Myśli — fyrfle

Jeden z najsmutniejszych paradoksów determinujących wciąż jednoznacznie życie rodzinne w Polsce - ukochana babcia naszych dzieci jest naszym największym wrogiem - teściową.

. Nasi rodzice popełniali błędy, ale z zasady (świadomie bądź nie) dawali skrzydła i kopa z gniazda, a dzisiaj patrzę jak nasze dzieci wychowują wnuki nasze z książek, pod ścisłą kontrolą lekarzy, nadzorem psychologów i pedagogów. Wybieram żywioł moich rodziców, który kosztował mnie biedę i depresję, ale jak ja umiem być teraz szczęśliwy i tworzyć szczęście, docenić to moje szczęście, które - i to jest najważniejsze w tym wszystkim - jest NASZYM szczęściem.

Kobieta, a zwłaszcza matka, wie i uczy dziewczęcia i chłopięta, że w usta wkładane są nie tylko słowa...

insp.Motylek96

Czasem tak przy pracy w ogrodzie lubię zebrać swoje myśli i poprosić je, aby ułożyły się w jakąś myśl przewodnią dla wsi, miasta, Polski i świata naszego powszedniego i wczoraj, czyli w czwartek rozgościły się w tym dniu przedzierzgnąwszy się ostatecznie w pomysł, aby w czwartek, gdzieś koło dziewiętnastej ludzie zaczęli się gremialnie kochać - kto z kim może i gdzie, z naciskiem oczywiście, aby w miarę możliwości związki były uregulowane. Tak więc syta kolacja o osiemnastej, a o dziewiętnastej godzina z godziną chociaż miłości cielesnej, w którą wkładamy całość duszy i serca oraz praktycznych umiejętności wynikłych z doświadczenia obcowania płciowego, czytania lektur oraz zaprzęgania do miłości fantazji. Potem kąpiel, nocne ludzi rozmowy, wino i lulu, albo poprosić o dokładkę.

W Mistrzu i Małgorzacie układ z Diabłem oznacza spokój i sprawiedliwość, ale o ten układ ich(Mistrza i Małgorzatę) poprosił sam Woland. Czy wszystko w drodze do piekła jest świadomym paktowaniem z Diabłem? Myślę, że do piekła, jak na krzesło elektryczne - często trafia się omyłkowo lub za winy, które są wolnością, ale kompletnie nie są złem, a często szczęściem swoim i szczęściem danym innym.

Insp.Motylek96

Ostatnich dni sierpnia słonecznik. Pochylony, zmierzwione wyschłe płatki kwiatów, które zatraciły złoty blask na rzecz majestatu, bagażu doświadczenia i kopalni zauroczenia w mądrości, melancholijnej zadumie i skupionej modlitwie, a jednak wszystko razem wigor i uśmiech. On wygląda jak ja, ale jaka słodycz w jego ziarnach i jaką ja jestem słodyczą! Różnica tylko taka, że jego ziarna mogą kosztować wszyscy - i ptaki niebieskie, myszy się wspinają, wcześniej miały go pszczoły, trzmiele i motyle, w ramionach trzymał go wiatr, pieścił deszcz, rosę spijały promienie słońca jemu z ust, a mnie ma tylko i wyłącznie Jedna.

Raczej twardo stąpam po ziemi, obserwując to co na pudelku i w portalach społecznościowych też, a w tych ostatnich choćby narzekanie na TVP Info. Tylko jak się wgłębić w politykę bardziej, to może oni nie mogą inaczej przedstawiać rzeczywistości, bo tak zwana totalna opozycja naprawdę zmierza do zniszczenia państwowości polskiej i ogromnego podziału Polaków na lepszych i gorszych, a więc skazanych z jednej strony na dobrobyt, a z drugiej strony na bycie niewolnikami tych lepszych i życiu polegającym na trwaniu o parach z ochłapów stołów ludzi dobrobytu.

Każda dziewczyna wstaje rano, patrzy w słońce, nie umiejąc jeszcze chwytać wiatru w żagle pozostaje w cool i w trendy, ale podświadomie czuje, że absolutnie nic jej to nie mówi którędy, a wtedy z pomocą przychodzi jej to, co tkwi w niej głęboko i mówi jej - w hierarchii słodyczy Olimp to mężczyzna.

Napisałaś, że modlitwa nie zmienia świata i pewnie podpierasz się fakultetem i jakąś nauką, a ja ci odpisuję, że mnie i mój świat odmieniła w zupełnie kogoś innego i coś innego. Nie wyliczę ci tego, nie podeprę się autorytetami i mądrością ksiąg naukowców. To się czuję, to się widzi w swoim życiu. Nawet nie chcę żebyś mnie zrozumiała, bo nie możesz mnie zrozumieć.

W świecie oczu mogących spojrzeć w drugie oczy, też po prostu kiełkuje szczęście i sięga nieba, a kiedy z niego zacznie czerpać, to życie ma sens, mądrość i jest spełnione, potem marzenia jakby ustępują pod naporem samo powołującego się życia, w kolejnych jego odsłonach, w niesamowitym dobru.

insp. Kati 75

Jedna z najcudniejszych tradycji, te spotkania i rozmowy, mimo rozłąki śmiercią, przy grobie , przy zapalonej świecy. Świat, człowieczeństwo, które powinno być wyssane właśnie z mlekiem matki, przekazane w nocnych Polaków rozmowach, w pogadance na lekcji wychowawczej już w pierwszej klasie szkoły podstawowej, a tym bardziej w ostatniej liceum. Wtedy żadne ciało nigdy nie będzie zimne i tysiąc lat od przejścia do duchowego istnienia. A czuć będziemy jego łzy szczęścia i wzruszenia spływające po wiecznie zarumienionych policzkach. Wtedy wręcz uszanujemy każdy krok po tej ziemi, bo stąpamy po nich, których prochy serdecznym kurzem na rzemieniach naszych sandałów, całować będą nam stopy tak wdzięczni za serdeczność dobrej pamięci.

Poranna niepewność, ale szybko prostujemy ścieżki szczęścia. Przecież budzimy się we dwoje w otoczeniu kwiatów i szybko do rozweselającej się kompani dołącza słońce ze swoją jasnością i ciepłem.