I ta chwila ulotna nieuniknionych momentów,

wije się po skroni jak łzy, których nie chcę widzieć.

Ciśnienie rozrywa moje żyły,
Wyszeptujesz mi do ucha ciszę.
Tak cudownie kołyszę twoje ''ja'',
przytulam myśli wszystkie.
Bez słowa krzyczysz-
nieme krzyki.
Gwiazdy takie blade jak policzki,
czerwone ścieżki krwi płyną po niebie.
Bezgrawitacyjne uspokojenie,
Bez ciężkiego oddechu.
Wszechświat złapał mnie za ręce,
ja taka bez pulsu zapominam o sobie.
Wrzucam swoją dumę do czarnej dziury.

Nie ma tu kwiatów,
nie ma ptaków,
zapachu wiosny ani smaku słodyczy.
Cisza głaszcze serce a ciemność tak przerażająca jest
perwersyjna.
Nie zamykam czarnych powiek,
oczy przestały błyszczeć a ja nagle przestałam istnieć.

więdnę niczym kwiat.
Tak trudno mi siebie zrozumieć.
wodą twoje ''ja''

oczyma cię rozbieram
wyrwij ze mnie te chwile,
dziwne fatum.
Korzę się przed tobą.

pożądam cię fizycznie,
tak bardzo psychicznie.
uzależniłam się,
po wczorajszej heroinie