przestałem używać ust
do wielkich namiętności
i małych słów.
używam ust do milczenia.

przestałem traktować oczy
jak gąbkę gdyż te kamienie
zasługują na to by być
bardziej szlachetne.

przestałem mieć serce
za patrona nieprzespanych nocy
w końcu każdy organ musi odpocząć
by służyć i upadać
Tobie na nowo.

Mojej babci odchodziło się lżej,
Ponieważ nie wiedziała, że istnieję.

By ją zobaczyć, zwlekałem
O jedno życie za długo.
Teraz zapłakałem nad
Babcią, której nie poznałem,
I nad własną opieszałością.

Nie kochałem jej, nie kochałem
Osoby, która nie kochała własnych dzieci.
Kochała alkohol.
Ale pragnąłem poznać tę osobę, która
Żyła jedynie w legendach i dziś właśnie
Przeszła do przeszłości,
Ale już naprawdę.

Mojej babci odchodziło się lżej
I zostawiła mnie samego z kamieniem
Żalu.

idź do mnie każdego dnia
biegnij za mną myślami
a jeśli trzeba to skradaj
mi serce garściami

nie gub śladu nie trać
nadziei na żadne z marzeń
goń co twoje dwojgiem sił
zdobędziemy to co nasze

bo pędzę do ciebie
przez labirynt czarnych godzin
widząc czyste słońce jutra
które w tobie dzisiaj wschodzi

spróbuj mi wybaczyć
twoje oczy nie są już
gromem z jasnego nieba
nie zasycha ślina
kiedy łagodnie zerkasz

i nie jestem oczarowanym
chłopczykiem z bajecznej krainy
któremu sen się wymarzył na jawie

spróbuj zrozumieć
spojrzałem dalej i pokochałem
w tobie człowieka

Czekam na Ciebie. Dzień się zdaje
Ciemnym, rozwleczonym borem,
A ja wciąż czekam na tę jasną porę,
By maj mi w końcu zajaśniał majem...

I czekam -- słońce nie wstaje...
Aż ciężkim, parnym wieczorem
Dotknęły mnie wilgotne dłonie,
Niestety, nie twoje!... czekałem...

Tyle dni... Za co i po co mnie więzisz
W tym poczerniałym, zamszonym klasztorze
Tęsknoty, bym we włosiennej uprzęży
Pędził życie wśród zimnych murów... Boże!

Czy mam, niczym młoda, liliowa brzoza,
Rzucić się krzyżem do Twych stóp niebieskich,
Zanim strawi duszy namiętny pożar
I w czarny, smutny pył mam się spopielić?

Nie dość różańców wyplotłem z mych oczu?
Czyś nie przesycon modlitwami chwały
Do (i dla) człowieka, Ty - człowieczy Bogu
Milczący, srogi i tak nierozumny,

Że miast w ramiona, wpędzasz mnie do trumny?...

poczekam
na drugiej stronie rzeki
potrzebuję tylko
zamknąć oczy
wziąć głęboki oddech
czuć zimno znad wód
przejście najtrudniejsze
bez powrotu
bez pewności
czy jest drugi brzeg

daj mi wreszcie spokój
chcę przespanych nocy
mniej nerwów za dnia

odchodzę od zmysłów
donikąd gubię się
bo Ty mnie gubisz

daj mi spokój
daj siebie
nim samotnie
oszaleję

Żeś przy mnie był, gdy brakło nadziei,
Żeś śmiał się z mojej głupoty
I oddalał ode mnie tęsknoty,
I wyrywał ze smutków kniei.

Żeś płakał mi na ramieniu.
Żegnając się krzyżem z życiem,
Żeś słomiane nadzieje obracał w spiże
I wątpił o naszym istnieniu.

Żeś przy mnie wytrwał przez te lata,
Kłócąc się i godząc tyle razy,
Żeś długo nie chował urazy

I szybko wracał do mojego świata,
A nie wpuszczałem weń wielu
Lecz ciebie zawsze - mój przyjacielu!

Wiersz dedykowany mojemu sąsiadowi i przyjacielowi, którego znam od 19 lat.

Wiruje świat, utkany z krynoliny,
Huczą parnymi nocami reduty,
Szczęśliwie płyną uśmiechy, minuty,
Płyną pocałunki na dłoniach delfiny.

A pod Wersalem, lud w szale maligny
Lży i grozi, nienawiścią zepsuty,
Chcąc na własność życia serwituty,
I pragnąc głowy uroczej dziewczyny.

A ona, jakby w prześnionym gawocie
Tańczy w Ludwikowych ramion oplocie,
Choć policzone królewskie godziny

I wyznaczony dzień śmierci jej dzieci...
I jak piękny sen bajkowy uleci,
Tragicznie, życie Marii Antoniny.

Patrzę w odmęty morskich przestrzeni -
W ciemne lazury szeroko rozlane
I widzę błyski słońca szczęściem pijane.

Nie lękam się niebieskich bezdeni -
Czuję się bezpiecznie
I czuję, jakbym mieszkał tam wiecznie.

I czuję, że mógłbym utonąć w przezroczu
Morza zaklętego w głębi twoich oczu.

Tak cicho zasnęła, choć po oknach puka
Pierwsza rozbielona gałązka jaśminu,
Malwy przystrojone w rubiny karminu
I młode motyle, roztańczone w rutach.

Już zasnęła, głupia, nieświadoma świata,
Niewidoma na jasne chmury, nieczuła
Na ramiona słońca. Blada, jakby bibuła
Pościelona, leży na czarnych piernatach.

I pewnie już widzi piękniejsze krainy,
Do których odchodzą niechciane dziewczyny...
Lecz jej nie dogonisz, spóźniony kochanku,

Choć jest obok: piękna, zimna i otruta,
A na wargach zastyga ciepła cykuta,
Bo jej dałeś noc serca w życia poranku.

gorzkie rzeczy szkodzą na noc
wywołując ból
niestrawność
gorzkie łzy

objadamy się nocą
nikt nie widzi
naszych słabości
karmimy się
wspomnieniami
zbyt łapczywie

by rano zwlec się
bez apetytu
na przyszłość

jestem czasami
najczęściej przeszłym
niedokonanym

żyje swoim trybem
przypuszczajacym
myślę, co mogłem zmienić

każdy z nas
ma własne zdanie
poszukajmy spójnika

nim odmienią nas
przez przypadki
czasy niechciane

Już się bielą wonną wyścieliły łąki,
Na perłach rosy melodię grają wiosny,
Lśni szmaragdem zieleni łuna od sosny,
Co poznała powitania i rozłąki.

Wystrzeliły dziewiczej jabłoni pąki,
Woń różu lejąc, jakby napój miłosny,
By rój motyli zwabić magią radosny,
Pozanęcać pszczoły i kosmate bąki.

I Ciebie przywołać pod sosnę, do sadu,
Byś dłońmi świeżymi szukała stokroci
W oceanie traw, który maj ci wyzłocił

I w głębiach ruty szukała Jego śladu...
Czy się nie zbłąkał między Twój ogród senny
Jego uśmiech majowy, dawny, promienny...