giulietka

do werandy tulą się astry
skazane na pierwszy chłód

ćmy kołaczą o litość do okien
fioletowymi skrzydłami

między nami kładzie się szronem
kolejna koronkowa jesień

a ja układam pasjanse
z wakacyjnych obietnic

czajnik gwiżdże
zmierzch się łasi do stóp

a ja słucham cię
tak
jak pisze się wiersze
z zamkniętymi oczami

budzą mnie spłoszone szpaki
a może to we mnie ten łopot
codzienność przeszywa skronie
srebrnoszarym strumieniem

kolejny dzień jak odpowiedź
na listy pisane do kosza
nocne sekwencje modlitw

szukam w ciemności Twej dłoni
zanim zaufam stopom

jeżeli Ty jesteś Drogą
ja przydrożnym kamieniem

świt się przebija przez mgły
kalecząc serca pajęczyn
kolejna jesień
a my
dopiero rozkwitamy

zegar się zatrzymał na progu
a może
czas tylko nam się śni

gdy budzę się na twojej poduszce
mniej boli
że przemijamy

świat się chwieje
i zapada w nas
wieża złudzeń w posadach drży
błysk jak rozpacz
i w ciemności spadam

czyichś ramion się chwytam
to krzyż

stoi tutaj niewzruszony
i trwa

nie trzeba go bronić
to On ochrania nas
i podtrzymuje na barkach
gdy wszystko się wokół rozpada

14.09.2019 PPK Włocławek

nie wiem jaki
wschodów słońca mam debet
ani ile mi kroków zostało
ale wiem, że niebo jest bliżej
o niebo
niż stąd do gwiazd

życie to cienka linia
między ramionami a krzyżem

przyglądam się tańczącym żurawiom
i wiem już jak Ci dziękować
za dłoń, która mnie budzi o świcie
i że spod ciężaru powiek
znowu pozwalasz mi wstać

nie liczę spalonych świec
ani rękawiczek od pary

pogubiłam się już
ile trosk
na sznurkach nerwów się suszy

nocą wychodzę z siebie
schodami wspomnień na dach

czasem niepostrzeżenie
pod rzęsami uśmiech przemknie
jak kot
zabłąkany gwieździstą nocą
na peryferiach duszy

na polach ścierniska i mgły
poranki pachną kawą i chlebem

wieczorem na poręczach werandy
plączą się sny fioletowe

i jakieś znajome szepty
chodzą mi od rana po głowie

takie w pajęczynach i mgle

to muszą być (zw)idy sierpniowe

są takie szare godziny
gdy dzień jest czekaniem na noc
minuty spadają cichutko
na drewniane schody

stoję na szczycie tęsknoty
za plecami mam świat

czekam aż niebo się wzruszy
zadrży w oknach świeczkami gwiazd
zrzucając pył złoty pod stopy
wędrowcom szukającym drogi

ta cisza jest jak mgła
a pod nią drzemie ocean
na długo zapomniałam
jak się pisze wiersze

w myślach powtarzam słowa
w których nic się nie mieści
jak w dłoniach

dotykamy tylko powierzchni
a głębia wciąż niezmierzona
na dnie kamienie i perły
czy rozpoznasz to miejsce?

09.08.2011

leżę w prochu i pyle
świat znowu stanął na głowie
patrzę na Ciebie bezradna
choć to Ty masz przebite ręce

wpatrując się w Twoje rany
przestałam dbać o drzazgi

śnił mi się kiedyś w dzieciństwie
szelest anielskich skrzydeł
miałam być perłą w koronie
a jestem tylko cierniem

przepiękna Notre Dame
jak smutne okna twoje
gdzie świt zapalał świece
aniołów Bożych ręką

gdy cierń z korony Boga
zabrano z ręki twojej
jak cię musiało boleć

i załamałaś wieże jak Maryja ręce
nad ludem który umilkł

dzień wstaje
słońce krwawi
świat biegnie jakby ciszej
bo miastu nad Sekwaną
tej nocy serce pękło

rozkochałeś mnie Panie
w rozgwieżdżonych miastach
oczarowałeś blaskiem
migoczących ścieżek

lecz kiedy patrzę przez zorzę
na tańczące żurawie

wiem, że każdy wschód słońca
więcej mówi o Tobie

więc z każdym krwawiącym zachodem
dniem - spadającą gwiazdą
coraz bardziej tęsknię
coraz mocniej wierzę

(*Noemi - moja rozkosz)

czasami miewam przebłyski
promieniejesz mi pod rzęsami
jak światło między świerkami
nad przełęczą mrok

dni biegną
a my się łudzimy
że tyle ich jeszcze przed nami

zatrzymaj się zanim dopłyniesz
i nigdy się nie spotkamy
dryfując pod jednym dachem
z oknami na gwieździsty most

dawno już wyblakły litery
na barowych serwetkach
w blasku latarni pisane
wielkie słowa przez małe "k"

ktoś na szybie namalował mi skrzydła
anioły chodzą swoimi drogami

skrzypią schody
kot się łasi pod drzwiami
tej nocy nie padał śnieg
to musiałeś być ty...