zanim noc zabierze moje sny
i zacznie śpiewać ciszą
połóż na moim ramieniu
usta
wilgotne i ciepłe
jak letni deszcz
ten deszcz
którego smaku nigdy więcej nie poczuję

pocałunki pachną obietnicą

wiesz
one wsiąkają w skórę, kości
spływają po udach
pożądaniem
gorącym oddechem
mącą ciszę
czasami płaczą

Twoje pocałunki

od nich morze miało kolor nieba

dzisiaj pożegnałam swoją miłość

na powiekach drżących
tęsknotą spojrzenia
pocałunek złożyłam słodki
pieszcząc
już nie moje usta
blade początkiem zimy
z kropelkami rosy
po wczorajszym deszczu nadziei
i tęczą

wtedy jeszcze było lato...

ostatnim westchnieniem
drżącego serca
ogrzałam na drogę
myśli
wśród wichrów namiętności
zagubione szczęście

dzisiaj pożegnałam swoją miłość

Nie jestem aniołem
nie mam aureoli
i
skrzydeł
którymi mogłabym
osłonić Cię przed cierpieniem

czasu

mam tylko dwie ręce
często zimne
i bezsenne noce

Dzisiaj płakałam
tak dawno nie czułam Twojego dotyku

ubrałam się
w smutek
odeszłam

czekam cierpliwie

Rozbierzesz mnie powoli
delikatnie
stanę przed Tobą
naga
znów będę sobą

Zawsze,
kiedy jestem na granicy
między Tobą a niebem,
rozpływam się…

Łzy
jedna za drugą
odmierzają czas.

Składam ręce,
pragnę więcej
i Ciebie,
i nieba…

kiedy Cię poznałam
tak ładnie się do mnie uśmiechałeś…
na Twoich ustach
błąkały się iskierki rozbawienia
na Twoich ustach
czaiły się cienie zaproszenia
na Twoich ustach
zostawiłam swój ślad…

moje myśli…
anioły o kobiecych twarzach
pochylone nad sobą
obejmują
macierzyńskim gestem własne przeznaczenie
marzą o niemożliwym
w modlitwach niewypowiedzianych
prośby żebrzące
o kawałek tego, co własne
nie chcą się dzielić
jego ciałem
duszą
słowem - nawet tym…
biedne anioły o smutnych twarzach
marzą

Kobieta, która tęskni
ciało brzemienne bólem
otacza ramieniem
omywa starannie ze zwątpienia
karmi nadzieją
ubiera w marzenia

chce przetrwać
dlatego ćwiczy cierpliwość
tłumi gniew, że właśnie ona…
z uporem oddala żal [...]

Jeszcze wczoraj
Świat był uboższy o Twoje
Słowa
I akwarelkę
W kolorze złotego brązu
Malowaną dotknięciem serca

Jeszcze wczoraj
Świat był uboższy o Twój
Zachwyt
I ciepło
Które choć istniało, niepoznane
Nie grzało myśli moich

Jeszcze wczoraj
Świat był uboższy o nasze
Nigdy i być może…

Wyobraźnią tulę nowe marzenia…

Nieśmiało pieścisz
moje dłonie
w dużych rękach
wydają się bezbronne
zimne
ogrzewasz ciepłem policzka
tulisz do warg
smakujesz
Nieśmiało pieścisz moje dłonie
dotykiem
spojrzeniem
oddechem

w szklanym naczyniu
parzę esencję codzienności
chwile…
przypadkiem obijają się o przezroczystość
wirując
rozkładają bezradnie resztki martwej ciszy
zaklętej w spojrzeniu

Niekochane kobiety
chodzą pod rękę ze smutkiem
opuszczone głowy
chowają w ramiona
nieśmiało
wdychają
zapach miłości
unoszący się w ulicznych zaułkach
wstydliwie odwracają wzrok
od przelotnych pocałunków
kradną spojrzenia panom [...]

Nie, ja się nie pogubiłam
To tylko słowa
Nie mogą nabrać właściwego znaczenia
Błądzą
Na rozstajach domysłów
Wybierają źle
A myśli
Wciąż z przodu
Ciężko spadają w oczy

Może to lepiej
Że teraz patrzysz w niebieskie

Pod gasnącymi latarniami wiśni
Zrywałam
Pocałunki czerwone
Ustami rozgniatałam
Przeszłość
Z miąższu piersi
Sok kapał
Na uda rozchylone zielenią

Zabierz mnie w podróż
teraz
jestem gotowa
pokonać granice
wędrować z Tobą
i po Tobie
poznawać
zapachem
smakiem
dotykiem
każdy szczegół

Bardzo powoli
nie wolno się spieszyć
odnajdę siebie