Mogłabym całymi dniami wpatrywać się w Twoje oczy. Późniejszymi wieczorami codziennie podawać Ci pilota, kapcie, piwo. Mógłbyś nieustannie wypatrywać mnie w oknie, myśląc kiedy powrócę i będę Twoja. Moglibyśmy być szczęśliwy, bawiąc się w bogów, wzajemnie spełniając marzenia.
Mogłabym też mówić Ci ciągle, że wiara czyni cuda, a miłość przezwycięża wszystko. Mógłbyś zamykać mi oczy, bym nie patrzyła z przerażeniem, jak matka zabija matkę. Moglibyśmy bronić się wzajemnie i chronić przed nicością, idą w piękną przyszłość...
Wolę zamiast tego zgrywać zimną sukę, przechodząc obok Ciebie spojrzeć w drugą stronę. Wolisz natomiast siedzieć bezczynnie, widząc jak konam i spadam. Wolimy być dla siebie nikim, nie znaczyć nic, kochać z daleka.
Przyrzeknę, że będę dzielna. Przyrzekniesz, że będziesz dobry. Przyrzeknijmy być uczciwi w stosunku do tych uczyć, które każde z Nas skrywa w sobie, choć nie czuje zagrożenia.
Zapomnę o Tobie. Zapomnisz o mnie. Zapomnimy mijając się, spojrzeć sobie w oczy...

Siedziała na parapecie, wyglądając przez okno. Jej źrenice zwężały się z każdym mrugnięciem. Czuła, że niedługo jej smutek przerodzi się w rześki płacz. Spojrzała na zegarek, uświadamiając sobie, że już nikt nie przyjdzie, nie zadzwoni. Nienawidziła urodzin, szczególnie ze względu samotności. Lodówka ciągle burczała, telewizor grał cicho swoje melodie, a szaro-bury kot mruczał jej pod nogą. Nagle usłyszała dźwięk telefonu, znajoma melodyjka wywołała niepohamowany uśmiech. To on, to na pewno on. Ten chłopak, jedyny którego chciała dziś usłyszeć, rzuciła się w stronę aparatu, przy okazji potrącając kota i wylewając swoją zieloną herbatę.
-Słucham - rzekła radośnie w stronę słuchawki, lecz odpowiedziała jej martwa cisza.
- Halo - przecież to nie możliwe, to nie może być głuchy telefon.
- Natalia? Tu Emilia. Wszystkiego najlepszego. Chciałam tylko powiedzieć, że mimo tego, iż przeprowadziłam się bez słowa na drugi koniec świata, nadal Cię kocham i wiesz, że nadal jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Gdy dziś spojrzała na kalendarz, wiedziałam że muszę zadzwonić. Zdaje sobie sprawę, że nie chcesz ze mną rozmawiać.
-Chcę. Emilia nie wierzę.
- Kocham Cię.
Rozmawiały tak długo, jak za starych dawnych czasów. I Natalia cieszyła się, że to ona, a nie on. Nie ten chłopak, na którego czekała. Tak naprawdę chciała usłyszeć Emilię, tylko podświadomość płatała jej figle. Wiedziała, że nie umie żyć bez jej przyjaźni. Jedynej, prawdziwej, wiecznej.

* Małgorzacie ...

Widziałam Go. Czułam. Dotykałam. Wierzyłam, ze jest. Patrzyłam w Jego zielone oczy. Trzymał moją rękę. Ufałam mu. Wiedziałam, byłam świecie przekonana, że nie zniknie gdy zamknę oczy. Choć on i tak zdawał sobie sprawę z tego jak bardzo nienawidziłam mrugać. Traciłam Jego widok na tak długi czas. Przecież te urywki sekund bez niego to umyślne samobójstwo. Bardzo bolesne. Kiedy Jego oczy zamierają, ulecą z życiem i ja umieram. Kiedy on zamyka oczy, przecież świat się wali. Niebo spadam mi na głowę.

NIE MA GO.
Wykrzyczałam te słowa miliony razy, napisałam chyba wszędzie, a nadal nie umiem tego zrozumieć. Nie chcę, nie mogę, a co najważniejsze nie potrafię Jego decyzji pojąc, podejść do niej bezkrytycznie. Minęło tylko czasu, a ja wciąż po kilka dni unikam kontaktu z rzeczywistością, cofam się przed tym niesprawiedliwym światem natychmiast rozmyślając co byłoby gdyby on żył.
Leżę, patrzę w sufit i nie mam ochoty na nic prócz nucenia naszych piosenek, wszystkich trzech an zmianę, prócz Pezeta w słuchawkach..
Pragnę chwycić za telefon i odnaleźć w książce numer ukryty pod hasłem " Mój Aniołek" i z całej siły nacisnąć zieloną słuchawkę, zaśpiewać mu jak kiedyś "Tobie przed Bogiem obiecać, że nie opuszczę Cię". Usłyszeć krótkie "kocham Cię Emii" [...]