Patrzę w górę
W górę, tam
Z góry patrzę na wszystko co mam

Widzę w dole
Was tam widzę
Nie, nie chcę, z nikogo nie szydzę

Uniosłeś mnie Ty
Tak, uniosłeś wysoko
Lecz nie podoba mi się, co widzi me oko

Was obserwuje wciąż
Obserwuje, lecz nie słyszy
Trwa wysoko, dumnie, ale w grobowej ciszy

Proszę, zdejmij mnie
Zdejmij, jak z barków brzemię
Nie chcę, nie potrafię już być człowiekiem niemym

Teraz stoję tu
Szczęśliwa, obok Ciebie stoję
Choć tak blisko zimnej ziemi - nie, już się o nic nie boję

Nie pytasz o świat,
Ni wytwór podobny jemu..
Ten, który odłogiem leży,
Ten mój, jedyny, cichy, osamotniony.

Toteż nie odpowiadam,
Ni opowiadam..

O mej zimie iskrzącej swe kły śnieżnobiałe
Na malinowe usta szepczące w kąciku
Pieśń starą, lecz znaczną
Dla istnienia tego, co nie żyje.

O mej wiośnie bzami pokrytej,
Gdzie łąkami, niczym muza wpatrzona w dzieło..
Dzieło stworzenia delikatności,
Myślą wonną dokładnie ziemię usyła.

O mym lecie z jesienią przecząco związanym,
W którym to zieleń lśni złotem,
A życia spacer promienisty
Zmienia wciąż oślepiające oblicze.

Nie pytaj o świat,
O mój świat zagmatwany.
Toteż nie odpowiem,
Ni opowiem..

Ah.. Znów ulga, niczym z serca kamień.

Szczęście jest jak ulotny oddech
Goryczą promienieje
Zła godzina mija
Wdech - wydech

Promienieję znów Tobą
Dzięki Tobie
Jak jasne słońce
Wśród szarości lasu

Sponiewierane knieje
Szeleszczą mi do ucha
Dziwy niebiańskie
O Twej osobie

Mówią, że chowasz noc
Pod płachtą uśmiehu
Mówią, że chadzasz boso
W gąszcz niezbadany

Nie wierzę im, choć nie widzę nic
Oślepiasz mnie
Wonią słów łagodnych
Wdech - wydech

Miłość to jest takie Coś..
Czego nie ma,
Co sprawia, że nie ma litości..
To tak, jakby budować dom
I palić wszystko wokół.

Miłość, to słuchanie pod drzwiami,
Czy to jej buty tak skrzypią?
I kiedy patrzysz, jak ona je,
Sam nie nie możesz przełknąć.

Kiedy nie zaśniesz spokojnie
Wiedząc, że jest smutna.
I kiedy stoicie pod drzewem,
A Ty marzysz, żeby się przewróciło..

Byś tylko mógł ochronić..