I weszli w ciche Szymonowe progi,
By powrzucać w dusze Słowa Jehowy,
I wszedł z nimi Król Nieba purpurowy
Sercem, by grzesznym porozświetlać drogi.

I była ona – skryta w izby mroki,
I od niej płynął ciężki zdrój piżmowy,
I słońca błysnął jaspis karmelowy
Na piersiach pełnych jak jasne obłoki.

Ujrzawszy Króla, rzuciła uroki
Rozpusty w jego ócz jasnych orkany,
Bo zdał się jej kochankiem wyszukanym.

Lecz On, spojrzawszy, wzburzył w niej posoki
Wstydu i Słowem rzucił w nowe światy
Duszę Magdaleny, ciała rwąc kraty.

Leżę - przepełniona grzechu brzemieniem,
Leżę - rozpleciona na trawie krzyżem
I uciec pragnę w jakąś bladą ciszę,
Gdzie nikt już nie ciśnie we mnie kamieniem.

Do piersi przyciskam loków czerwienie,
Do piersi białych jak ta Nieba wstęga,
Której poświetl w głębiny serca sięga -
Przez palce czuję mdłe jego drżenie.

Ta rozkosz zniewala anielską trwogą,
Ta rozkosz, jakby z ust Niebieskich wzięta
Wyrywa z duszy ciemnych grzechów pęta,

Paląc je we mnie z żarliwością srogą!
Lecz nie widzę, Kto pieści duszę, ciało,
Kto mnie w swoje progi przyzywa - całą...

Nie jesteśmy stąd
a musimy tutaj żyć.
Znamy każdy ciemny kąt,
aby siebie ciągle kryć.

To nie stąd jesteśmy my!
Tak nie może być,
by marzenia zmieniać w łzy,
wiecznie czuwać - i nie śnić.

My nie jesteśmy stąd -
Zostawmy ich, żyje się raz.
Gdzieś znajdziemy ląd,
Ale chodź!... mija czas.

Nic mnie dziś nie cieszy dłużej niż na chwilę -
Choć niebo wygrywa słoneczne harmonie,
Choć jasny powój dźwięku przy chmur oponie
Skrzy się i wytęża - głowę w ziemię chylę.

Znów tam, jakby cichaczem, białe motyle
Wypijają kwiatów buzujące wonie
Pieszcząc się - ona tańczy, on sfruwa do niej -
Przyziemna to feeria - a szczęścia aż tyle.

Tyle! Tak wiele... W strumyku płynie wody
Melodia, zaklęta w ciepłym lazurycie -
Dwie stare olchy, wtulone, swoje życie

W jej toniach oglądają - życie swobody
Pełne, bo rosną zawsze, razem, przy sobie -
Kochać im wolno, a mnie - tęsknić po tobie!

tak to proza
uderz w stół a już
rwij szepty z ust i
spluń na piersi tłustymi wargami
drżyj zapamiętale
w posuwistym cwale
chuć zwarzona w krwi
i cześć

Chwile bezczasu płyną ołowiem z nieba,
Chwile, co zduszone swym niewyżaleniem
Skuwają rozkwitłe ogrody brzemieniem,
A tam słonecznych rozśpiewań potrzeba!

Chwile bezczasu ciągną burze niewygrane -
Żadnymi czerniami poszarpanej struny,
Otyłe przekleństwem i zatruciem dumy
Nie runą - przyklękną i usną spłakane.

Chwile bezczasu gubią trwałość - same
Jak szybko wznoszące się mury cyklopa
Piętrują rozpacze w piekielnych okopach,

A łzy im cierpko, ciągle cementują...
Łzy, co spójrz, do ciebie się ciągną i snują
I gubią swe żale o milczenia ścianę!

"Wybacz" - tak niewiele mi rzucono
Przez wieczną milczenia godzinę.
Sady tętniące jaśminem
Żagwią lodu spopielono.

"Wybacz..." - za krótkie to słowo
Za prześnione wspólnie raje,
Za cierpkie rozstaje
Ust nad wargą pąsową...

"Wybacz!" - nie! nie przebaczę
Sobie chwili, w której dałem
Wedrzeć się do sadu szałem,
Byś zasiała tam rozpacze!

Duszą się we mnie - nieśmiałej chłopczynie –
Która zlękniona zwykłego spojrzenia,
Wdzięki podobne dojrzałej malinie
Tulonej wiecznym łańcuchem westchnienia.

W gaju bezpańskich krzaków słodyczy
Pląsają kadzie z mgieł Agrypiny,
Gdzie krwawych kochanic pulsujący krzyczy
Pożar ekstazy popieląc maliny.

Pod murem betonu twarzy chłopięcej
Spoconym galopem tłucze się żądza -

I stlę się zanim na twej obcej ręce
Opadnie mdłych oczu iskra błądząca.

Znów mi przez łąki przechodzisz spacerem...
Nagimi stopy ozdabiasz bezdroża.
Te błonia - niegdyś smętne gołoborza -
Teraz pogankiem pachną i ajerem...

Nagle, gdy rzucisz niedbale spojrzenie,
Wnet coś wykwita, nowością dojrzewa
I w żyłach potoków śpiew się przelewa
W parze z raniuszki pogodnym kwileniem.

I idziesz... Pieszcząc się chmurą przy głowie,
Przy skroniach, i... znikasz w ciemnym parowie.
Żegnają cię łąki cichym ajerem...

I ja z nimi, za tobą, wzrok rozplatam:
Senny, niemocny z nocami się bratam,
Bo znów mi przez serce przejdziesz spacerem...

Ze wszystkich rzeczy, jakie sobie cenię
Dziś ciebie stawiam i sen, który spływa,
Bo biegnę w stronę, gdzie twoje spojrzenie
Nocy bezdenna, łaskawa ukrywa.

I zliczyć nie zdołam gwiazd pod stopami,
Które omijam smutkiem ociemniałe,
By sięgnąć najwyższej, iść jej śladami
A imię tej gwiazdy - wielkie, wspaniałe...

Nazywa się Miłość, ma twoje dłonie,
Lecz zaznać nie mogę ich ciepłego drżenia,
Bo sen, jak to sen, rządzi w nieboskłonie,
A tu jest przecież tak prawdziwa ziemia.

Rzucony na pastwę w ramiona tęsknoty,
Oddany bezwiednie jak turecka branka -
Skrępowania rozkosz niech trwa do poranka,
Niech pieszczą i trują zmysłowe oploty

Wspomnień o bluszczu palców - już mam w przesycie.
Leżę prześwidrowany echem tchnienia,
Pełen wycieńczenia i niedomówienia
Wrzący skonaniem patrzę - i zwę to życiem.

I pozamiatane. Nawet nie wstało słońce
A ty w lot. Nie zostajesz na śniadanie:
"W samochodzie śniadań się nie jada" -
Jeszcze w słodyczach z auta wysiadam,
Gorzko przeczuwam ostatnie spotkanie.

A ja tyle sobie wyobraziłem za słowo,
Za karuzelę gwiazd przez parujące szyby.
A czułem na pewno, że wszystko na niby.
Znów, i znów, w głowie sobie nazmyślałem.
Już rano. Został chaos. I pozamiatane.

Czym jest życie dwóch kropli na pustyni,
Które gnają do siebie spragnione,
Które mkną niby po jednej linii,
Które śnią sny niewyśnione
I giną w piaszczystej otchłani,
I zwą się tylko nami?

Znowu czyjeś imię pisane palcem na wodzie;
Lecz jak pięknie się trwali wpółdotykając!
Tylko woda mi szepce, już zamarzając,
Że zostałem na lodzie...

Uciekam, uciekam do domu przed świtem;
Jeszcze kawałek nocnego płótna
Jest mi przełęczą, prześwitem
Od grzechu do smutnego jutra...