Nie wiem czego Ci życzyć
to chyba najtrudniejsze pytanie
które zawiesił w górze
z gwiazdami
dla nas sam Bóg

Nie pytaj mnie jak Go rozpoznać
Widziałam skrawek błękitu
Choć niełatwo w tej mgle o nadzieję

Usiądź z Nim sam na sam
W swojej stajni
Tam gdzie nieposprzątane
Tam gdzie nie było nikogo
Kto by opatrzył ci ranę

Niech przekroczy próg samotności
Może znajdziesz odwagę
Wypowiedzieć Mu niewypowiedziane
Może i w Twoim lichym Betlejem
Tej nocy stanie się cud

Tego właśnie Wam życzę kochani, byście Go spotkali tej nocy i nie odstępowali na krok! Błogosławionych Świąt!
Magdalena

kolejny raz drżącą ręką
zapalisz mi w oknie nadzieję
i łza się przemknie jak kot
pod deszczu kurtynami

przesuną się cienie pod drzwiami
puste miejsca zabolą dziś mocniej

zdejmiemy tej nocy maski
gdy przełamiemy się w sobie
nawet z najtwardszych serc
posypią się okruchy dobroci

może dobrze że przyszła odwilż
i niech rozpuści się śnieg
jeśli miałby przysłonić nam Ciebie
który
przychodzisz
najciszej
żeby być między nami
i nie pogardzisz człowiekiem
nawet w najlichszej stajni

najpierw wysoko się wznosi
by później długo opadać
jak mgła
w ramiona ziemi
rozmienia się na drobne
oktylionami kropli
jak pelikan karmi swą krwią

nie może nic posiadać
bo nie szuka swego
tylko otwiera dłonie [...]

chyba znowu przyszłam za wcześnie
na cmentarzu snuje się mgła
i jakiś bezbrzeżny szept
między snem a milczeniem

i znicz jak list w butelce

nie ma Go tu
zmartwychwstał

w kącie oka lampka się tli
jak kwiat który zakwitł wbrew wszystkim
w pękniętej szczelinie muru
za którym zaczyna się wieczność

trzeba nam jak ziarno obumrzeć
by zacząć naprawdę żyć

tej prawdy nie da się ukryć
choćby pod najgrubszym kamieniem

łatwo jest wierzyć i ufać
gdy ze wszystkich stron widać niebo
pod parasolem gwiazd
kałuże zapraszają do tańca

na wszystko jest czas pod niebem

dziś z trudem podnoszę głowę
i uczę się od słoneczników
za wszystko wielbić Boga

gdy jesień strąciła korony
one poczerniałymi twarzami
kłaniają się w stronę wschodu
choć we mgle nie widać jeszcze słońca

gdzieś w tle uliczny zgiełk
i wyzwisk głuchy łoskot
i ja u Twoich stóp
z twarzą pochyloną ku ziemi

ogniem pałające policzki
i tylko Twój tkliwy głos
"nie potępił cię nikt?"

prawo Ojca zapisane masz w sercu
nasze grzechy palcem na piasku

podnoszę nieśmiało wzrok
nade mną rozjaśnia się niebo
bicie serca zagłusza tłum

podnosisz mnie z taką z czułością
nie ma nikogo prócz nas

chyba zabrakło kamieni

idę Panie za Tobą
choć czuję że tonę w tym mroku
unosi mnie Twój głos nad wodami
przez plusk fal
wiosła łodzi
i mgłę

i nigdy nie zapomnę tej nocy
gdy do policzka podniosłeś mnie z prochu
stwarzając mnie jak konstelację
zrodziłeś mnie wtedy na nowo [...]

stąpasz boso po grudach
choć Cię nazywają Królową
czekają na Ciebie siewcy
jak jaskółki przed deszczem

kłaniają Ci się żurawie
zbierając złote ziarno na niebie
gęsi przywołują krzykiem

i moja biedna dusza
jak spękana ziemia

przyjdź
i zasiej nadzieję
w przeorane serce

idziesz z bukietem trosk naszych
tak lekko że nie dotykasz murawy
nadłamanej trzciny nie złamiesz
opatrując ją bandażem mgły

kłaniają ci się wyniosłe mimozy
i proste słoneczniki
święcisz zioła i ziółka
swoim niebiańskim uśmiechem

przekraczasz progi rozpaczy
gdzie śpią niczyje dzieci
zamieniasz w chleb aniołów
ciężkie jak chmury popiołu
ich ołowiane sny

lubię chłodne poranki
ciepłą ręką poprawiony pled
uśmiech podany z chlebem
zapach kawy i dumne dalie
pochylone z czułością nad stołem

coś się kończy
ale nie przemija w nas to
co ma w wieczności początek

na spopielałych ścierniskach
zbierają się do odlotu żurawie
i tylko te kalekie zostają
użyczyły już skrzydeł aniołom

Ty który ukrywasz się latem
w nienarodzonych pąkach piwonii
i w majestacie róży
zadziwiasz kroplę rosy

doskonałością mistrza
malujesz plamkę słońca na dojrzałych czereśniach
i w pełnych pszenicy kłosach
kołyszesz nasze tęsknoty

i choć Imię Twe zaczyna się w gwiazdach
i anioły wymawiają je z drżeniem
nie wahałeś się upaść jak ziarno
w jałową serc naszych glebę

i choć widzę jakby niejasno w zwierciadle
utkałeś mnie tak cudownie
że wszystko co we mnie piękne
mam Ojcze niebieski po Tobie

i z każdym nowym dniem
rozlaną jak krew Golgoty
wyznajesz mi swoją miłość
poranną łuną zorzy

budzą mnie jak rozsypane kryształki
tupot stópek na drewnianej podłodze
i dźwięczny perlisty śmiech
ich lepkie od łakoci paluszki
gładzą mnie czasem po twarzy
gdy szare kruki trosk
spędzają mi z powiek sen

ktoś mi kiedyś powiedział
że to tylko kłopoty
a ja już od tylu lat
wpatruję się jak w niebo
w ich twarze

i się nie mogę nadziwić
jak bardzo zaufał nam Bóg
że zechciał się podzielić
melodią którą usłyszał
kiedy stwarzał gwiazdy i morze
a potem ją na wieczność zapisał
w rytmie bicia ich serc

kim jestem
że dla mnie zostałeś
w powszednim jak codzienność chlebie
który się kruszy i spada
jak szron z niebieskich łąk

ja proch patrzę na słońce
lecz nie mam sił by wzlecieć

i tylko gdzieś w oddali
słyszę rozdzierający szum skrzydeł
jezioro drży poruszone
rozpoznaje Twe kroki
to głębia szumem swych fal
przyzywa do siebie głębię

znajdujesz mnie w sitowiach
podnosisz z kałuży błota
i jak pelikan pisklę
karmisz własną krwią

młodość gnała mnie zawsze pod wiatr
przekraczając nieprzekraczalne
szłam jak burza na wysokich obcasach
najlepiej do taktu walca

a później przyszła Miłość

nauczyła mnie sznurować usta
i mówić szeptem do ucha

domykać cichutko drzwi
zasłaniać bezszelestnie rolety
wychodząc jak najciszej na palcach