Na morzu wspomnień
w fal pogoni
gdzie żagle porwane
a życie się topi
w tej fali morskiej
gdzie nie ma dna
i tylko Śmierć
zna każdego z nas...

Gładkość po której
Błądzisz
Dotykiem ust swoich
Nie-twoich
Złudzeń
Że będzie gdy
Zerwiesz
Zasłony
Że ta sama
Zostanie w swym byciu
Nie-twoja
Wzięta przez chęć
Żądzę
Nie będzie
Gdy miłość
Zamilknie
Gdy zamkniesz jej usta
Siłą palców
Wdzierających się
Pod
Zasłonę
Niewinności

Człowiek idący we mgle
Przed światłem uciekający
Widział wszystko co złe-
Bezpowrotnie-umierający

Zostanie świeczka zapalona
I liście na przekopanej ziemi
I droga od wieków nie zmieniona
Podróż do krainy cieni

Pustka w sercu nie zniknie
Lecz niedługo zniknie to serce
Gdy człowiek od widoku świata odwyknie
I na cmentarzu zapełni się miejsce

I zapomni świat o grobie bezimiennym
O człowieku kiedyś przez niego kochanym
Tylko w ciemnościach tych niezmiennych
Polny kwiat na grobie zapomnianym

Ludzie patrzą na Ciebie przez pryzmat nie-Twoich zachowań...
Lecz nie przejmuj się załamaniem światła, stań się tęczą po drugiej stronie...