Wiersze — fyrfle

Powiedziałeś, że po to Jezus upadł pierwszy raz,
Żeby człowiek,kiedy pierwszy raz upadnie,
Rozejrzał się w prawo i w lewo,
A On tam będzie leżał
I pomoże,
Wstanie człowiek z nim.

Kiedy człowiek wyrżnie na twarz boleśnie bardzo
Drugi raz na twarz.
Bez podpory ramion, bo te na belce krzyża niesionego,
To w tym upadku On będzie. [...]

A pan listonosz nie założył dziś maseczki
Bez maseczki chętniejszymi są dzieweczki
Czekające cierpliwie w czasie kwarantanny
Na swoją porcję dopieszczenia manny
Stąd też kończąc pracę często pan listonosz
Wraca do domu w masce którą biustonosz
Do doręczenia szczęścia Boże ileż adresatek
Maturzystek zamężnych pięćdziesiąciolatek

Niejedna w porze poobiedniej
Potrzebuje czułości
Niejeden w porze poobiedniej
Potrzebuje miłości
Kurna bocian już po raz trzeci
Ci tłumaczę skąd się biorą dzieci

Niejedna w porze poobiedniej
Potrzebuje czułości
Niejeden w porze poobiedniej
Potrzebuje miłości
Kurna bocian już po raz trzeci
Ci tłumaczę skąd się biorą dzieci

Radziechowskie niebo szczęściem słynące.
Szczęściem jednych.
Może niekoniecznie szczęściem tych stąd.
Choć ty pozwoliłaś się wyzwolić.
Ale kopiąc się z Niebem o swoje.

Drugich losem jest mgła smogu.
Dusząca szczęście i walkę o nie
Gdzieś w zarodku.
Milkną o swoje prawa.
Sadzą jakby oślepieni
Tracą z widoku godność istnienia.
Nie proszą też.
Nawet modlitwą.
Uciekają.
Do ostatnich rzędów
Trwania bez woli.

Dziwisz się i nie rozumiesz.
Pomstujesz na nich.
Skąd się biorą?
Czemu dzień po dniu [...]

Radziechowskie niebo szczęściem słynące.
Szczęściem jednych.
Może niekoniecznie szczęściem tych stąd.
Choć ty pozwoliłaś się wyzwolić.
Ale kopiąc się z Niebem o swoje.

Drugich losem jest mgła smogu.
Dusząca szczęście i walkę o nie
Gdzieś w zarodku.
Milkną o swoje prawa.
Sadzą jakby oślepieni
Tracą z widoku godność istnienia.
Nie proszą też.
Nawet modlitwą.
Uciekają.
Do ostatnich rzędów
Trwania bez woli.

Dziwisz się i nie rozumiesz.
Pomstujesz na nich.
Skąd się biorą?
Czemu dzień po dniu [...]

Leżał jak go Bóg stworzył pomiędzy chodnikami
Ale kulturalnie ze ściśniętymi nogami
Przechodził wikary i orzekł wiekopomnie
Ten posłan pokazać co to żyć skromnie

Przebiegała psychololożka i stanęła wryta
A doświadczoną życiem była owa kobita
Klęknęła powalona przez wielką żałość
Krzyknęła Ludu oto skromność i nieśmiałość

Widząc leżącego prorok glosoala go porwała
Bo te ręce nagiego ręce grzecznie wzdłuż ciała
I ogarnęła go wszech języków płynność
Wołał on skromność nieśmiałość niewinność

Zatrzymał się rowerem jadący jasnowidzący
I był ludzkości szczęściu wręcz niedowierzający
Człowieka widząc odrodzenia perspektywy
W tym skromnym nieśmiałym niewinnym wstydliwym

Pan skoczek i pani skoczkowa w podzakopiańskim Zębie
Połączyli się w sześćdziesiąt dziewięć na zrębie
Dzięcioł sobie w drzewo stukał
I tak sobie dukał
Tych dwoje na zrębie to musi być to niebo w gębie

Olaboga powróciła na wieś zima
A tu barchanowych majtek nima
Z kół gospodyń wiejskich laski
Uszyły z nich bohaterom maski
Ale przemyślcie miłe panie proszę
Czy aby nie są lepsze biustonosze
Zgodzą się ze mną nawet lemingi
Że gotową maską w esce stringi

Niebo w czasie zarazy ma kolor
Jedyny taki piękny złowieszczo
A czymże ona najczęściej

Ostatni raz spotkaliśmy się na pogrzebie mamy
Wcześniej na pogrzebie taty
A przed pogrzebem taty
Na pogrzebie wujka

Następnym razem wszyscy
Spotkamy się na pogrzebie któregoś [...]

Przysyłacie mi łańcuszek prawie
O tym że dziękujecie zarazie
Że ludzkość zatrzymała

Wierząc że ludzkość przystanie
I przemyśli odpokutuje zadośćuczyni
A ja już nie wierzę w takie śmisznosmuty

Twierdzę że wielu to istoty ludzkokształtne
Ale już nie klasyczni ludzie
Chcący dobra i piękna

Zatem zaraza przeminie przyjdzie kolejna
A ludzi i ta po tej kolejnej plaga
Nie zmieni

Będą bardziej wzajem obcy
Pazerniej wyzyskujący i gromadzący
Oczywiście że przetrwa pięcioro sprawiedliwych

Wyszydzanych znienawidzonych wyśmianych
Ukryci w kocich ścieżkach 1000 lat jak bohater z Oranu
Bakcyl dżumy

Dzisiaj wielka do Was będzie moja mowa
Bo pierwsza tej wiosny szczawiowa
Jest w cnym przygotowaniu
Po szczawiu nazrywaniu
Wiosenna szczawiowa jak na przysiędze grochowa

Spotkałem dzisiaj popołudniu w ogrodzie
Jeża któremu bardzo burczało w brzuchu
Od głodu wiosny i zapachu bzów i lip

Praca w ogrodzie była lekarstwem
Na dyskusję o tym że miłość i nienawiść
To jedno i to samo według pierwszych

Ci którzy słyszeli czytali i nie uwierzyli
Woleli nie dogmat ale wyraz czasem
Potem zjedli obiad i modlili się pięknem [...]

Gdzieś w sercu beskidzkiej ziemi
Zamieszkało złote serce wierzby
I kwitło ludzkim podziwem i zachwytem

A słońce ją serdecznie tuliło
I pieściło milionem ciepłych ramion
O milionach złotych dotyków

Nad nimi czuwała i błogosławiła im
Niebiańskość o najcudowniejszym
Z odcieni wszystkich błękitów

Jeszcze skowronek szarpał solówkę
Na włosach słonecznych promieni
Wyręczając aniołów wniebogłosy