Wiersze — fyrfle

Wyobraziłem sobie taką wioskę,
Której mieszkańcy przestali
Wierzyć w diabła i służyć mu,
Więc przemienili chciwość w grudniki.

Księdza, który też ich zrozumiał
I radosny wstępował na ambonę,
Żeby mówić kazania o miłości
I szczęściu, których był świadkiem.

Diabła, co nie miał nic do roboty.
I wrócił do swojego początku.
Szeptał nam z Aniołem Stróżem
Myśli o czynach serdecznie dobrych.

Nie wywieszę flagi,
Bo dzisiaj biało - czerwona,
Jakby ubogi krewny białej.

A to Żyd huknie na parlament.
Ryży woli być łowcą burz,
Niż uszanować miliony Polaków,
Wymordowanych przez Niemców.

A to 340 miliardów dolarów za wizy.
Wreszcie banderowski konsul [...]

To nie obca przemoc z map świata
Cię starła,
Tylko zdrada i chciwość.

Zamiast porządku i polskości
Wybrali tolerancję.

Niepodległość zastąpili otwartością.

Kaczmarskiego i Pawłowicz poprawnoscią.
[...]

Spacer w deszczu
Po obfitym obiedzie
Kap krok kap krok smog

Dziwne, spotkałem w wierszu podmiot liryczny,
Narzekał na ciszę.
A przecież jest cisza Mekką poetów.
Cisza synonim samotności.
Jak szczęściem samotność?
Cisza - samotność - tęsknoty.
Fundamenty stryczka.
Poeci brną w ciszę, często w Cisnej.
Zamiast zarzucić dłonie uśmiechu ludziom na szyję.
Złapać przytulić .
Bez drugiego człowieka nie ma losu.
Próbować, próbować, próbować,
Jak kolejne zwrotki próbować.
Jak różaniec za różańcem
Aż do Kompostelli szlakiem Jakuba.
Jak wędkarz kiełbia za kiełbiem,
Aż wreszcie złotą rybkę.
Pielgrzymki nie kończy czarna msza.

Czym coś osiągnąć?
Kilka chwil dla liści rdzy.
Oto jest wielkość.

Jesienna jabłoń
Jak człek gdy owocem wbrew
Ogołoceniu

Jesień. Cmentarz. Liść.
W deszczu. Bordowy spiż.
Jakby płacze śmierć.

Ojcze siostro
Dlaczego
Bóg pozwolił abym
Urodziła się w Sudanie
Pytała trzyletnia dziewczynka
Karmiąc trzymiesięcznego braciszka
Łuską od naboju który
Rozwalił łeb ich ojcu

A tymczasem ty tęczowy rynsztoku
Wdzierasz się do przedszkola [...]

Często bywa, a coraz częściej przeważnie,
Że pierwszy szron we włosach
Niejednego podmiotu lirycznego,
Pielęgnuje już drugi, nawet trzeci ogrodnik.

Nim po czterech porach roku
Ponownie przyjdzie wiosna
I zakwitnie różańcem zasianym
W zimnych już dłoniach.

Jak się głaszcze róże jesienną,
Tą herbacianą,
Tak przygłaszcze powieki
Stąd do wieczności w jasności.

Jeszcze w czarny stanik włoży
Tamtą ich czterolistną koniczynę,
Którą znalazła
Kiedy przyglądała się pszczole na mniszku.

Potem dała jemu,
Aby włożył ją jako modlitwę,
Ich modlitwę modlitw,
Pomiędzy strony księgi psalmów.

Czym jest to wnętrze kobiety?
Jej osławiona przez
Zwłaszcza poetów
Głębia?

Dobrocią, troskliwością, poświęceniem
Dla męża.
Konsekwencją, cierpliwością, mądrością
dla dzieci.
Walecznością, gdy zagraża cios mamusi.

Dążeniem do szczęścia wbrew
Wszystkim i Wszystkiemu
Choćby śliny świekrom zabrakło
W piekle ich gęb
Od plucia jadem pomówień

I jeszcze ma te oczy *
Niebieskie niebieskie
Więc o sza laaaaa łem

*ostatnia zwrotka, to oczywiście trawestacja geniuszu Zenka Martyniuka.

Kiedy polska złota jesień
Budzi się w poniedziałek
Polską słotną jesienią
To piękniejszym błyskiem piękna
Jest to że diamenty
Dopiero po oszlifowaniu
Stają się kompletną jaskrawością

Brylantami

Tedy dopiero i liście klonu [...]

Cmentarne aleje
Mąż żona
Dziadkowie pradziadkowie
Mąż z dwiema żonami
Żona z dwoma mężami
I w tych kościach jej tam w ziemi
Marzenia które
Spróchniały za życia

Liście wciąż lecące z cmentrnych lip
Na myśl przywodzą [...]

Wreszcie kiedy już będziesz w piekle
Po tym jak zabraknie miłosierdzia
Za to że po pierwsze
Byłeś katolikiem
Lecz przede wszystkim
Byłeś wolnym
To zapamiętaj już teraz
Nie Tobie wypominki
Nic Tobie
Bo nic ludziom do Ciebie
Ty masz teraz więzionego odwiedzić
Oni w Twoim kierunku
Już nawet nie pierdną
Prócz kolejnego poety
Któremu najważniejszym
Niebo Hitlerowi
Czyli przebaczyć 77 razy

Ogień Zeusa
Czysta słodycz boskości
Wieczność dla serca