ten ból będzie zabierał cię powoli
dzień po dniu głucho sączyć się musi krew
do której przykładając jałowe wspomnienia
rozdrapiesz stare niezagojone rany

to uzależnia
i nie szukaj ukojenia bo nic ci go nie da
nie próbuj ramion nie kosztuj wina nie chwytaj dnia
bo pazurami chwyci cię ten ból który wyszarpie z głębi odrobiny pozorów szczęścia

zaszyty w bezpieczeństwie będziesz zaszczuty
a mając uśmiech serdeczny będziesz go nieść z przebitą piersią
czasem zapatrzysz się w niebo szukając niewidzialnej
i skłamiesz, że zachwycasz się prostotą świata

która w tobie runęła
post mortem
ukochanej

Moje odejście
wynikło z jasnych okoliczności istnienia.
Żelazne reguły końca nie przymknęły oczu,
kiedy zamykałam swoje.
Nie powinno dziwić, że oddałam serce,
mózg, wątrobę i dłonie na powrót naturze.
Nie czułam współcierpienia, nie obeszły mnie
twarze Niobe. Umierałam we własnej istocie.

Co przeżyłam, to moje.

Czy teraz jestem?
Czym teraz jestem?

Nie znajdziesz mnie, nie tymi oczyma.
Nie nosem. Ręce są ci zbędne. Nic nie usłyszysz.
Nie zasmakujesz jeszcze ścieżki,
po której kiedyś do mnie przyfruniesz.

Dziś dla twej wyobraźni zapadłam się pod ziemię
i żyć będziesz z tą świadomością,
póki śmierć nas nie połączy.

Wybudowałem dla nas dom,
w którym nie ma ścian.
Żadnych lęków nie skryję
w niewidocznej piwnicy.
Na strychu wyobrażonym
żadna skarga nie znajdzie zrozumienia.

Nie ma strychu i nie ma skarg.

Pod wielkim oceanem, na którym dryfują
culumbusy i cirrusy
pościeliłem. Wyrzuciłem
znajome jednoosobowe łóżko.

W tym domu jest jasno.
Zamiast ciemnych myśli kwitnie
twój uśmiech - źródło słoneczne
rzucające ciepły cień.

Wybudowałem w sobie dom
i nie ma w nim ścian,
które nas dzieliły. Dobrze mi,

Wolność.

Szkolny korytarz w końcu poznał twoje kroki.
Oczy kolegów odkryły z trudem twoją twarz,
A twarz miałaś wtedy piękną, czystą jak promień
Lata które dziś doceniam.

Dumnym wzrokiem odprowadzałem cię do klasy,
Zawistnym wzrokiem kąsały cię matki.

Zobaczcie alkoholiczkę -

Byłaś ślepa na świat, byłaś uśmiechem,
Jakby zamieszkało w tobie nieznane mi słońce.

Na sto dwadzieścia pięć wywiadówek
Nie było cię sto dwadzieścia cztery razy,
Dlatego tulę w pamięci tamtą ciebie

- Obecną we mnie z doskoku.

________________________________________
Bardzo osobisty wiersz o mojej matce.

Puchowe, pierzowe, poliestrowe.
Płakały pod nimi rzesze samotników.
Rodziły się w bólu i krwi nowe serca.
Towarzyszyły ostatnim oddechom,
jękom, cierpieniom, drgnieniom.

I nie mówią nic.

Wyprane, wykrochmalone, bezgrzeszne.
Bezpamiętnie milczą pod groźbą wielkiej kary.
Nie wydusisz z nich [...]

Muszę podlać kwiaty.
Muszę zabronić mrówkom podróży do cukru.
Muszę mieć dla ciebie zielone oczy.
Muszę nosić na karku głowę i ładną fryzurę.
Muszę zmieniać świat wbrew naturze.
Muszę wywabić plamę na honorze własnym.
Muszę wstać o piątej trzydzieści.
Muszę wierzyć słońcu, że też wstanie.
Muszę wskazywać palcem wskazującym.
Muszę pamiętać datę narodzin, których nie pamiętam.
Muszę wyrwać się z tłumu w kolejny tłum.
Muszę musieć, by miało to jeszcze sens.
Muszę kupić buty.
Muszę spaść z piedestału w ramiona.
Muszę mówić nadziei: „Matko”.
Muszę towarzyszyć końcu każdego świata.
Muszę wybaczać błędom, że istnieją.
Muszę zastąpić entropię symetrią.
Muszę oszukać własne wyobrażenia.
Muszę sprzedać skórę i kości.
Muszę utracić zdolność funkcji.
Muszę umrzeć po kolei
Na zawsze i nigdy – sam.

Tańczyła w iskier kolorowych pyle,
Czerwoną twarz kryjąc w błękitnych falbanach.
Spłonęły szybko skrzydła motyle,
Na których płynęła do niego pijana.

umarłam z miłości

przygniótł mnie bezmiar wyobrażeń
horyzont oczekiwań

bez echa runęły spiżowe wieże
na których miałam złapać pana Boga za nogi
wierząc w cokoły na których wyryłam:
„prawda” „wiara” „nadzieja”
wydrapałam je własnymi rękoma
wyrwałam je rzeczywistości
wyśmiała mnie w twarz

spłonęły mosty po których szłam do ludzi
szłam uśmiechać się i płakać
szłam śpiewać o dobru i udawać szczęśliwą
jestem na wyspie

umarłam z miłości
której nie miałam

zaklęto mnie w przedmiot
czy byłbym łyżką karmiącą głodne usta
szorowaną i chowaną po wszystkim
w głębinach szuflady

a może maleńkim grzebykiem
gładzącym jeszcze śpiące włosy
czy te rozwichrzone po ciężkiej podróży
skrywanym w kieszonce tuż przy piersi

gdyby jednak zaczarowano mnie w zdjęcie [...]

Serce może nagle zabić
bez ostrzeżenia i skrupułów.

Nie zna wówczas litości.
Nie pyta, czy żal tego życia.

Z zimną krwią
Pożegnać się na zawsze.

Potrafi zrobić to bezszelestnie,
Aż do granic zadziwienia.

Ofiary dobiera na oślep.
Działa zawsze w afekcie.

Serce może nagle zabić
I wtedy ginie.

Musiałem płynąć. Po prostu.
Nie byłem sobie sterem, żeglarzem.
Zieleń wody szumiała miłością
Strach wyciągał dłonie z głębiny
Nie mając nic z młodzieńczych marzeń.
Rozplótł ramiona przestwór siny.

Płynąłem w noc zimną jak słowo,
Które się rzuca na pożegnanie.
Gnałem w otchłań bezdennie lodową –
Coś blaskiem obiecały plejady
Biły o kadłub obłąkane fale
Lustro ucałował księżyc blady.

Bez szalupy, bez szans, bez opamiętania.

Płynąłem w Ciebie na oślep, na zawsze
Lecz twe serce – góra lodowa
Moje – statek właśnie,
Który w ocean ciężar żalu chowa.

Jesteśmy młodzi i już
nocami pieką nas zgrzybiałe oczy
bolą przeciążone połamane serca
usychają jak stare konary dłonie

Młodzi jesteśmy, tacy nowocześnie obrotni
I nie mamy czasu dla własnych marzeń
Ulatują wielkie banie z mydła
By roztrzaskać się o byle suchą gałąź

Łapiemy okazje, promocje i autobusy
Wiemy, co grafik podpowiada na jutro
Rozdeptujemy mrówki, stare kapsle, biedronki
Nie zrywamy kwiatów, które rosną teraz
Nic przecież nie widzimy

Młodzi jesteśmy i już
wiemy więcej niż wszystko
Błogosławiony ten, który mądrość spił z memów
Przeklęty, co umie myśleć sam

Jesteśmy młodzi i martwi
Jak przystało na modłę dzisiejszych czasów.

Za krótko mnie trzymasz, za krótko.
Jeszcze ręka od zimna boli i piecze.
Choć dawno przestałem być melodią smutną,
To nadal tłumię pragnienia człowiecze.

Czy potrzebuję igieł słońca – nie potrafię rzec.
Chyba usta mi ścisnął zwątpienia mróz.
Tak pragnę oślepły w twe ramiona wbiec
I nie umiem już.

Może częściej tę dłoń lodowatą tul.
Niczego wszak nie obiecuję…
Nieprędko odchodzi przyjaciel ból,
Który na co dzień po kątach się snuje.

Może pogasły wszystkie świece.
Może nie pragniesz niczego mi przyrzec?
A może zechcesz poczuć te ręce
Zwrócone ku tobie – jak w ciszę?

Tak blisko, że prawie całuje lustro wody
Słychać w nim głos,
głos,
głos...
Jak dzwon bije mu serce o białych płatkach
I czarnych myślach.
A obok tęcza rozlewa blaski i cienie
Padają z cyprysów na chłodne ramiona.

Tak blisko, jakby podsłuchiwał
O czym szepczą sąsiedzi za ścianą
Usta w usta i oko w oko
Z kłamstwem odlanym na rzecznym płótnie.

Ćmo, która przylgnęła do płomienia,
Kochanko, która przywarła do łona,
Chłopcze o duszy rzeźbionej z kamienia,
Wpatrzony - nie widzisz, że -
konasz?

Pachnie trawą, co w oddali dogasa,
Chłodem pachnie, co chwyta za szyję,
I dym wężykiem po niebie się wije
Cisza spacerem wędruje po lasach.

Jabłkami pachnie, rozpalanym piecem,
Zwożonym grabem i młodą dębiną.
Liście pod płotem jak powstańcy giną,
Choć dla nich nigdy nie zapłoną świece.

W starą czereśnię wplątane struny
Pieśń grają ciężkie z monotonii
Ostatni koral wypadł z rąk aronii,
Tocząc się w czarne głębiny zagonu.

Tak idzie pani – wielka, dostojna, dumna –
Kroczy, łzy wirującym liściem ociera,
Sinoobłoczna – na sioło spoziera,
Do snu układa głowę na gumnach…