Tam gdzieś istnieje dom, w którym żyje się w pełnym strachu. W którym drży się na sam dźwięk przelatującego samolotu. W którym zza oknem toczy się wojna. Jeżdżą czołgi. Maszerują żołnierze. Giną ludzie, niewinni ludzie, niewinne dzieci.
Dom, w którym chciałoby się zamknąć oczy i otworzyć je w bezpiecznym miejscu... Gdzie rano parzy się kawę i wysyła dzieci do szkoły. Gdzie w kuchni czuć zapach pieczonych jabłek i cynamonu.
Gdzie człowiek człowiekowi człowiekiem...

Internet nie zepsuł ludzi, dał tylko możliwość dojść do głosu idiotom.

Poezja nie lubi przymusu. Jest jak dmuchawiec - chce być niesiona przez wiatr, a nie przez dłonie, które pospiesznie szukają metafor.

W wielu domach już od kilku dni trwają przygotowania do Świąt. Począwszy od generalnych porządków, po pieczenie i ozdabianie pierniczków... I jakie to jest piękne, Moi Drodzy! Każdy z nas, ciągle powtarza, że w przyszłym roku sobie odpuści, że nie będzie szorować okien, że nie będzie lepić pierogów, ale kiedy przychodzi ten czas... Znów to robimy. Mimo braku czasu, pieczemy i ozdabiamy pierniczki lub lepimy kolejne pierogi czy też uszka. I to jest właśnie dla mnie ta czułość, o której mówiła Olga Tokarczuk w przemowie noblowskiej: "czułość sprawia, że imbryk zaczyna mówić." I mam wrażenie, że co roku ten imbryk w czasie Świąt do nas przemawia.

I życzę Wam by każdego roku przemawiał. Życzę Wam tej czułości. Czujmy. O! Wesołych Świąt!

Z drzewami mam wiele wspólnego - jak one - ciągle stoję w miejscu.