Cierpię na przewlekłą bezsilność.
Chciałam tylko spełniać marzenia, żyć przykładnie jak Bóg nakazał.
Tym czasem marzenia nie spełniły się. Ani o milimetr nie przybliżyłam się do ideału. Czy to do końca moja wina? Czy zawiodłam siebie samą? Czy zawiedli mnie ludzie... Nie wiem. Przez nich na pewno upadłam.

Po co miałam kontemplować nad tym co by było gdybym podjęła inną decyzję. Co by nam przyniósł los? Czy bylibyśmy szczęśliwi? Czy nasza miłość przetrwałaby szarość dnia codziennego? Po co miałam zastanawiać się nad tym czym tak naprawdę jest miłość. Czy w ogóle jest. Po co miałam rozdrapywać wciąż jątrzące się rany. Wolałam uwierzyć że miłość to tylko iluzja, która przydarza się nielicznym, która w jednej sekundzie przenosi z bram raju do otchłani piekieł. Miłość jest ułudą, która niepostrzeżenie znikając boleśnie rani, miłość niszczy, przynosi cierpienie i oceany łez wylanych. Miłość jest okrutna...

Zawsze powtarzałeś że inteligentny człowiek stawiając tezę powinien ją uargumentować. Ty odszedłeś bez słowa, niespodziewanie, z dnia na dzień, między jednym a drugim pocałunkiem, pozostawiając po sobie bolesną pustkę.