Wszystko było już przygotowane. Sznur leżał na stoliku, tuż obok stało krzesło. Nie miałam już po co żyć, nie miałam dla kogo żyć. Zawsze budziłam się ze świadomością, że gdy już dojdę do szkoły, zaczną się codzienne katusze. Znów wróciłam posiniaczona, może nawet pokaleczona. Moja psychika była zbyt słaba, by to wytrzymać; strach owładną mną do tego stopnia, że bałam się komukolwiek powiedzieć o tych wszystkich zdarzeniach. Cały świat obrócił się przeciwko mnie i nawet sam Bóg nie chciał być dla mnie łaskaw, mimo moich wielokrotnych próśb i błagać. Straciłam wiarę we wszystko...
Usiadłam przy biurku, aby napisać list pożegnalny do mamy. Kochałam ją, nie chciałam, by cierpiała, a tak zapewne będzie. Na pewno mnie zrozumie, musi mnie zrozumieć.

Kochana [...]

Kochana mamo,
piszę to od serca,
bardzo Cię kocham,
zawsze o tym pamiętaj.
Jesteś dla mnie wszystkim,
całym moim światem.

Takie proste słowa,
proste, ale szczere.
Piszę to co czuję.
Piszę to, w co wierzę.

aut. Ze specjalną dedykacją dla mojej ukochanej mamy.