Nikt nie chce prawdy, choć prawda
Rodzi, tak pięknie nieletnich samobójców,
Więc pokażę ci tylko i opowiem zielony liść.

Nikt nie chce prawdy, a prawdą czasem szczęście,
Dwojga z ranami jeszcze niezabliźnionymi,
Brzmiącymi w swoim świadectwie,
Jakby byli idealnymi lub przynajmniej ona aniołem.
Dlatego pokażę Ci tylko ich stary smutek,
On czasem w nich jeszcze potrafi studzić krew,
Bo jak duchowa huba, grzybnia smutku, w pamięć wżarł się.

Nikt nie chce prawdy, która tyle dni ich radością jest.
Wolą smutek, bo nieszczęście, jak pierścionek zaręczynowy,
Młodych pięknych łączy w przyszłość,
Tak posępność tęskniącym obrożą samotności,
Goryczą - łączy im duszę w takie wczoraj lub nigdy -
Krąg wzajemnej szczególnej adoracji - byletrwanie.
Aż nawet po prostu przy nich zdechnie,
Zgryzotą ich przekarmiony pies.

A władza przecież pochodzi od Boga.
Prawo stanowione przez władzę -
Kiedy Duchem Świętym, kiedy tryumfem Złego?
Kiedy mam wybrać ten moment,
W którym dobro i sprawiedliwość
Mają, a nawet muszą być po mojej stronie?

Skąd mam wiedzieć, że muszę naprawdę muszę
Przekroczyć, żeby dostać, co pragnieniem moim?
Kiedy to moje tylko moim i niepotrzebnym nawet mi?
Kiedy mam iść do kościoła?
Kiedy nawet nie wyjść na ulicę?
Kiedy po prostu wziąć i swój krzyż nieść?

Jak wziąć, żeby nie rozbić fundamentów?
Jak rozpoznać, w którym momencie chcę,
To śmierć, choć krok do przodu?

Insp. kazanie księdza Sławomira Zadory

Śnig sypie, wiotr wieje, zima srogo.
I byno jak byno, co to kogo?
Patrzy bezdomny, lyzie corno nyndza.
Ni trzosu, a w trzosie pinindza.
Rozczuliła się bezdomnemu czacha.
Doł bezdomny cornej bidzie Maybacha.

Co to właściwie jest kochać Cię?
Pójść z radością z objęć Twoich
Schodami w dół do nieba kuchni
I zrobić Ci kanapki, nam herbatę.

Czekać w niedzielę na Twój rosół,
Jak czekamy na mszę i kazania
Księży w naszej parafii i Dominików z Łodzi,
Na rekolekcje księdza Studenskiego.

A w ten szczególny dzisiaj dzień,
Chcąc czy nie dostaliśmy wyjątkowy prezent.
Między czerwonymi jagodami krzewu kaliny
Pierwszą arię miłosną zaśpiewał kos.

Swojej wybrance zaśpiewał i nam,
Którzyśmy arią miłości nad ariami.
A z takich prostych nut i czynów nasz śpiew
Zwykłym codziennym służymy sobie i bliźnim.

Czy strofą wiersza może być bezdomność?
Może. Najbardziej płomienie ognisk.
Krocie ich widziałem nad stawami,
W lasach, pustostanach, w bunkrach.
Najbardziej grzał ten ogień w sercu księdza z Alberta.
I ten brawurowy! Jak poezja albo Ewangelia -
Taka nowa pieśń nad pieśniami Miłości -
Dzielnicowa Marta blondynka lat dwadzieścia pięć.
Wiedziała bardziej niż bezdomni, że zima.
Nie miała do niej pretensji o minus 25.
Szła do ludzi ze słowem, uśmiechem, herbatą i rumem.
Bezdomna jak każdy glina w sercach wyborców Barabasza.

Szczyrps Szhrups mój krok twój krok
Idziemy po zamarzniętym w lód deszczu
Siułf siułf siułf skrzydeł bażantów elektropop
Najważniejszą najprzyjemniejszą cisza wiatru
Nasza rozmowa że za miesiąc
Cały ten perkusyjny koncert stóp i lodu
Będzie szumem wezbranych roztopami potoków
Lamentem powodziowców
Śnieżne sine niebo będzie niebieskim dachem sceny
Na niej skowronek jak Maria Callas
I nie w tej arii z Filadelfii

Według wiersza "Moje Marzenie"
Florence Earle Coates

Cicha przestraszona modlitwa, tak bym to nazwał raczej.
W świadomości poczucia winy, że sobie zasłużyłem antyżyciem.
Bo chciałoby się przecież, choć ciśnie myśl - to niemożliwe.
To utkwiło, jak mości się kula między półkulami mózgu.
Boli raczej zawsze, tylko czasem boli dziesięć na dziesięć.
Może nawet skali brakuje, stąd też nie mogę przeskoczyć progu marzenia.
Nigdy chyba nie umiałem marzeń realnych, dlatego bojąc modlę.
Plącze się w tych [...]