Nieprzemyślenie działań bruździ istocie myśli stoickiej, niestabilność uczuć zniekształca wartości. Choć światopogląd wartością constans. Słabość i marność nadrzędnymi...
I uciec by się spieszyć chcieć, a czy odwagi starcza - nie wiem. Ale dokąd uciec i jak, gdy świat przytłacza. I wymusza nakazy, i kładzie naciski.
Drogę, jaką drogę. Jaką drogę obrać, by swą kwasotą otworzyła mi oczy, ale na innym świecie.

Na spacerowym deptaku, człowiek dostrzegł usiany czerwonymi miazgami chodnik. Przystanąwszy, ujrzał nienaruszoną formę przed czubkami swoich butów.
Głowi się, czy on również powinien niby niezauważenie zdeptać czerwoną formę, aby z tym samym stanem przejść swobodnie, czy schylić się, podnieść i przeczyścić dłonią podobiznę pośladków.
Okręcił się plecami i nikt nie ujrzy, czy wtulił kształt w pierś.

Ukłucie gorąca, niczym palonej cierni
Zatapia się w głębi, czerwonej ciemni.
Młodego serca, gołębia spętanego,
Pnączem różanym, daru utopijnego.
Jakim jest żar, tłoczony przez komory,
Płonące spazmy, przeciska przez nory.
Zakątków świadomości, liże połaci,
Dusi myśli, aż w namiętności zatraci.
Poddać się, poddać, ulegnąć słodyczy,
Rosnący rytm wyje, piszczy, wręcz krzyczy.
Mgliste lustra, w oceanie tonące,
Ciągnięte na dno, ramiona wznoszące.
Pozwalają uśmiechowi, wstąpić na lico,
Głębia się wita, z zakochaną dziewicą.

Mówienie prawdy nie jest przejawem okrucieństwa. Jest tylko ukazaniem tego, jak okrutnego świata boimy się dostrzec.