Wiersze — fyrfle

Nie wszystko jasne
Czyli otrzymujesz coś
Jeszcze piękniejszym

Dobrze być bogatym mieć wielkie pieniądze
Spełniać swoje potrzeby i perwersyjne żądze
Przy czym mieć serce co w dłoni się nie mieści
Przelać cierpiącemu złotego i groszy czterdzieści

Gonił przedsiębiorca z tyłkiem po świecie
Pracownikom na śmieciówce płacił śmiecie
Bo był biznesmenem panem i bogiem
Niewolnicy muszą wieść życie srogie
Nagle wirus go w usta lubieżnie cmoknął
Się ofajdał i wyskoczył cykor przez okno

Kocham szeptać do Ciebie
Kochana uwielbiam twój smak
Kocham słuchać twoją odpowiedź
Kiedy przeszczęśliwa do mnie mówisz
Myślisz że ja nie kocham
Twojego smaku

Potem twój oddech przemienia się
W równomierność spokój i cichość
Jesteś już snem

A ja próbuję zapamiętać
Rankiem noc przemienić w wiersz
Lewą dłonią oboma oczami
Wciąż pieszcząc cię

Jest nam ze sobą błogo
Oboje nie wiedzieliśmy
Że można tak żyć
Być takimi nocami

Koronawirus
Płoną biebrzańskie bagna
Łuna miast tęczy

Bardzo długie moje po wszystkich urzędach wędrowanie
Stąd też z oczywistych oczywistości zrodziło się pytanie
Takie pytanie zadałby kardynał Hlond i James Bond
Czy urzędniczek komórki są szare czy przeważnie blond

Pan Kajtek patrzył w piersi o miseczce F swojej żony
I na naleśnik pulchny na złoty brąz wysmażony
Panu zanosząc za hojne dary modlitwy wdzięczne
Pytał do którego momentu duże jest smaczne i piękne

Rankiem jest różnie.
Czasem wyrywam sobie włosy z brwi,
Żeby obudzić się do życia.
Na szczęście mam takie białe,
Ponad normę wyrastające,
Że w sumie przy okazji
Pielęgnuję twarz,
Jak ogrodnik co pieli grządki
Wyrywając lebiody.

Codziennie nawet dwa razy
Nawożę duszę kawą i czekoladą,
A wieczorem znowu doustnie
Zawiesina kakao.
W popiątki winem i whisky
Rozświetlam mroki pentagramu tygodnia.

A kiedy przychodzi kres i dobą jest lęk,
To wracam do tablicy Mendelejewa
Skurczonej w różowe i kremowe pigułki,
A potem chociaż trwam,
Nim znowu dzień jest dniem,
A noc namiętnością po księżyca
Gdzieś na zachodzie kres.

Kiedyś dzieci radziły się rodziców,
Dzisiaj fuczą - co was obchodzi moje życie?!
Kiedyś córki potrzebowały matek miłości,
Teraz mówią - w książkach piszą inaczej.
Kiedyś synowie pytali ojców
O życiową mądrość,
Dzisiaj krzyczą do nich - polskojęzyczne
Stacje radiowe i telewizyjne
Są alfą i omegą.
Broń boże nie Bóg, ojciec i teść.
Normalne to to nie jest i smutne jest,
Zwiastuje samotność przez długie
Starości noce i dni.
Przełykanie gorzkiej śliny,
Oblizywanie łez,
Nim przyjdzie wreszcie oczekiwany
Jeden jedyny gość.
Śmierć.