Przycupnę znów przy tym starym kominie, na tej starej pradziadkowej skrzyni,tuż obok szamotu.
Odsunę dekiel haczykiem tak jak Ty to zawsze robiłaś. Dorzucę drwa i zacznę nucić wojskowe piosenki.
Tak pięknie mimo Twych osiemdziesięciu -paru lat Babciu.
Ulepię kluski na parze i zacznę mówić, że znów schudłam i trzeba mnie dokarmić.
Nauczę się jak dziergać i robić serwetki Twoimi dłońmi.
Upnę włosy i pomoczę wodą, bo przecież nie lubię wystających kosmyków.
Zrobię mi herbaty, takiej najlepszej, w szklance z koszyczkiem i talerzykiem.
I to wszystko jeszcze zrobię tak jak Ty- Babciu robiłaś, kiedy ja Cię odwiedzałam.
Zawsze będę pełna wigoru i energii pomimo zmęczonego serca i bólu starości.
Ty zawsze miałaś 18 lat.
Do momentu kiedy odeszłaś.
Wtedy tylko odrobinę się postarzałaś, lecz ta ukochana zmarszczka była już ostatnią.
Zawsze będę tęsknić za tymi oczami, których nie będzie mi dane już ujrzeć.
Dziękuję,że mogłam Cię poznać i kocham Cię tak bardzo jak Ty kochałaś mnie.
Wiem, że i tak mnie pilnujesz, tylko jesteś trochę dalej niż zwykle.

Czas mija.
Ludzie rodzą się i umierają.
Prawo dżungli nadal obowiązuje.
Tylko Ty.
Przyszedłeś i jeszcze jesteś, i odejść nie chcesz.
Zapierasz mi dech w piersiach swoją obecnością przy mnie.
Każdego ranka mogę na Ciebie spojrzeć i wtedy mówisz mi, że chcesz być jeszcze bardziej niż wczoraj.
I kochasz, choć moje serce nadal w to trochę nie wierzy, że można aż tak kochać.
I samo kocha jak dziecko- szczęśliwe, że ma nowy dom bo stary spłonął w pożarze.
I nauczyłeś mnie tego, Ty, mój Aniele Stróżu.
Absurdem jest fakt, że przez całe moje życie byłeś tak blisko,
a połączył nas ból i cierpienie dusz.
Plątanina słów, myśli, nie-przypadków, gestów przypomniała mi, że życie może być piękne.
I jest, cholera jest! Jak nigdy wcześniej.
Czasem wydaje mi się, że wszyscy się na nas gapią jak na kosmitów, bo przecież jak można być tak zadowolonym z życia, to prawie niemożliwe.
Ale tylko we dwoje, czy fizycznie, czy myślami, lecz we dwoje.
W pojedynkę byłoby jak w pożarze.
Dla nas nie istnieje przeszkoda nie do przejścia.
Bierzesz mnie na plecy i razem ją przeskakujemy.
Razem.
Nie ważne gdzie.
Razem.
Już zawsze. bo bez Ciebie nie ma już mnie.

Po co nam mowa kiedy w szepcie odpowiedź?
Po co nam mądrość kiedy w głowie szaleństwo na miarę wariata?
Po co nam wzrok kiedy dotykiem rysujemy mapę świata?
Po co nam nam grzech kiedy w myślach spowiedź?
Po co nam czas kiedy w jednej dłoni mamy cały świat?
Po co nam oddech kiedy serce już nie nasze?
Po co wspomnienia skoro nic się nie kończy?
Po co ja skoro Ty jesteś we mnie?

Bo to co dla nas jest wulkanem niszczącym wszystko co spotka na swojej drodze, dla innych jest tylko dziecinną zabawką, nic nie znaczącą i nie wartą dłuższej uwagi.
Kiedy chcemy wyrazić siebie poprzez słowa, ktoś zakleja nam usta.
Kiedy próbujemy być światłem pośród ciemnej masy, ktoś ukrywa nas za kotarą.
Podczas gdy próbujemy stać się kimś, o kim warto będzie porozmawiać przy wieczornej herbacie, nagle ktoś nas ostro krytykuje, zrównuje do parteru, byleby tylko nie wychylić się zza rogu.
Dlaczego?
A dlatego, że ludzie boją się oryginalności. Wolą tkwić w martwej materii, wegetować i za samorozwój uznawać poznanie nowego artysty muzycznego czy ujrzenie nowych prac w galerii sztuki albo przeczytanie durnej książki sławnego pracza-mózgów.
Jesteśmy jak zaprogramowane maszyny, każda tak samo, tylko jeden cel- sukces, który pozwala tym wyżej być obrzydliwie bogatym a nam pozostawi niedosyt zmarnowanego życia.
"Człowiek człowiekowi wilkiem" coraz bardziej nabiera sensu....