bo już idziesz
bo tak trzeba
bo jutro wstaje dzień
ach nie wiesz nie wiesz
że nie przyjdzie do mnie sen

czemu zawsze odchodząc zamiast zostawiać
- zabierasz -
czemu jestem nagi przedtem i potem
wcześniej i później umieram

mówisz: nie przesadzaj jutro też jest jutro
ale bez przesady ta miłość
byłaby miłością smutną

życie musi mieć w sobie coś z wulkanów i burz
nie wierzę w ogród w którym nie ma
rozkwitających róż

człowiek musi się upić ich przesłodką wonią
zanim w czarnej nudzie
białym niebie po nas na wieki
zadzwonią

Ty
to tak dużo
te dwie litery mieszczą w sobie całe lata
tyle twarzy a ja biegnę przez trotuar
niezliczonych godzin i szukam słowa
i to wielkie T
jak tęsknota
i tortura

ja
to tak mało
dlaczego czuję tę miałkość
przecież ja to prawie Ty
te sama ilość liter w tej samej księdze
a jaka między nami granica
jaki mur na jednym wydechu każdej z tych sylab
i to małe j
jak małe jestestwo marne w swej potędze

jak szybko w przestrzeni nikną
choć chyba wymawiam krócej i ciszej sylabę której nie ujrzę
i nie usłyszę

my

Znam kobietę tak tanią, że można ją kupić,
Nie mając żadnych pieniędzy.
Wystarczy szczerość i garsteczka czasu,
Na co nie stać najmożniejszych.

I ona jest niczyja, bo nie umie sprzedać
Tej garstki duszy, choć może oddać ciało.
Mężczyźnie się wyda, że już ją posiadł.
Ach, jak mężczyzna wie jeszcze mało!

Lecz ciała nie odda, bo nie tą drogą
Co najdroższe czasem się zdobywa.
Choć inne kupisz i zapłacisz drogo,
Żadna nie będzie - jak ta - prawdziwa.

a kiedy przyjdzie mi odejść
kiedy ze słońcem się dobrym rozwiodę
przywitam niebo i pożegnam ptaki
i stanę bardzo nijaki
niech powędruję przez wszystkie granice
i światem choć raz się zachwycę
niech się zaśmieję szczerzej niż zwykle

bo jeśli naprawdę zniknę
w co nie wierzę choć to rzecz prosta
to mnie w sobie jeszcze pozostaw
może jakoś przetrwam może tak głupio nie minę
życie nie może trwać tylko godzinę

ten absurd się przecież nie godzi
nie po to człowiek się rodzi
by zostało po nim jakieś szeleszczące imię
rozbrzmiałe tylko godzinę

A kiedy się w końcu z ciebie obudzę
I wyjdę ze snu w tę jawę codzienną,
A kiedy wreszcie pozbawię się złudzeń,
Ile we mnie pozostanie ze mną?

Nie wiem, nie widzę siebie w tej roli,
Bo prędzej aktorstwem nazwę to trwanie,
Może pomyślę: "To przecież mniej boli",
Lecz ciągle to będzie tylko marne granie.

Z pozy do pozy, z gestu w gest wejdę,
Na pewno ludziom porozdaję słońca,
Lecz kiedy wreszcie maskę tę zdejmę
Nie poznam siebie dalej do końca.

Więc może mi lepiej tak śnić i nie wiedzieć,
Że obok się żyje zwyczajnie i zdrowo,
Może tak lepiej oddać ci siebie,
Choć nawet nie widzisz, że jestem tu obok.

Za oknem świat nie obłaskawia zielenią, odchodzi.
Drzewa stoją bezlistne. Nic nie mówią w czarnym chłodzie.

Nie mówią, lecz zrozumiała jest ich mowa umarła.
Przerżnął niebo ostatni błysk. Na korze krwisty szkarłat.

Jakiś mężczyzna krzyknął, kobieta mokrą gubi chustkę.
Pobiegli w lewo, w prawo. W tę samą, zimną, czarną pustkę.

Zabrakło powietrza. Świat zachwiał się w swym sensie, w bycie.
Za oknem, od wewnątrz, coś umarło. Życie.

Uwaga, uwaga!
Deszcz na mnie pada
I liść nad głową szeleści
Jesienne opowieści.

Szarzeją ostatnie blade promienie,
Tylko dzieci się cieszą z tej pluchy,
Ach, jak się w pani kołysze marzenie
O panu z sercem, jak ten liść, suchym.

Jak pani się z latem rozejść nie może, [...]

dałaś mi to we krwi
moja święta matko
która nigdy nie byłaś świętą
dałaś mi to w krwi etylowej
więc bądź przeklętą

i umiłowaną
bądź mi którą byłaś i nie byłaś
przebaczenie ci niosę i jeszcze garstkę żalu
czym byłabyś gdybyś nas nie urodziła

będę szedł mając cień twój za sobą
choć dziś już nie rzucasz cienia
będziesz szła we mnie będziesz szła swą drogą
choć dzisiaj ciebie tu już nie ma

czy mnie przeklęłaś czy mnie wyznaczyłaś
nie wiem nie wiem odeszłaś bez słów
czy gdybyś się nie narodziła
byłbym tym kim jestem tu

Śniło mi się, że byłeś u mnie po latach,
Wyszłam ci na powitanie, lecz już inaczej,
Nie byłam już modra, w makach i bławatach,
Nie miałam ust zaciętych w rozpaczy.

Lekko mi było, bo szłam z przebaczeniem,
Jakby mnie w sercu już nic nie paliło.
Po drodze długiej nie gubiłam siebie,
Jakby mnie ciebie w sobie nie było.

Nie wpadłam w ramiona, już bym nie śmiała, [...]

kiedy życie ma w sobie coś z ciszy
śmierć staje się muzyką

nie wsłuchuj się w syreni śpiew
melodia śmierci to rytm bezwiedny
ukołysze utuli uśpi
czujność zmysły zdolność czucia
zdolność uczucia
nie w taki tańczy się takt i śpiewa
nie tak się daje młodości upływać

nie usypiaj
jeszcze krzykniesz lecz nie pawim głosem
i zanucisz naiwną piosenkę sprzed lat
spod znaku wiary

Może, gdyby w moim domu było ciepło,
Nie szukałbym drew, by w sercu napalić,
Może, gdybym znał niebo, nie piekło,
Mógłbym siebie od żalu ocalić.

Nie dawałbym serca byle gdzie i komu,
Przed samym sobą chyliłbym czoła,
Miałbym potęgę i jasność ogromu,
A nie zaś imię brudnego anioła.

Nie patrzyłbym w niebo bez wiary,
Nie byłbym kościołem, w którym nie ma Boga,
Bałbym się zbrodni, winy i kary,
Prostsza byłaby ta długa droga.

Na imię masz wieczność, wieczność przeklęta
I nie mogę cię wydrzeć z serca pamięci -
Jakby mnie ciężar z otchłani opętał,
Jakby mnie wszyscy opuścili święci.

Biegnę myślami w strony modre, błogie,
Wierząc, że zaraz je w uścisk pochwycę -
Ty z czarnej przeszłości zachodzisz mi drogę,
Głuchnę, milczę, krzyczę, nie słyszę, nie widzę.

Zawsze gdzieś kluczysz na końcu języka,
Ktoś twoim głosem zabrzmi, ktoś spojrzy jak ty,
Gdzieś między palcami wiecznie umykasz,
Pierzchasz zawzięcie jak najprawdziwsze sny.

Więc zmlicz albo przemów, zostań lub odejdź,
Przepadnij, niech zapomnę, że zrodził cię Bóg -
Chcę jeszcze raz wierzyć, że serce mam młode,
Że mogę z kimś pobiec w tę najlepszą z dróg.

Wrze jeszcze we mnie młodość
I kipi wszystkim lepkim i gorącym,
Jeszcze mnie niosą fale w czarną nicość,
Jeszcze mogę spojrzeć w oczy słońcu.

Drzemią we mnie czerwone wulkany,
Są we mnie groźne na przestrzał burze,
Wiosną jeszcze jestem pijany,
Spijam obietnice gorących strużek.

Wierzę głupstwom naprawdę,
A prawdom nie dowierzam,
Serce na wskroś mam światu otwarte,
Jest we mnie dusza młodzieńcza i świeża.

Wierzę w człowieka i piękne marzenia,
Chcę świat sobie rzucić do stóp,
Choć brak mi czasem wytchnienia,
Nie zejdę z wyznaczonych dróg.

Niech mnie tylko nie spali tęsknota,
Niech mnie nie zamknie szarość świata,
A będę wiosną, a latem się omotam
I latem przepędzę nadchodzące lata.

W uśmiechach ludzi, straconych złudzeniach,
Spłowiałych płaszczach, na wyblakłych zdjęciach,
Porzuconych tuż za rogiem marzeniach,
Szybkich pocałunkach, obcych objęciach.

W kłamstwach i prawdach, niebie i piekle,
Czarnej ulicy i w morzach białych łąk,
W zapamiętaniu, bezwiednie, zaciekle -
W sobie, obok siebie i najdalej stąd.

Gdzie zostawiłem, w którym dniu zgubiłem,
W czyjej pamięci i - czy - ocalono?
Pod jakim słowem dziś, teraz się kryję -

Nie wiem, gdzie jestem tak do końca sobą.
Więc, czy naprawdę, czy na pewno jestem,
Czymś więcej niż echem, cieniem, gestem?

Więc nigdy nie przyjdziesz.

Czy więzi cię piekło, czy w niebie szczęśliwa
Zapomniałaś o niebie, które tu zostało?
Czy może w innym ciele cieszysz oczy
Rodziców, dziadków, córką będąc matką?
A może jesteś już wolnym ptakiem,
Może byle koniczyną przy szosie,
Którą rozdeptałem w myślach idąc do Ciebie?
Snów mi odmawiasz, snu jednego,
Choć ja odmawiam twoje imię
Przez wszystkie przypadki
Zdarzeń, w których zamieszkałaś.
Zmieniłaś więc mieszkanie,
A ja wśród ścian nasłuchuję kroków,
Bo już głos Twój zapominam.

Po prostu nie wrócisz.