Tak bardzo pragnę Cię śnić
Kiedy gorycz łez
Zabija słodycz wspomnienia

Więc przyjdź

Przecież ubrana w tęsknotę czekam
Maluję pod powiekami obraz Klimta
Na tafli łez złote chwile pocałunku
Którymi odmierzam czas
Od spojrzenia do dotyku
Od dotyku do świtu
Od świtu do końca świata

Więc przyjdź
Przecież ubrana w nadzieję czekam
Pisząc wiersz
W którym każda litera boli

Nie chcesz łez
Kiedy ostatnim dotykiem
Żegnamy naszą cielesność

Myślę wtedy
Może tak trzeba
Przecież to nie koniec
Zostaną wspomnienia
wpisane w czerń nocy
I pewność
Której nie jest potrzebne słowo kocham, żeby wiedzieć

Nie chcesz łez

Uśmiecham się
Układam wargi w żałosnym grymasie
Udając, że świat jest wciąż ten sam

Pamiętam tylko
Że była przytulona do praskiej uliczki
obcej i bezimiennej
na mapie mojego świata

Skradziona miastu
Na kilka westchnień
Przed zachodem słońca
Dała schronienie
Pocałunkom
O które prosiły nasze usta

Może kiedyś
Napiszę dla ciebie wiersz
Pachnący jaśminem
I nadzieją

Teraz nie pora

Pada deszcz
I świat jest mokry
Ulice toną
W powodzi słów

Tych bez znaczenia

Jeżeli miłość do ciebie jest grzechem
To grzeszę

Myślą
Ukrytą w zakamarkach pragnień
Która Ciałem się staje
Kiedy mówię
Kocham

Uczynkiem
Zrodzonym z pożądania [...]

Nie chcę zamykać oczu
na bezradność naszych dłoni
Bezskutecznie błądzących
Po krętych zakamarkach pragnień

Nie chcę myśleć
Że ból tęsknoty
Wystarczy ubrać w marzenia
Aby ciemność światłością się stała

Nie pozwalaj mi wierzyć
W niemożliwe
Kiedy umierają nasze światy
Stworzone ze spojrzenia i dotyku

Nic mów nic

Tylko sen potrafi dać chwilowe ukojenie

Przebierasz w palcach moje życie
Teraz już
Delikatne i kruche
Jak jesienny liść

Czas był dla mnie łaskawy

Zabrał tylko
Złoty kolor włosów
I soczystość skóry
W której zatracały się twoje pocałunki

Namiętność do świtu

Zostawił w zamian
Żal za grzechy

Te niepopełniane

Nasze morze
Przyszło do mnie w snach
Usta oddalone o kilometry lat
I ciepło, którego sercu brak
Dotykam Twoich myśli delikatnie jak łza....