giulietka

znów bez słońca zaczyna się dzień
nie budząc we mnie nadziei
odpryskują kolory z drzew
jak farba z cmentarnej bramy

zmierzch bezdomnie
zagląda nam w okna
skazując motyle na śmierć

ogród kurczy się i opada z liści
świat się zmówił
że przemijamy

zbyt długo w biały dzień
błądziłam wzrokiem w gwiazdach
zagubiona
jak jaskółka we mgle
szukałam miejsca na ziemi

aż jakiś głos mi kazał
odcumować linę
i wypłynąć na głębię

już białe porty miast majaczą w złotej mgle

jeśli zobaczysz stąd
zapaloną na brzegu latarnię
wiedz
że szczęśliwie dotarłam
i czekam na ciebie w bramie

ta twarz w lustrze
to zwykłe oszustwo
każdy świt mnie okrada z konturów
czas się kruszy we mnie
jak chleb
kruszynka po kruszynce

chodź
obejmij tę małą dziewczynkę
która dawno pogubiła zapałki

tyle ptaków nie przezimuje
jeśli zamarznie jej serce

lubię gdy odprowadza mnie deszcz
kamienice się tulą we mgle
tęsknotą nieba w kałuży
od środka przesiąka mi wnętrze

gdy wracam do domu
od progu
spojrzeniem zdejmujesz mi płaszcz
jakbyś scałować chciał dzień

kropla po kropli
bo wiesz
że nie tylko
powieki
lecz serce
tym deszczem mam przemoknięte

jest czas na krojenie chleba
i chwile niedosytu
jest pora na modlitwę
i na pierwszy taniec

czas na sadzenie żonkili
i na kłoszenie żyta

nie mów mi więc że go nie masz
serce najlepszą klepsydrą

dano ci czas jak zagadkę
i życie
jej rozwiązanie

Insp. Koh 3,1-11

lubię wstawać przed czasem
gdy ziemia paruje snami
z kubkiem gorącej kawy
różańcem rozpraszam mgły

dzień skrada się na werandzie
tupie bosymi stopami

ma chleb powszedni w koszyku
i miód na serce
i piołun

zbieram okruchy ze stołu
żeby nakarmić sny

ten las widać tylko przez sny
i łąkę skoszoną z chabrami
konającymi w sianie

zaraz rozwinie się ścieżka
tylko podniosą się mgły

czyjaś troskliwa dłoń
prowadzi przez ciemny sad
skrzypią drewniane schody
i koronkowa ręka
porusza zasłony czekaniem

to babcia uśmiecha się do mnie
przyrządzając śniadanie
jej twarz jaśniejsza od lampy
choć widzę ją tylko przez łzy
***
tytuł frg piosenki Seweryn Krajewski

kiedy mnie
przenosiłeś przez próg
rumieniły się drzewa za oknem
nie mieliśmy nic
ale wszystko
miało dla nas znaczenie

dałeś mi więcej niż mogłam
pomieścić w dziurawym sercu

nie boję się już zegarów
które okradają nas szeptem

tylko bądź przy mnie
gdy zima zakwitnie
pierwszym szronem na włosach
i zapuści pod żebrami korzenie

jeszcze księżyc się opiera o dach
coraz bledszy
jak twój uśmiech na zdjęciach
poukładał świt astry pod oknem
pogasił kocie oczy
już dnieje

przysypał śnieg schody którymi
wracałeś pod moje drzwi

majaczą białe wieże we mgle
nie odwracaj się
życie to sen
dalej pójdziesz beze mnie

najtrudniej zapomnieć po zmierzchu
gdy smutek się wciska pod drzwi
a niebo roni gwiazdami
przecinając smugami powietrze

gdy bluszczem dom otulą
pasma tęsknoty i mgły

wychodzę boso na schody
zapalam wspomnień lampiony
alfabet morski
dla tych
którzy zawsze odchodzą zbyt wcześnie