Gdy spotkałam się z osobą tak dla mnie ważną, gdy usłyszałam słowa... nie wiem, czy były one dobre, czy złe, dotyczyły tego, że moglibyśmy stworzyć związek, ale...

W całej rozmowie nie było nic złego, no i w końcu pojawił się TEN temat, trudny, jeden z tych, których nie darzę sympatią, bo zahaczający o Moje uczucia, a jednak tak bardzo oczekiwany przeze mnie, bo dotyczący już nie mnie, ale całej Naszej relacji. Wróciłam do domu w nastroju istnie rozbitym, nie wiedziałam co myśleć i czuć, wiedziałam jedynie, że mam ochotę się rozpłakać nie zważając na nic, a dziś, znów mam wrażenie, że człowiek którego kocham wymyka mi się z rąk, a ja nie jestem w stanie nic zrobić, choć tak bardzo chciałabym potrafić Go zatrzymać, a jednak nie jestem w stanie, jeśli On nie będzie wiedział czego chce lub stwierdzi, że to nie to czego szuka, będę musiała się pogodzić i już staram się uczyć w pełni akceptować wolność daną każdemu człowiekowi, wolność wyboru i szansę na szczęście. Niech odnajdzie Swoje szczęście, życzę Mu tego, niech kocha i będzie kochany.

Która to już noc, gdy moje ciało choć wyczerpane odmawia posłuszeństwa, gdy tak bardzo domaga się snu, ale nie jest w stanie przejść do tego drugiego wymiaru, z realnego świata do krainy wyobraźni i odpoczynku... Dawniej słowa "nie spać z miłości" byłyby dla mnie obce, teraz, teraz odczuwam jak to jest, tęsknota, dialogi, które odgrywają się w moim umyśle, analiza wszystkiego co już się wydarzyło i nadawanie temu znaczenia, balansowanie na granicy faktu i wyobrażeń, nie wiedząc co jest prawdą, a co złudzeniem, pragnienie, tak ogromne by był obok, chęć zobaczenia Go, powiedzenia tego wszystkiego co się czuje, jak bardzo serce cierpi gdy nie mam z Nim kontaktu, niepewność chwili obecnej, to wszystko tak przytłacza...

Ale gdybym miała znów wybór, uciec, czy być, nie zawahałabym się, odpowiedź jest oczywista: BYĆ! Nie żałuję żadnej chwili, nawet jeśli czasem coś boli, nie żałuję, bo jest to jedna z tych bezcennych znajomości, no i jeśli ma nigdy nic nie być, jeśli tak ma być, niech i tak będzie, jeśli ma boleć niech boli, a jeśli takich nocy ma być więcej, niech będą, mój wybór...

Dziś jest dzień, potencjalnie taki jak każdy inny, zwyczajny, niewyróżniający się z tłumu innych dni i przeżyć, a jednak, coś go odróżnia... To dzień z tabliczką "rozpacz", kiedy krzyczysz, a nikt Cię nie słyszy, a już na pewno nie Ci którzy powinni. Kiedyś... kiedyś myślałam, że spokojna rozmowa, wyjaśnienie sytuacji jest w stanie zmienić wszystko, dziś, dziś widzę, że nie zawsze, że pomimo prób, czasem gdy tak bardzo zależy nam na porozumieniu, na tym by się nie kłócić- druga osoba potrafi być tak zimna, tak zamknięta, niczym skała, odpycha Cię... Ale kochasz, pomimo wszystkich słów, które usłyszałeś, bo nie pozostaje Ci nic innego, jak wybaczyć i modlić się by było dobrze.

Ranić, nie powinno się ranić innych, a tym bardziej [...]

Tytuł powinien naprowadzać czytelnika na treść, ale jaki tytuł dać czemuś bezkształtnemu?

Lubię tu pisać, wyrażać siebie, mimo, że pewnie masa osób przechodzi obojętnie obok tego co dla mnie tak dużo znaczy, tu są moje uczucia, emocje, cząstka mojej duszy...

Teraz, mam mieszane uczucia, czuję złość z jakiegoś powodu, dobrze mi zresztą znanego, a jednak nie potrafię przed sobą przyznać, że tak jest. Eh, poddaję się, nawet nie umiem wyrazić tego co czuję, może nawet tego nie chcę, dziś gości u mnie ból, którego nie chcę, gdyż podważa moją wizję rzeczywistości, hmm, chyba jest ona dość zakłamana, jeśli tak jest? Czy jestem szczera wobec siebie? Czy potrafię dokonać rzeczy, w które wierzę? Czy potrafię, aby ktoś kto dla mnie coś znaczy stał mi się obcym, dla naszego wspólnego dobra?