W tej absurdalnej przestrzeni zwanej światem
krzyki ciszy nigdy nie ustaną.
Wojenne kwiaty wciąż ranione
dzisiaj nie wrócą do domu.
Niegodni najpiękniejszych darów życia
jak ptaki zostali uwięzieni,
brudząc pióra niewinną krwią innych.
A ona pamięta już tylko lustrzane odbicie.
A on chyba nie chce wiedzieć kim była.
Mawiała zawsze, że ktoś musi cierpieć,
lecz czemu nie byłaś to jeszcze Ty, madame?

Przepraszam za chwile, kiedy nie umiałam siedzieć cicho i przepraszam za momenty, gdy raniłam właśnie ciszą.