Wczesnym rankiem obudziło ją wycie psów na dworze a także hałas rozpoczynającego dzionek miasta. Anelle nie poddała się tej zaczarowanej różdżce i zdecydowała się pospać dalej przyzwoicie. Na minutkę rozchyliła swe powieki. Raz mrugnęła, spojrzała na otaczający ją gabinet i jej oczy na nowo ukoiły się w niebiańskim półśnie. Śniła o rzeczach mało ważnych, wprawdzie ważniejszych, aniżeli zwyczajne głupstwa.
Rozlegała się godzina ósma. Oczy Anelle dalej nie wyrażały chęci wobec rozwarcia powiek, jednakże rozum dyktował jej, aby poderwała się z kanapy i przyjęła z otwartymi ramionami nowy dzień. W tym roku czekała ją podróż do Francji, a konkretniej do Langwedocji. Nie była tam jeszcze nigdy, pomimo swojej słabości do globtroterstwa. Anelle z zawodu była fotografem. Bardzo pasjonowały ją fotografie dzikich [...]

Znalazłam się w wiosce i mogłam posłuchać dźwięku dzwonów. Słyszałam muczenie krów. Popatrzyłam w okno. To jakaś staruszka wyprowadzała krowy na pastwisko. Nad wioską przelatywały ptaki. Łączyły się w szerokie klucze i delikatnie trzepotały skrzydełkami. Za oknem zobaczyłam również rozciągające się wzgórza i doliny. Pomyślałam, że to piękne, że Bóg stworzył coś tak doskonałego jak Ziemię.

Nieopodal mnie stała kamienna studnia. Byłam spragniona, więc pokręciłam korbką. Położyłam wiadro na cembrowinie. Było dosyć ciężkie, więc zanosząc je do domu, ledwo zipałam. Nalałam wody do kubka i aż się uśmiechnęłam, czując słodkawy smak wody. Przecież od wieczora nie miałam nic w ustach. Odłożyłam kubek i poszłam na taras. Czekała tam już na mnie mama z cieplutką jajecznicą. Znów się uśmiechnęłam. I znów [...]

Po krętej ścieżce kroczę
I nie jestem mądra
Czasem tylko bywam
Zgubna

Następny dzień przeskoczę
I nie jestem dobra
Czasem tylko bywam
Nudna

We wszystkim palce moczę
I nie jestem miła
Czasem tylko bywam
Jak kiła

Ze ścieżki życia zboczę
I nie jestem wesoła
Czasem tylko bywam
Jak ta pszczoła

Skrzydełkami zatrzepoczę
I nie będę gąsienicą
Czasem tylko bywam
Jak motyl

Pofrunę i zachichoczę
Z twojego marnego żywota
I nie będę już człowiekiem
Czasem tylko będę
Piórkiem

A piórko pofrunie
A piórko pofrunie
Ku błękitnej łunie

I zniknę...

Jak człowiek chce, tak kroczy,
I nie wiadomo czym życie go zaskoczy,
Ani kto w tym palce moczy.

Ale jedno wiem -
do końca będzie rządził własnymi prawami
i zajmował się cudzymi sprawami.