chronisz
bo czai się w puszczy serca

a jednak wołamy przyjdź
rozpal wygasłe ogniska
obumarłych domów

teraz i w godzinę śmierci
przez ciemną dolinę dni naszych
jasnymi jak zboże ścieżkami

jestem najmniejszym z ziaren
na żyznej glebie Twych dłoni
kiedy tak patrzysz na mnie
coś drży i pęka we mnie

kto wie co ze mnie wyrośnie
czy rozłożyste drzewo
gdzie skryją się podniebne ptaki

a jeśli mam obumierać
to tylko w cieniu twych powiek
i jeśli wiatr mnie porwie
nie spuszczaj ze mnie wzroku

nawet jeśli upadnę na nieurodzajną ziemię

ugina się we mnie niewinność
jak gałęzie pod mokrym śniegiem

wybiegam bosymi myślami
za aniołami ze starych fotografii
których ślady przetrwać tu nie mogły

powtarzam wyblakłe pacierze
jarzębinowymi od mrozu ustami

znajdę sposób
by wrócić na próg domu
z niebieskimi okiennicami
choć zasypane dziś drogi
które nas kiedyś uwiodły

nie miałeś wdzięku ni blasku
widziałam we śnie Twoje blizny
i wbite w powieki ciernie
i twarz
moim złem przeoraną

patrzyłeś na mnie z krzyża
najpiękniejszym ze spojrzeń

więc zdejmuję sandały i płaszcz
i wspinam się po śladach gwoździ
do nieba Twoich ran

i pójdę za Tobą wszędzie
by kiedyś złożyć głowę
jak wotum
na szafocie Twych ramion

otulam strzępkami uśmiechu
niezagojoną nadzieję
śmierć czai się jak zimorodek
w pękniętej szczelinie serca

słyszę ciche zdrowaś Maryjo
przez rozpaczy śnieżycę
i łzy

jesteś tu
wiedziałam że przyjdziesz
zanim zmartwychwstaną mgły
jesteś
i ta jedna myśl
odmraża nie tylko ręce

wyglądam jak pierwszej zimy
tej chwili
kiedy ucichnie świat
przyspieszą serca zegarów
rybacy naszych snów
wsiądą na świetliste łodzie

zdawało mi się że przyszedłeś
na chwilę ucichł wiatr
słyszałam moje imię
już zakładałam płaszcz

zaskrzypiała tęsknota na schodach
ktoś czekał zbyt długo w bramie
już chciałam Cię zatrzymać
to tylko cienie w ogrodzie