"...snu nie da się opowiedzieć, opowiedziany przestaje być snem."

Wydawało mi się, że tej nocy już się nie obudzę, bo byłam bardzo pochłonięta snem. Sen objął mnie swoimi ramionami i trzymał w uścisku. Byłam na całkiem innej planecie. Zaspokajał moją potrzebę, chociaż jaką? Sama nie wiem. Brakowało mi czegoś, bardzo mi brakowało, a on zadziałał jak lekarstwo, które jest wyłącznie na moje rany. Dla mnie, mógłby się nie kończyć, gdyby się nie zamienił w kolejny koszmar.
Chociaż trzymał mnie w objęciach, czułam ból, rozpacz, smutek i strach. Po chwili rzeka gorących łez wylewała się z moich oczu. Tak bardzo chciałam to zakończyć...
Obudziłam się, jak na zawołanie... z jękiem. Byłam przerażona. Sen był taki realny i mroczny... Usiadłam na łóżku [...]

Idziecie oboje ulicą,
Objęci, przytuleni i zakochani.
Nagle czujesz,
Że jego głowa gdzieś w bok umyka.
Odwracasz się na pięcie,
Sarkając,
momentalnie odtrącasz jego rękę
I pozorujesz natychmiastowe odejście.
Wykasowujesz jego numer telefonu.
Głośno zastanawiasz się,
Co ty w nim widziałaś?
Żałujesz...
Ale zarazem oznajmiasz,
Że jeszcze nic straconego...

Niech chociaż raz ktoś powie szczerze "Przepraszam", bez nienawiści w oczach... Bo oczy zdradzą wszystko.