Kiedy patrzysz na mnie jak dzisiaj,
Kiedy patrzysz tak na mnie z zmrużeniem
Chciała bym rozproszyć się
I dać wszystkim parzącą nadzieję
Chciała bym płomieniem być
Który każdy chłód rozpali
Dawać ciepło tym, których kochać przestali
Zapomnieli..
Lecz wybacz im świadomość tą, a raczej jej brak, nietaktu i porażki smak
Nie przestali - ONI nigdy nie kochali
Nikt nauczyć nie nauczy
Kiedy silnych wzorców brak
Niezależny poszukujesz więc wciąż szczęścia
By miłości poczuć smak

Rozstanie w zgodzie?
Czegoś takiego nie ma.
Nie istnieje system zgody w momencie bólu
Na pewno nie ze samym sobą.
A po co nazwę marzenia przypisywać czasowi teraźniejszemu skoro się nie zgadzają?
Tak jak my.
I to ostatnia 'zgoda' i podanie dłoni przeplecione resztką bólu i niedowierzania w przeszłość.
A teraźniejszość?
Skoro to ból i niezgoda to czemu wystawiamy dłonie w geście pojednania
Czyż nie jest to naszym wspólnym marzeniem i przyszłością..?

Wcisnęli Cię tam gdzie nie chciałam byś był.
Nikt nie zwracał uwagi,
że przed nami wiele wspólnych chwil.
Czy ktoś mówił, że zarwie się świat i coś pozbawi tchu?
Mnie?
Szkoda słów..
Ciebie mi nie szkoda
Czasami nawet Ci zazdroszczę pogody i dnia bez końca.
Tak, brakuje mi Ciebie bardziej niż słońca,
niż czegokolwiek

Pogoda chora i gęsta.
Namiętnie śledzę ją każdego dnia zza okna.
Witając poduszkę taką samą dawką emocji rozmawiam ze słoną rozpaczą,
Ale to nadal nie ja.
Mój cień
Każdy dzień
Niech się skończy ten sen.

Kiedy będziesz tu zostaw okno otwarte
na świat szeroko.
Nawet jak burza, nie przejmuj się.
Ktoś zawsze czuwa nad nami byśmy wciąż byli tacy sami.
I zostaw też mnie, choć tak bardzo chcę być przy Tobie.
Dziś wiem że jestem, mimo że świat uważa inaczej,
A Ty przy mnie.
Nie odchodź daleko..
Jestem twoją łodzią, a Ty moją rzeką.