Opowiadania — fyrfle

Pozbierałem zmysłowe serca truskawek w naszym ogrodzie. Patrzę na was w tym koszyku, wszystkie jesteście takim pożądaniem dla zmysłów. Ogniście czerwone, jedynie tak pachnące, niepowtarzalnie smakujące. Dotyk was pragnie. Z ust słychać panegiryki strun głosowych, gruczołów ślinowych, przyśpieszonego tętna i krążenia krwi. Wszystkie na głębię słodyczy waszych wnętrz. Lecz ja wiem też i to, wzrokiem i szóstym zmysłem dostrzegam i czuję, że niektóre z was są już bardzo zmęczone. Przebrzmiewające. Przemijające [...]

Na początku było tak. Gdzieś w roku Anny i Dominii dwutysięcznym pan Józef posadził blisko zachodniej granicy ogrodu dziesięć tui. Tuje rok w rok pięknie przyrastały w górę i wszerz. Zbiegiem dekad stały się miejscem gniazdowania kosów,szpaków, pliszek górskich czy sikorek. W roku dwa tysiące szesnastym pan Józef postanowił rozszerzyć areał rabat kwiatowych w ogrodzie. Zaczął szpadlem skalpować glebę z trawiastej darni, którą wywoził do kompostownika. Szpadel natrafiał stale na nie do przebycia kamienisty opór. [...]

Jeszcze przez godzinę pili kawę, rozmawiali wesoło i z troską o różnych ludzkich radościach i problemach, bardzo dużo się śmiejąc i ciesząc spotkaniem. Potem sierżant Barbara z dwojgiem nazwisk połączonych myślnikiem powiedziała:

- Przygotowałaś?
- Tak, wszystko jest w firmowych reklamówkach obok ściany.
- Wiesz Eustachy, dożywiam i pomagam jak mogę bezdomnym znad stawu za krajówką. Pomożesz mi?
- Oczywiście.
Wzięli wielkie reklamówki wypełnione w menisk wypukły chlebem, suchymi wędlinami i przede wszystkim [...]

- Jak trafiłaś do Policji, że zacznę od standardowego pytania.
- Mówią żeś normalny jest, więc odpowiem, że mama jest radną miejską, tata organistą u samego świętego Wincentego, więc pozostaje mi tą wypowiedź skończyć pytaniem - ty jak trafiłeś do Policji?
- Bo szóstego kwietnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego roku ustawą przekwalifikowano mnie z milicjanta na policjanta. A do Milicji trafiłem już trochę temu. Byłem drwalem w latach siedemdziesiątych. Pod ich koniec na jakieś kolejne święto lasu lub [...]

Kiedyś już to opowiadanie napisałem i wysłałem Kazimierzowi. Kazimierz umarł i opowiadanie może gdzieś jest w czeluściach jego komputera, które to głębie nikt nie umie rozpakować ponoć, a ci co to umieją zrobić, to im chyba się nie chce. Napiszę jeszcze raz.

Był upalny lipcowy dzień. Sierżant sztabowy Eustachy Musorgski rozpoczął służbę w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych komendy rejonowej policji w mieście cwelonego byka albo kopulowanej jałówki. Wszystko działo się nad rzeką Odrą. Zatrzymanego dzisiaj [...]

Dostaliśmy zaproszenie do Bułgarii, do Warny od Jelenki i Władysława. To młodzi trzydziestoparoletni artyści bułgarscy, prowadzący w tym mieście wielką galerię sztuki. Postanowiliśmy uczcić to zaproszenie i pojechać do nich w jakiś szczególnie heppeningowy sposób. Myślałem o czerwonej białoruśce sąsiada, a Ty o sześćdziesiątce Twojego Brata. Kiedyś jeździłem z panem Gitesem na ciągniku i jego też bym upamiętnił, luzackiego traktorzystę RSP, w której stawiałem kroki mające mnie przysposobić do funkcji [...]

Odwróciła się znowu do okna po tym jak zrobiła trzy głębokie łyki herbaty. Nie wierzyła dyrektorowi. Człowiek tak bystry i inteligentny wiedział, że uczciwość w skali całego wydziału jest niemożliwą. Domyślała się, że dosięgły go macki zależności politycznych, klasowych, kastowych, czy towarzyskich. Kilka niezrozumiałych decyzji już wydał, ale dla niej one były bardzo oczywiste. Widziała jego kuriozalne działania, które wiedziała, że przyniosą kolejne zawirowania. Trochę zmieszało ją to i zasmuciło, ale [...]

Wczoraj po południu nastąpiło popołudnie,co jak zwykle zakończyło się tym, że w umiłowanym i tęsknionym oczekiwaniu powróciłaś z pracy przez tą bramę na oścież otwartą zapraszającą do Królestwa szczęścia, wiary, miłości, przyrody i zapachu kwitnącego głogu, bo kwitnie i wonią niesamowitą przywołuje lilak przed bramą, dając tło dla braci mniejszych i sióstr flory naszej umiłowanej: stokrotkom, ostrożeniom, trzemlinom, czy obficie teraz kwitnącym orlikom i majom. Wracasz i wreszcie wtulam się ustami [...]

Tworząc kolejne misterne zdania, przy tym logiczne i do bólu merytoryczne, dobrnęła do godziny piętnastej, czyli do momentu w którym normalnie kończy swoje urzędowanie, ale dzisiaj jej czas pracy wynosił dziesięć godzin. Dwie godziny dodatkowe raz w tygodniu dla ewentualnych różnych ludzi, którzy tak jak ona pracują od siódmej do piętnastej. Przerwała pisanie i twórcze urzędnicze myślenie. Poszła do łazienki. Wysikała się,umyła ręce, przemyła twarz, nabrała wody do czajnika, wreszcie z pietyzmem i namaszczeniem [...]

Znowu zwróciła oczy w kierunku ekranu monitora. Próbowała ogarnąć aktualny wątek pisanej decyzji. Petenci bardzo utrudniają proces stanowionego prawa. Wstała więc i kolejny raz tej szychty podeszła do okna, aby nadać myślą celności przez obrazy malowane i serwowane tego dnia przez bardzo zmienną pogodę. Aura za oknem wyglądała teraz jak ciepłe lato. Na wschodzie niebo było błękitne i zupełnie bezchmurne. Słońce świeciło całą powierzchnią rozognionej kuli. Południe było takie bardzo jasne, przepełnione [...]

Ładowała siebie, a tym samym moc treści pisanych zdań podchodząc od czasu do czasu do okna i przyglądając się lutowej aurze. Ta była bardzo bardzo zmienną tego dnia, zupełnie nie podobną na przykład do treści normalnej kobiety. Akurat w tym momencie, a był późny ranek albo początek wczesnego popołudnia, za wielkim oknem jej gabinetu szalała ulewa popychana na północ wiejącym ponad sto kilometrów na godzinę wiatrem. Drobne gałęzie ponad stuletnich lip łamały się pod ciężarem wsiąkłej w nie wody i ostrym naporem [...]

Niezapominajki w kąpieli z jasności słonecznej, tej popołudniowej, nie za długo i nie za krótko przed magią zórz zachodu i zmierzchu, tam gdzieś tuż przed szczytem Skrzycznego. Nie wiedziałem, więc oczom moim nie wierzyłem, dlatego nie pomyślałem w pierwszej w chwili i jeszcze w następnych kilku. Dopiero, gdy powróciłem do siebie ze szczytów zachwytu, oniemienia, wzruszenia, to pojąłem czegom dostąpił. Oto niezabudka białolica pięcioskrzydła anielica czystości - jak nieliczny już gatunek kobiety i mężczyzny: ona [...]

Bardzo ucieszyła się kiedy w czasie zarazy rząd odwołał lekcję w szkołach i bardzo ucieszył się jej mąż. Zaraz oboje przystąpili do pisania programu umożliwiającego zdalne nauczanie nie czekając aż ministerstwo się zorganizuje. Cieszyli się bardzo, że będą razem w domu ze swoimi dziećmi i że jest okazja do opracowania nowych metod nauczania.Nie bali się o to, że przyczynią się do tego, że nauczyciele staną się niepotrzebni w wyniku ich programu. Wcześniej już rozmawiali, że taki czas może jak najbardziej [...]