I znów przyszedł. Co dzień mam nadzieję, że jednak dziś ominie moje drzwi. Potem przychodzi wieczór. Praca skończona, czas zaczyna zwalniać coraz bardziej, a w mojej głowie dla odmiany myśli zaczynają już galopować. Zerkam na zmianę na wyłączony telewizor, mrugający komputer, pełną półkę książek i butelkę wina stojącą na stole. Za oknem pusta czarna noc rozświetlona tylko jedną latarnią nieśmiało zaglądającą akurat w moje okno. Jak na złość pogarsza mi tylko nastrój tym swoim optymistycznym światłem. Jakby wierzyła w tą jasność, którą świeci. Naiwna.
Dzwoni telefon. Z wielką niechęcią podnoszę słuchawkę. Znów muszę przywołać uśmiech na usta... Głos z drugiej strony jednak jest bezlitosny. Po kilku minutach rozmowy już słyszę kilka uwag na temat mojego "szczęścia". Znów mnie zawiódł ten [...]