Wiersze — fyrfle

Rankiem jest różnie.
Czasem wyrywam sobie włosy z brwi,
Żeby obudzić się do życia.
Na szczęście mam takie białe,
Ponad normę wyrastające,
Że w sumie przy okazji
Pielęgnuję twarz,
Jak ogrodnik co pieli grządki
Wyrywając lebiody.

Codziennie nawet dwa razy
Nawożę duszę kawą i czekoladą,
A wieczorem znowu doustnie
Zawiesina kakao.
W popiątki winem i whisky
Rozświetlam mroki pentagramu tygodnia.

A kiedy przychodzi kres i dobą jest lęk,
To wracam do tablicy Mendelejewa
Skurczonej w różowe i kremowe pigułki,
A potem chociaż trwam,
Nim znowu dzień jest dniem,
A noc namiętnością po księżyca
Gdzieś na zachodzie kres.

Kiedyś dzieci radziły się rodziców,
Dzisiaj fuczą - co was obchodzi moje życie?!
Kiedyś córki potrzebowały matek miłości,
Teraz mówią - w książkach piszą inaczej.
Kiedyś synowie pytali ojców
O życiową mądrość,
Dzisiaj krzyczą do nich - polskojęzyczne
Stacje radiowe i telewizyjne
Są alfą i omegą.
Broń boże nie Bóg, ojciec i teść.
Normalne to to nie jest i smutne jest,
Zwiastuje samotność przez długie
Starości noce i dni.
Przełykanie gorzkiej śliny,
Oblizywanie łez,
Nim przyjdzie wreszcie oczekiwany
Jeden jedyny gość.
Śmierć.

Najpiękniejszymi
Róże magnolii, które
Przyszły ze zmierzchem.

Modlę się kolorami
I umartwiam pięknem.
Jeszcze Boże dzisiaj zgrzeszyłem,
Bo się w kwiatach mirabelki zamyśliłem,
Bo wyznałem piękno storczykowi,
Nie zaniedbałem pochlebstw krokusom.
Taki mój dzisiaj rachunek sumienia,
Obciążonego pychą szczęścia
I wesołego w zdrowiu myślenia.
Byłem więc też jak co dzień
Taki jakiś nieskromny w niepokorze, [...]

Wielolinia traw
Przeczysta szmaragdowa
Melodia wiosny

Czemu grzeszymy?
Bo chcemy być szczęśliwi
I grzesząc jesteśmy szczęśliwi.
Czyniąc grzech dostajemy szczęście.
Zachowujemy życie,
Które kręciło się pod lokomotywę.
Czemu szczęście raz jest grzechem,
A inna radość życia nie?
Praw nie piszą,
Nawet nie prorokują dla szczęścia tu i teraz.
Stąd też trzeba się szarpać ze sobą,
Choć wiemy, wiemy, wiemy,
Sercem, duchem i rozumem.
Bóg wysłuchuje modlitw chcących,
A wieczność mebluje
Tym co kochają żyć.

insp. Czarne mleko w białej kawie

Halo Paryż!
Tutaj też słońce.
Poszedłem uciąć kilka bazi.
Teraz są jakby aureolą
Dla bordowej róży w wazonie.
A widoki tutaj
Są naprawdę
Ziemskie.

insp. Adnachiel

Wypoczywaniem
Winien też być los człeczy
Aż po lenistwo

Studiował temperaturę temperamentu pan Kajtek,
Zatem, jedna chodziła w szalu, druga bez majtek.

Błękitne niebo
W szalu chmur. Pod nim lot
Płatków magnolii.

Powiedziałeś, że po to Jezus upadł pierwszy raz,
Żeby człowiek,kiedy pierwszy raz upadnie,
Rozejrzał się w prawo i w lewo,
A On tam będzie leżał
I pomoże,
Wstanie człowiek z nim.

Kiedy człowiek wyrżnie na twarz boleśnie bardzo
Drugi raz na twarz.
Bez podpory ramion, bo te na belce krzyża niesionego,
To w tym upadku On będzie. [...]

A pan listonosz nie założył dziś maseczki
Bez maseczki chętniejszymi są dzieweczki
Czekające cierpliwie w czasie kwarantanny
Na swoją porcję dopieszczenia manny
Stąd też kończąc pracę często pan listonosz
Wraca do domu w masce którą biustonosz
Do doręczenia szczęścia Boże ileż adresatek
Maturzystek zamężnych pięćdziesiąciolatek

Niejedna w porze poobiedniej
Potrzebuje czułości
Niejeden w porze poobiedniej
Potrzebuje miłości
Kurna bocian już po raz trzeci
Ci tłumaczę skąd się biorą dzieci

Radziechowskie niebo szczęściem słynące.
Szczęściem jednych.
Może niekoniecznie szczęściem tych stąd.
Choć ty pozwoliłaś się wyzwolić.
Ale kopiąc się z Niebem o swoje.

Drugich losem jest mgła smogu.
Dusząca szczęście i walkę o nie
Gdzieś w zarodku.
Milkną o swoje prawa.
Sadzą jakby oślepieni
Tracą z widoku godność istnienia.
Nie proszą też.
Nawet modlitwą.
Uciekają.
Do ostatnich rzędów
Trwania bez woli.

Dziwisz się i nie rozumiesz.
Pomstujesz na nich.
Skąd się biorą?
Czemu dzień po dniu [...]