Krzyczał. Dużo krzyczał. Krzyczał ciągle. Krzyczał o źle zamieciony korytarz, o latającą muchę w ogrodzie. Krzyczał o brzydki uśmiech, o źle zapiętą kurtkę. Krzyczał o rzeczy błahe i nie mające większego znaczenia dla świata. Krzyczał. Aż pewnego dnia, dowiedziawszy się, że ma nowego przyjaciela. Raka. Krtani. I zamilkł. W końcu było cicho.

Mógł byś mnie czasem pochwalić. Nie mam nic przeciwko temu. Bo ciągła krytyka z twojej strony mnie męczy...

Balansuje na krawędzi. Nie mogę funkcjonować, bo mój humor nieustannie zmienia się z 'jestem królową, motłoch niech mi się kłania' na 'jestem nikim, zostaw mnie'