Wiersze — fyrfle

Radziechowskie niebo szczęściem słynące.
Szczęściem jednych.
Może niekoniecznie szczęściem tych stąd.
Choć ty pozwoliłaś się wyzwolić.
Ale kopiąc się z Niebem o swoje.

Drugich losem jest mgła smogu.
Dusząca szczęście i walkę o nie
Gdzieś w zarodku.
Milkną o swoje prawa.
Sadzą jakby oślepieni
Tracą z widoku godność istnienia.
Nie proszą też.
Nawet modlitwą.
Uciekają.
Do ostatnich rzędów
Trwania bez woli.

Dziwisz się i nie rozumiesz.
Pomstujesz na nich.
Skąd się biorą?
Czemu dzień po dniu [...]

Leżał jak go Bóg stworzył pomiędzy chodnikami
Ale kulturalnie ze ściśniętymi nogami
Przechodził wikary i orzekł wiekopomnie
Ten posłan pokazać co to żyć skromnie

Przebiegała psychololożka i stanęła wryta
A doświadczoną życiem była owa kobita
Klęknęła powalona przez wielką żałość
Krzyknęła Ludu oto skromność i nieśmiałość

Widząc leżącego prorok glosoala go porwała
Bo te ręce nagiego ręce grzecznie wzdłuż ciała
I ogarnęła go wszech języków płynność
Wołał on skromność nieśmiałość niewinność

Zatrzymał się rowerem jadący jasnowidzący
I był ludzkości szczęściu wręcz niedowierzający
Człowieka widząc odrodzenia perspektywy
W tym skromnym nieśmiałym niewinnym wstydliwym

Pan skoczek i pani skoczkowa w podzakopiańskim Zębie
Połączyli się w sześćdziesiąt dziewięć na zrębie
Dzięcioł sobie w drzewo stukał
I tak sobie dukał
Tych dwoje na zrębie to musi być to niebo w gębie

Olaboga powróciła na wieś zima
A tu barchanowych majtek nima
Z kół gospodyń wiejskich laski
Uszyły z nich bohaterom maski
Ale przemyślcie miłe panie proszę
Czy aby nie są lepsze biustonosze
Zgodzą się ze mną nawet lemingi
Że gotową maską w esce stringi

Niebo w czasie zarazy ma kolor
Jedyny taki piękny złowieszczo
A czymże ona najczęściej

Ostatni raz spotkaliśmy się na pogrzebie mamy
Wcześniej na pogrzebie taty
A przed pogrzebem taty
Na pogrzebie wujka

Następnym razem wszyscy
Spotkamy się na pogrzebie któregoś [...]

Przysyłacie mi łańcuszek prawie
O tym że dziękujecie zarazie
Że ludzkość zatrzymała

Wierząc że ludzkość przystanie
I przemyśli odpokutuje zadośćuczyni
A ja już nie wierzę w takie śmisznosmuty

Twierdzę że wielu to istoty ludzkokształtne
Ale już nie klasyczni ludzie
Chcący dobra i piękna

Zatem zaraza przeminie przyjdzie kolejna
A ludzi i ta po tej kolejnej plaga
Nie zmieni

Będą bardziej wzajem obcy
Pazerniej wyzyskujący i gromadzący
Oczywiście że przetrwa pięcioro sprawiedliwych

Wyszydzanych znienawidzonych wyśmianych
Ukryci w kocich ścieżkach 1000 lat jak bohater z Oranu
Bakcyl dżumy

Dzisiaj wielka do Was będzie moja mowa
Bo pierwsza tej wiosny szczawiowa
Jest w cnym przygotowaniu
Po szczawiu nazrywaniu
Wiosenna szczawiowa jak na przysiędze grochowa

Spotkałem dzisiaj popołudniu w ogrodzie
Jeża któremu bardzo burczało w brzuchu
Od głodu wiosny i zapachu bzów i lip

Praca w ogrodzie była lekarstwem
Na dyskusję o tym że miłość i nienawiść
To jedno i to samo według pierwszych

Ci którzy słyszeli czytali i nie uwierzyli
Woleli nie dogmat ale wyraz czasem
Potem zjedli obiad i modlili się pięknem [...]

Gdzieś w sercu beskidzkiej ziemi
Zamieszkało złote serce wierzby
I kwitło ludzkim podziwem i zachwytem

A słońce ją serdecznie tuliło
I pieściło milionem ciepłych ramion
O milionach złotych dotyków

Nad nimi czuwała i błogosławiła im
Niebiańskość o najcudowniejszym
Z odcieni wszystkich błękitów

Jeszcze skowronek szarpał solówkę
Na włosach słonecznych promieni
Wyręczając aniołów wniebogłosy

Zimowy bratek
Gdy życie wie że żyje
Żeby być piękne

Powiadają,którzy nie znają jej z bliska,
Że premiera Broszka, to tylko sołtyska.
Zawistni tak mówią, ci co krewetki żarli,
A krewetki winem za trzynaście tysi wsparli.
Nikt tak Gaude Mater nie bronił w kołchozie,
Z racji tego, że pod broszką ma serce i Bozie.
Jej dusza, to Bóg od morza do morza Ojczyzna,
Nie różnorodności moralna zgnilizna.
Takiego jak Ona nie ma dzisiaj mężczyzny,
Nawet Mateusz nie ma w słowach tej tężyzny.

Nie widzę następcy prezesa pośród męskiego świata,
Gdzie więc naczelnik nie może tam ze [...]

Zapach hiacyntów
Zapach i smak pączków
Koryto na czworo
Potem dużo wódki
W sumie niebo we dwoje
Jutro znów czyściec
Z codziennych trosk i radości
Znaczy trzeba iść do ludzi
Kochać ich bo oni siebie nie umieją
Lepiej iść do nich bo przyjdą po nas
Lawiną już będąc
Żywiołem niszczycielskim