Pur­pu­rowej nie chcę szaty
I ołowiane­go berła.
Pragnę smolnej, sta­rej chaty,
- lśni dalece niby perła.

Wśród uścisków, mchów komnaty
Żaden uśmiech mi nie dnieje.
Jak roz­szar­pać złote kraty
Nim młodości chleb sczerstwieje?

"Książę - porzuć swe wygnanie: [...]

Wiatr żagle rozrywa na czarnej topieli -
Pioruny jak bicze w sen kładą drżenie.
Na martwych opokach płakanie syrenie
Złowrogo rozbrzmiewa - "Ją wzięli anieli...".

Wśród mgieł, bez busoli, odyjskie podróże -
Po jedne twe dłonie, a choćby spojrzenie...!
Potrącam w spienione wody zwątpienie -
Zaufam szalupie płynącej przez burze.

Śmierć rykiem falistym - trójzębem wygraża,
Biodrami morskimi w rytm kołysząca.
Już gwiazda cumuje na redzie błyszcząca,

Już odmęt mój wrogi jak jagnię zatrważa.
To ona jak żywa śpiewa przy kądzieli,
To mara pijana - "Ją wzięli anieli...".

Pognała przez skraj puszczy licha sarenka
- z wieczora straciwszy ślady polany.
Samotna, znużona, strapiona przyklęka
- przedziwnie wtulona w tren leśnej ściany.

Wołają i trwożą orfejskie hejnały
- pstre, rozhulane w księżycu mgławice.
Sabatnie peany druidów rozbrzmiały
- brokatna ścieżyna zawiodła racice.

Świt rosą maił w zielonej dolinie,
W piżmowych tiulach w dom cicho wraca.
I jeszcze przystała przy białej kalinie...

Głowę w las czarny stęskniona odwraca,
A pierś nagą pali jedyne pragnienie
- wrócić nocną bryzą po pierwsze omdlenie.

Pomknęła przez Lipce w cierniowej koronie
Pod jawor, gdzie Filon trze rozchucone ręce.
Ona - czyste, malinowe - niesie mu dłonie
- żal, hańbę i smutek dostanie w podzięce.

Na skrzydłach motylich jak dźwigać krzyż stalowy?
Od jadowitych ludzi takie miała wiano.
Choć w sercu ballady nuciła - okowy
Jej ciało zdobiły i włóka nędzne miano.

Splunęli wszyscy smołą w modre oczęta:
- i zgasły jak zapałka morzem okryta
- i znikła z morałów ta zła i przeklęta...

...i wdarła się jej dusza rozpaczą spowita
W ustronie mej wiary, uczucia, myślenia
I sam wygnańczym losem dopełnię istnienia.

Moja dusza mknie chmurą przejrzystego morza
- stęsknionym pragnieniem w nieznane ramiona.
Wabiona szeptem słońca, niby ranna zorza
Stubarwna, dniem dotknięta - opada zemdlona.

Moja dusza zna nocy - hetmanki przestrzenie
- strojna w płaszcz ciszy, w gwieździstej koronie,
Samotna królowa - wtulona w znużenie,
W blask księżycowy - wierne wyciąga dłonie.

Lecz wnet przenika - trucizna - obłok mój biały
Mieniąc go w dym gniewnej i zgubnej rozpaczy,
W takt burzy ciśnie gromy dym oszalały,

A każdy z nich krwią zbrodni biel duszy zaznaczy.
Cóż ma więc począć mych niebios pielgrzym stroskany,
Gdy zamiast złotych nadziei - marzeń kurhany?

W moim domu wszędzie wiszą sowie głowy:
- Tetmajery, Zawistowskie i Kasprowicze.
Z hydrą - nadzieją - uciętą do połowy
Jęczę "Evviva l'arte" i palę im znicze.

Przeklinam kalendarz, złe przekręcam zegary,
By falistym wspomnieniem brzeg mądry powitać.
Bo nie wierzę w nic - da wiarę ląd prastary
I niczym kwiat dzikiej róży zacznę rozkwitać.

Gorzkie padło ziarno na świeżą glebę duszy
I sam wiem dokąd pójdę - nic sił nie zagłuszy
Choć pamięć - grabarz sprytny - epitafia tłucze...

...wróć na groby! Melodią mgieł nocnych nauczę
Znużenia, co żarem nieznanym pierś wam pali
I głaz węgielny pchnę - byście z mogił wstali.

Czy słyszysz w mych słowach gorące naboje?
Trzeźwym, a pijane kołysze ich omdlenie.
Czy czujesz na ciele kamiennym - powoje?
Trupi dotyk - szronowe i zgubne skamlenie.

Poszarpmy sprzeczne dialogi! Utkane
Z lat tysięcy - równe marności minuty...
Zszyjmy spojrzenia i słowa poprzerywane!
Nim bezczynu czarnym jadem wnet będę przykuty...

Nie zasypią nas pobożne, ziemskie kamienie.
Z gwiazd znajomych lico zasnuje - odzienie
Tak samo, jak skrywa ikaryjskie marzenia.

Sen - krzywe ducha drzewo ku zgubieniu spienia.
Z tej potężnej nędzy - umysłu zabawki,
Pierwsze i ostatnie na twój obraz będą - drgawki.

Zasnuwa pomdlała otulina me granie -
Lodowy jęk zawisł w bezdennym kanionie
Czasu, który mgławicą twarzy twej ostanie
W pamięci skał - portret - zastygły ustronie.

Granitów strzelistych obojętne spojrzenia
Rozszarpują płomienisty oddech posłonka,
Co niewinny tragedii stanu położenia,
Bezbronny przed sznurem gór kruczego postronka.

Szkarłatny szmer siklawy przepołowi wżdy ryk
Ciszy, co limbę rozdarł, kędy rosła dumnie.
Drzazgę rozpaczy nurt ku morzu rozproszy -krzyk...

...los mały - wieczne Olimpu wygrały turnie.
I ma historia zmierzona kozicy skokiem
Zmiesza krwi gorycz ze słodkim potokiem.

Palcami przeplatam złote komet nici-
W los ciemny mkną szczęśliwi ślepcy wolności.
Tak blisko... daleko! Gdy przepaścią przebici
- nieboskłon unosi zwłoki ziemskiej próżności.

Wyśmiany... Któż śni o gwiazdach, gdy korzeń krwi trzyma?
Kto światło dnia odpycha dla złej wieczornicy?
Spacerem zemdlonym gnam - któż mgłę powstrzyma,
Co sinobrodą okala w półmartwicy?

I nurt skrzący nadejdzie, jak spocznę znużony
Wśród warkocza, któren dłonią niedosięgniony,
Wyśmiawszy śmiertelne oblicza i czyny marne

Zastygnę powabem tam, gdzie bezdenie czarne
Otchłanią pierzchnę od zwierzęcej rozpadliny
W granatem cieknące bajeczne doliny.

Na spokój duszy roz­niecam nieba gwieździs­te -
Każę so­bie wie­rzyć w jej ciała tak czys­te,
W za­mian pod plas­ty­kiem niebies­kiej bos­kości
Zrodzę smut­ny Ha­des, grzęza­wis­ko mroczności.

We mnie kochanków lochy mok­re mają leże -
Won­ność i pęd zmysłów kor­ci w ciem­ni zwierzę
We mnie zbo­ry, echa modłów, świętych syl­we­ty -
Pod ich ołtarze po­kut­ne rzu­cam mo­nety

Prze­law­szy krew w kryształy i czar­ne czasze
Poz­gra­biam wnet cienie as­ce­tyczne, ru­baszne
Nie znając ni ce­lu ni miej­sca ich stałości,

Znów bez­wied­nie po­gubię przeklęte słabości...
Roz­sieją się święci - roz­ple­wią bachu­sy
Pod tępym niebem - na dnie mag­mistej duszy.

Ka­zimie­rze Za­wis­tow­skiej
_________________________________________
Być może ktoś już czytał, wiersz z mojego starego
nieaktualnego konta.

Chciałbym tuląc pierś w tę czarną ziemię
Zamknąć w niej swe całe gorzkie istnienie.
I wsze pragnienia niechciane i smutki grzebiąc
Ciszą minąć... wśród grud brudu biel kolebiąc.

Niech dzwony i płacze nie tłuką w mę trumnę!
Gdyż przeźroczem cierpiałem i bezgłosem umrę.
Samotnią tuliłem najkrwawsze złe lice
Samotnią gnałem co tchu w perłowych łez mennice.

Nie żal mi ciała świeżości ni przyszłego stanu!
Dawno uczułem w ciemnicy bezdenność oceanu.
Zgnilizną wnętrze tchnie, już późno na ratunki,
Wsze członki me zbłąkane w kolejce na stratunki.

Zewsząd szkło osacza i tłukąc je kaleczę skórę
Więc po cóż skamlące minuty jak Syzyf toczyć pod górę?
Tu ziemia kochanka jedyna pragnie mej młodości,
W przestworach sennych toczą mnie jej wonności.