ona wyciąga rękę
jak po okruszek chleba
a miłość?

choć mieści się w dłoniach
nie przychodzi przecież
do każdego

czasem musi wyrosnąć
jak ciasto pozostawione
na kamiennym piecu

w twoich oczach -
ląd

a ja wciąż szukam tratwy
by do niego dopłynąć

jesień przypomina mi o tobie
o tym jak gałęzie próbują utrzymać liście
a te chcąc szybciej dorosnąć
spadają

ty też spadłeś
z ósmego piętra

oni mówią:
popełnił samobójstwo
policzył do dziesięciu i skoczył [...]

ona nie kocha

rozmazana szminka nie znaczy nic więcej
niż ślad zostawiony na białym mankiecie

twarz ta sama
od lat surowe spojrzenie
i ciągła ocena
czy w lustrze widzi siebie
czy tylko odbicie

gdy się uśmiecha
widać sieci
zarzucone przez pająki

"strata czasu"
wpisana w zeszyt
zakreślona czerwonym flamastrem
kilkanaście razy

bo znów zaśnie sama

zgubione serce drży na chodniku
każdy omija je starannie
lub przechodzi na drugą stronę ulicy

boją się dotknąć
jakby miało tyfus lub inną chorobę

a ono tylko walczy o oddech
o odrobinę ciepła
o drugiego człowieka

tamtej dziewczyny już nie ma,
mówią. szukali jej sześć nocy
i pięć poranków.

zaspała powrót do domu.

a ona? próbuje tylko ożywić w sobie ogród.
na nowo wszumieć się w las.
wcisnąć między żebrami miłość.

wyrosnąć.

* insp. kati75

boga już nie ma
rozgrzeszył nas ze wszystkich win

i poszedł napić się kawy

a ty człowieku módl się i proś
o kawałek chleba

mamo

nie wiem czy dam radę
wstać jutro z łóżka

ubrać się
zjeść
zaparzyć kawę

to wszystko stało się takie
nieważne

rozbita szklanka
okrada siostry
z obecności

a ja?
nawet kota nie mam

mamo

nie chce mi się już
nawet oddychać

zdarza mi się zapomnieć
do ciebie zadzwonić
mamo
jakby od naszej ostatniej rozmowy
ledwie dzień minął

a to już miesiąc
drugi leci

w zegarze
tak szybko
przeskakują wskazówki

innym się to nie zdarza
wiem
przecież

ja tylko żyję tak jakoś
w pośpiechu
ciągle spóźniona
na ostatni tramwaj

skąd mogłam wiedzieć
że będziesz bardziej nieobecny
ode mnie

że zamiast odnaleźć
po raz kolejny
mnie zgubisz

w dwudziestometrowej
kawalerce
nie ma zbyt wielu kryjówek

a jednak potrafimy
nie wpadać na siebie
po prostu

wczoraj byłam jadwigą
i nie umarłam

dziś mam na imię baśka
i choć nie mam zbyt fajnego biustu
pokazuje życiu środkowy palec

możecie mnie wszyscy pocałować
(...)

mam milion imion
wcieleń

gdy zupełnie przypadkiem
przedziurawiam sobie palce

upuszczam krwi
myśląc że wylatuje ze mnie
ta zła

więc dobrze
i chcę więcej

dziś jestem jadwigą
i chciałabym już nic nie czuć

nie przypominać sobie
że byłeś powodem
dla którego chciało mi się żyć

a teraz jesteś powodem
przez który chcę umrzeć

mój tata umarł
gdy zaczynałam stawiać
pierwsze kroki

kiedy zaczynałam mówić
ttaa ttaa
mama miała łzy w oczach

ludzie wytykali nas palcami
i mówili że mama
jest morderczynią

patrzyli na nas dziwnie
gdy odsłaniała ramiona
pokryte tatuażami

nikt nie wiedział
że pod nimi skrywała blizny
że gdyby nie zabiła taty
pewnie dziś by nas już tu nie było

najgorsze są noce
kiedy ja zasypiam
w naszym łóżku

a ty w jej

jestem częścią
twojej pie*przonej rodzinki
gdy zasypiamy razem

ty u boku żony
i ja
zupełnie naga
w twoich myślach