Nauczyła mnie jak kochać każdy kawałek świata.
Nauczyła jak doceniać to, co się ma.
Nauczyła wybaczać,
zapominać złe czyny innych,
kochać.
Była wyjątkowa.
Jedyna w swoim rodzaju.
Potrafiła sprawić, że na mojej twarzy pojawiał się uśmiech.
Przy Niej czułam się wyjątkowa.
Dzięki Niej wierzyłam w Boga,
w Jego istnienie,
dopóki mi Jej nie zabrał...

Bezduszna istoto, odejdź.
Pozwól mi się uwolnić od Ciebie.
Pozwól mi odejść.
Twoje szpony wbijające się w moją skórę.
Twój krzyk przenikający moje ciało.
Twój trujący jad dostający się do mojego wnętrza.
Twoje piętno, które wypalasz na mym sercu.
To wszystko tak boli, tak dręczy.
Jesteś kimś zupełnie innym niż kiedyś.
Jesteś bezlitosna, trująca, bezduszna.
Jesteś podła.
Najpierw kusisz, potem zabierasz.
I pytam się: Dlaczego?
Dlaczego jesteś tak okrutna?
O miłości moja, odjedź.

Gdzieś daleko, w Twojej wyobraźni, jest takie miejsce. Ciche. Spokojne. Pełne miłości, szczęścia. Bez problemów. Bez zmartwień. Uciekasz do niego. Zatracasz się w nim. Błogość. Stan pełnej doskonałości. To takie cudowne. To takie piękne. Niestety rzadko realne w prawdziwym życiu...