za oknem czerń
ręce strudzone od czynienia
namaszczam oliwą z jaśminem
w oczy zaglądają róże
i choć nie pachną jak te w ogrodzie
burgundowo mi
żegnam uśmiechem ten dzień
dobranoc muzyko
drobnym nutkom oprawę
utkały czyjeś dłonie 
zaśnij
noc sieje łagodnym snem
tam się spotkamy
ty i ja

serce moje

bez słów
czytamy z ciał
strumieniem płynie rzeka
dzika
rzeka pijana
oszalała

od dźwięków kołysze się świat
szarpie brzegami ust
jak struny głodne rąk
wzbudza melodię
smyczkiem tęsknych nut

jest teatr
jest flow

i nie wiem jak pisać o tobie
by zatrzymać chwile
tych malutkich dłoni

i choć nie mówisz
więcej wiem o tobie
niż o reszcie świata

słowa
są zbyt małe
by podać dalej
i pomieścić

zgarniasz opadłe liście
powoli
pieszczotliwie
z uczuciem
jakby pod twoją dłonią tliło się życie
niczym ogień w lampionie 

wzdychasz

drżą ci dłonie
nie z zimna przecież [...]

a wiatr dmie w żagle
wspomnieniem figle płata 
więc łatam co się da
ręce splatam w prośbie
daj mi daj Boże
górę szczęścia

i dał

wspinam się po niej
co dnia
szybciej, lepiej, czasem gorzej
bo jak nie, to co powiem
- chciałabym?

leniwie przymierzam dzień do nocy
i ubieram
w dżdżu krople jesienne
w ich pląs i rytm

"dżdżu krople padają i tłuką w me okno"

i zmieniam się
do imbiru z cytryną
z cynamonem na trzy smaki
jabłko gruszka goździk
i piernik w aromaty

- smakuje ci?
szukam słów powoli
nie na wiatr

twarz w liściach
mam
i pociemniałe kasztany
na wiersze

zwykła jestem
nie chodzę po wodzie
nie obracam cierni w słowach
drżę w chłodnym dystansie
i ze smutku - płaczę

patrzę ludziom w oczy
nasłuchuję dźwięku w słowie
szukam w okruchach rozbitego dnia
delikatnego drżącego ja
i karmię - tym, co mam

pewnie jeszcze nie wiesz,
więc i zgodzić się nie możesz,
że świadomość - wyrasta z tła
jak figura
nie jest dobra, ani zła
tylko jest

I dobrze, że choć odrobinę,     
od skrzywienia małego zaczynasz 

Najpierw tylko patrz,
jak grymas różni się od uśmiechu.
Powaga. Lustro sprawdź
- ono prawdę powie - bez pośpiechu.
Potem usta rozszerz troszkę śmielej
- sprawdź kurze łapki, czy masz ich za wiele.
A jeszcze potem możesz ćwiczyć w parze
- tak wiesz, ja tobie - ty mi pokażesz [...]

i zastygam niema
na krawędzi nocy i dnia
gdy snujesz się mgłami po bezdrożach
śniąc trawy
błogo wtulone w mleczną biel

tylko ty potrafisz oznaczyć niebo
kluczami głośnych pożegnań 
i jak palec boży
który przygarbił słońce, wodzić na pokuszenie               
ostatnie mlecze i róże przy nadziei [...]

- chodź weź
- a idź
- no weź
- i co?
- no wiesz
- a nie
- o żesz!
- no masz
- weź idź
- no co?
- no nic!

Jakie pomysły takie widzenie
słowa dla myśli tworzą znaczenie...

widzisz, znów jesień
maluje tajemnice wśród traw
plącze słowa na wiersze
jak warkocze na wiatr

nie wiem która to z kolei
w liczeniu myli się czas
aż strach je wymieniać
tak głęboko są w nas

te czekające za rogiem jak sny
płodne w plany, marzenia
z nadzieją na świt

te chłodne, głodne szarpane bólem
w górę i pod wiatr - na wspak
wciąż nie tak

i wreszcie te, że oto jest
cichy kąt, ciepły piec
i ja

taki świerszcz w kominie
co wciąż gra

była sobie bajka
taka no wiesz - z morałem
co jak go znajdziesz
to już wiesz

a jak nie
to - on ciebie sponiewiera

powiesz
przypadek, głupie losu zrządzenie,
człowiek za dobry lub czort go wie
wszystko to tak
i też nie

nigdy tak do końca
nie wiesz
kim jest człowiek obok
i ty

bo widzisz
to by było za proste
tak tylko się urodzić
i żyć 

senne poranki witać nadzieją
za chleb dziękować
i za tę jabłoń pochyloną w sadzie
dom strzegący przed chłodem
ręce poznaczone pracą
i noc przytuloną do snu

tak, za proste
może nawet głupie - doceniać

to nie dla ciebie
ty musisz dzielić te sreberka - po dwa
to, albo tamto
i szczere pole pomiędzy

czasem spoglądam w Księżyc
czy myślę wtedy o śmierci?
nie, tylko podziwiam jaki jest piękny
srebrzysty w otoczce chmur
o tam
jasna poświata
i jakby oczy usta i nos
taki pyzaty i uśmiechnięty
jak to nie ma oczu?
ależ ma
spójrz jeszcze raz
przymknij powieki

no, nie bój się

cóż z tego, że stoisz nad przepaścią
życia
masz przecież skrzydła
leć
i ciesz się, ciesz

w chaosie słów migamy życie
pomiędzy jednym a drugim sygnałem ekranu
czas się zakorzenił i wrósł w obcowanie
w pociągu, tramwaju, przy stole
gdziekolwiek jestem

a wśród pochylonych głów nad ekranem
cisza

- przepraszam, która godzina? 
pytanie z poprzedniej epoki [...]