eyesOFsoul

próbowałam sobie przypomnieć twoje imię
i to jak na mnie patrzyłeś tamtej nocy
twoje palce tak niezdarnie błądziły
po moich pieprzykach

nazwałeś je drogą mleczną
liczyłeś gwiazdy

nie byłeś grzecznym chłopcem
gdy moje koronkowe majtki trzymałeś w zębach
w domu czekała na ciebie żona i dwójka dzieci

zupełnie przypadkiem
gubię liter (y)
słowa zlewają się w jeden ciąg
gdy zapominamwcisnąćspacji
tam gdzie, nie trzeba, wstawiam
prze,cinek
gubię kropkę nad I nie stawiam znaku

zupełnie przypadkiem
i od niechcenia
piszę n i e p o p r a w nie
.

otwieram u w kturym
czekam aż mnie naprawisz

chciałabym powiedzieć

że jestem
że to co widać w lustrze
to nie tylko moje odbicie
to ja
że miłość jeszcze się zdarzy
że przecież jeszcze nie umieram

chciałabym powiedzieć
[...]

Mamo, boję się, że zapomnę,
by wstać rano z łóżka i zjeść śniadanie,
że od lat nie piję już kawy,
a herbatę słodzę jedną łyżeczką,
tylko dlatego by kupić choć kilo cukru
w pobliskim sklepie.

Mamo, boję się, że zapomnę,
jak być szczęśliwym,
że kąciki ust powinny być lekko wygięte ku górze,
a oczy powinny się śmiać w radości.

Mamo, boję się, że zapomnę,
kim jestem,
że rano wstanę z łóżka
i będę szukać twojej bezpiecznej dłoni.

Ale ciebie już przy mnie nie będzie,
tak jak i mnie nie będzie.

bezdomność
szuka ramion
które w rozpiętości

ujmą ją całą

nastały czasy
gdzie cały dorobek mieści się
w walizce

i dom na kółkach
nawet niewłasny
a wynajęty
w każdym zakątku Polski

nastały właśnie takie czasy
w których niby się jest
niby żyje
niby się ma

a jednak brak
jakby kończyny
przez co zamiast iść

kuśtykasz

odkąd pamiętam
szukam człowieka
który potrafiłby objąć

moją samotność

mówią że to mija
że nawet pustkę da się zapełnić
myślą mową
uczynkiem

i zaniedbaniem

dlaczego więc nie potrafię
rozgrzeszyć się
z ciebie

choć odkłada się w nas latami
odczuwasz ją znienacka
jakby dopiero co
weszła przez uchylone drzwi
do sieni

potem jest już gorzej
gdy próbujesz pozbierać
resztki obecności
które pozostawione w kątach
rozkładają się i gniją

masz wrażenie że przegapiłeś
ostatni pociąg

i nigdzie więcej już nie pojedziesz

chciałabym czasem wyjść poza nawias
postawić przecinek zamiast kropki
mieć jakiś ciąg dalszy

bo gdy chodzi o ścisłość
czuję się ciągle niedokończona
jakby ktoś rozpoczął mnie czytać
i zaraz później odłożył na półkę

niechciane

mam wrażenie że bardziej składam się z drzazg
niż z całości
że moje końce świata
rozchodzą się we wszystkich stronach
że ta skorupa
zaczyna mi już za bardzo ciążyć

mam wrażenie że nawet jeśli wzięłabym się w garść
przeciekłabym sobie przez palce

czy mógłbyś mi powiedzieć gdzie jestem
i który to już raz umieram?

ja już przestałam liczyć
na cokolwiek